Archiwa tagu: Neapol

Scarlatti Domenico

Ur. 26 października1685 w Neapolu
Zm. 23 lipca 1757 w Madrycie
Włoski kompozytor okresu baroku

Urodził się jako szóste dziecko Alessandra, znanego już wówczas kompozytora. Wykształcenie zdobył w domu. Już w wieku 16 lat został kompozytorem w kaplicy królewskiej w Neapolu. Pierwszą operę skomponował w 1703roku (L’Ottavia ristituita). W latach 1798–1791 pracował w Rzymie jako maestro di capella w Capella Giulia w Bazylice św. Piotra.
W 1709 wstąpił na służbę królowej Marysieński Sobieskiej i w latach 1710–1714 skomponował dla niej siedem oper, z których w największym stopniu zachowały się dwie: Tolomeo et Alessandro (1711) oraz Tetide in Sciri (1712). Po wyjeździe Marii Kazimiery z Rzymu skomponował dla niej jeszcze dwie opery, niestety tylko szczątkowo zachowane.
W 1719 wyjechał do Lizbony na zaproszenie ambasadora przy Stolicy Apostolskiej i został nauczycielem księżniczki Marii Barbary, za którą – po jej ślubie z hiszpańskim infantem Ferdynandem – podążył do Madrytu. Po koronacji Marii Barbary na królową w 1745 roku został mianowany maestro de camera. Scarlatti napisał dla królowej 555 klawiszowych sonat, z których jest dziś bardziej znany, niż z twórczości operowej.

Opery Domenica Scarlattiego

Opery Vinciego

Alessandro nell’Indie

L’Artaserse

L’Asteria

A’Astianatte

Lo barone di Trocchia

La caduta dei decemviri

Lo Castello sacchato

Catone in Utica

La cecato fauzo

La contessa dei numi

Didone abbandonata

Le doje lettere

Don Ciccio

Elpidia

Eraclea

Erghette e don Chilone

Ernelinda

Farnace

La Festa di Baccho

Flavio anicio olibrio

Gismondo, re di Polonia

Ifigenia in Tauride

Lo libertino

Massiminiano

Medo

La mogliera Fedele

Partenope

Lo Scagno

Lo Scassone

Publio Cornelio Scipione

Posmira Fedele

Semiramide

Semiramide riconosciuta

Silla dittatore

Siroe re di Persia

Il trionfo di Camilla

Turno arcino

Le zite’n Galera

 

La serva padrona – wykonania

 

 

2020, 4 i 11 lipca – Polska Opera Królewska. Teatr Królewski w Muzeum Łazienki Królewskie w Warszawie

Kierownictwo muzyczne – Krzysztof Garstka
Reżyseria – Jitka Stokalska
Scenografia – Marlena Skoneczko
Reżyseria świateł – Karolina Gębska
Ruch sceniczny – Alisa Makarenko
Projekcje – Marek Zamojski

Wykonawcy:
Serpina – Aleksandra Klimczak / Agnieszka Kozłowska
Uberto – Sławomir Jurczak / Paweł Michalczuk
Vespone I – Rafał Krynicki
Vespone II – Jerzy klonowski
Vespone III – Maciej Jan Kraśniewski
Zespół instrumentów Dawnych Polskiej Opery Królewskiej Capella Regia Polona, dyr. Krzysztof Garstka

Relacja

 

2014 – Warszawska Opera Kameralna

Reżyseria: Aneta Groszczyńska

Wykonawcy:
Serpina – Barbara Zamek-Gliszczyńska
Uberto – Hubert Napiórkowski
Vespone – Błażej Twarowski
Zespół „Gradus ad Parnassum”
Dyrygent – Krzysztof Garstka

 

2013, 23 marca – Krakowska Opera Kameralna

Inscenizacja i reżyseria – Wacław Jankowski
Kierownictwo muzyczne – Michał Łukasz Niżyński
Scenografia, kostiumy, projekty lalek – Grażyna Żubrowska
Choreografia – Jadwiga Leśniak-Jankowska
Serpina – Anna Filipowska-Wolfinger
Uberto – Andrzej Nowicki

 

2012, 7 stycznia – Teatr Lalek Rabcio w Rabce

Kierownictwo muzyczne: Michał Łukasz Niżyński
Inscenizacja i reżyseria – Wacław Jankowski
Scenografia, kostiumy, projekty lalek – Grażyna Żubrowska
Choreografia: Jadwiga Leśniak-Jankowska

Spektakl zrealizowany we współpracy z Krakowską Operą Kameralną

 

2011, 11 grudnia – Krakowska Opera Kameralna

Kierownictwo muzyczne – Michał Łukasz Niżyński
Inscenizacja i reżyseria – Wacław Jankowski
Scenografia, kostiumy, projekty lalek – Grażyna Żubrowska
Choreografia: Jadwiga Leśniak-Jankowska
Orkiestra Krakowskiej Opery Kameralnej

 

2010, 6 listopada – Teatr Druga Strefa, Poznań

Kierownictwo muzyczne: Francesco Bottigliero
Reżyseria: Natalia Babińska
Scenografia: Diana Marszałek
Wykonawcy:
Serpina – Barbara Gutaj, Natalia Puczniewska
Uberto – Jarosław Bodakowski, Andrzej Ogórkiewicz
Vespone – Tomasz Raczkiewicz, Bartłomiej Szczeszek
Orkiestra Collegium Musicum Poznań

 

2010, 23 czerwca – Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna, Kraków

Reżyseria: Monika Rasiewicz
Asystent reżysera: Łukasz Korczak
Kierownictwo artystyczne: Bogumiła Gilbert-Studnicka

Wystąpili:
Serpina – Bogumiła Dziel-Wawrowska, Anna Filimowska-Wolfinger
Uberto – Andrzej Nowicki, Przemysław Bałka
Vespone – Marcin Szumilas, Przemysław Piskozub
Taniec – Anna i Marcin Sieprawscy

 

2010, 26 kwietnia – Scena Akademii Muzycznej, Gdańsk

G.B. Pergolesi, La serva padrona, D. Cimarosa, Il Maestro di Cappella

Kierownictwo muzyczne i realizacja partii fortepianowej: A. Nanowski
Reżyseria: Dorota Kolak
Scenografia: Zofia Biały
Wystąpili: studenci II, IV i V roku wydziały Aktorskiego

 

2010, 26 stycznia – Teatr Wielki im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu

Kierownictwo muzyczne: Francesco Bottigliero
Reżyseria: Natalia Babińska
Scenografia: Diana Marszałek

Wystąpili:
Serpina – Barbara Gutaj, Natalia Puczniewska
Uberto – Jarosław Bodakowski, Andrzej Ogórkiewicz
Vespone – Tomasz Raczkiewicz, Bartłomiej Szczeszek

 

2007, grudzień – Klub M25, Warszawa

Reżyseria: Natalia Babińska
Scenografia i kostiumy: Zofia Borucińska, Piotr Rycyk, Olga Dackiewicz
Projekcje multimedialne: Maciej Makowski, Zofia Borucińska, Piotr Rycyk

Wystąpili:
Serpina – Łucja Szablewska
Uberto – Tomasz Raff
Vespone – Maciej Makowski
Warszawska Orkiestra Młodych „Sinfonia Artis”, dyr. Wojciech Semerau-Siemianowski
Realizacja basso continuo: Katarzyna Drogosz

 

2006, 8 marca – Opera na Zamku w Szczecinie

Kierownictwo muzyczne – Piotr Deptuch
Reżyseria – Ryszard Peryt
Scenografia: Mirosława Poślednik
Serpina – Joanna Tylkowska
Uberto – Janusz Lewandowski
Vespone – Jakub Gwint

 

2005, 26 lutego – Opera Bałtycka, Gdańsk

Kierownictwo muzyczne: Olga Niecziporenko
Reżyseria: Dorota Kolak
Scenografia: Łucja i Bruno Sobczakowie
Serpina – Anna Fabrello
Uberto – Piotr Lempa
Vespone – Leszek Kruk

 

2003, 26 lipca – Opera Bałtycka, Gdańsk

La serva patrona, czyli vademecum młodej sekretarki
Kierownictwo muzyczne: Andrzej Nanowski
Reżyseria: Dorota Kolak
Scenografia: Dorota Roqueplo

Wystąpili:
Serpina, sekretarka – Jagna Jędrzyńska
Uberto, jej szef – Piotr Lempa
Vespone, goniec – Filip Michalak

 

2002, 10 października – Teatr Wielki Łódź

Reżyseria: Marek Targowski
Inscenizacja: Piotr Łazarkiwicz
Opieka scenograficzna: Bożena Smolec-Błaszczyk

Wystąpili:
Serpina – Dorota Wójcik
Uberto – Przemysław Rezner
Vespone – Marek Targowski

 

2000, 8 lipca – Gdańska Opera Marionetek

Kierownictwo muzyczne: Tomasz Krezymon
Reżyseria: Lesław Piecka
Scenografia: Liliana Jankowska

Wystąpili:
Serpina – Magdalena Witczak, Anna Guz, Agnieszka Oszczyk
Uberto – Piotr Macalak, Marcin Tlałka
Animacja – Monika Bania, Katarzyna Gromotowicz, Jolanta Molendova, Andrzej Bocian, Marcin Dąbrowski, Konrad Ignatowski, Dariusz Waraksa

 

1999, 4 października – Opera Wrocław

Kierownictwo muzyczne: Michał Nesterowicz
Reżyseria: Janina Niesobska
Scenografia i kostiumy: Maria Balcerek

Wystąpili:
Serpina – Ewa Murawska-Kalinin, Ewa Czermak
Uberto – Janusz Zawadzki, Radosław Żukowski
Vespone – Jacek Ryś

 

1996, 20 października – Śląska Opera Kameralna, Szczawno Zdrój

Kierownictwo muzyczne: Mieczysław Dondajewski
Reżyseria: Robert Skolmowski
Scenografia: Małgorzata Słoniowska

Wystąpili:
Serpina – Agnieszka Dondajewska
Uberto – Józef Frakstein
Vespone – Adam Wolańczyk

 

1995, 16 grudnia – Teatr im Cypriana Kamila Norwida w Jeleniej Górze, Scena Studyjna

Kierownictwo muzyczne: Tadeusz Zathey
Reżyseria: Krzysztof Galos
Scenografia: Marian Panek

Wystąpili:
Serpina – Elżbieta Kosecka
Uberto – Piotr Przeniosło
Vespone – Piotr Konieczyński

 

1994, 21 listopada – Opera Śląska w Bytomiu (wznowienie spektaklu z 1987)

Il maestro finito (La serva Padrona i Il maestro di capella Domenica Cimarosy)
Kierownictwo muzyczne: Jerzy Salwarowski
Reżyseria: Robert Skolmowski
Scenografia: Barbara Zawada
Choreografia: Honryk Konwiński

Wystąpili:
Serpina – Barbara Bałda, Ewa Dłubak-Ansaldi, Leokadia Duży
Uberto il maestro di capella – Tadeusz Lesnicxzak, Bogdan Kurowski
Vespone – Jacek Greszta, Franciszek Wołoch

 

1992, 1 października –Opera i Filharmonia Bałtycka w Gdańsku. Scena Małych Form

Kierownictwo muzyczne: Jerzy Michalak
Reżyseria: Jerzy Michalak
Scenografia: Alina Afanasjew

Wystapili:
Serpina – Liliana Kamińska
Uberto – Maciej Wójcicki
Vespone – Marek Kaczaniowski

 

1988 – Warszawska Opera Kameralna

Reżyseria: Jitka Stokalska

Wystąpili:
Serwina – Agnieszka Kurowska
Uberto – Piotr Nowacki

 

1987, 17 grudnia – Opera i operetka w Szczecinie

Kierownictwo muzyczne: Andrzej Knap
Reżyseria: Marek Hass
Scenografia: Bogusław Cichocki

Wystąpili:
Serpina – Agata Wiśniewska, Bożena Wagner, Wiesława Kuźnicka
Uberto – Mirosław Maj, Edmunt Piotrowski, Bogumił Majchrzak
Vespone – Janusz Grzegorczyk. Witold Krasuski

 

1987, 28 listopada – Opera Śląska w Bytomiu

Il maestro finito (La serva Padrona i Il maestro di capella Domenica Cimarosy)
Kierownictwo muzyczne: Jerzy Salwarowski
Reżyseria: Robert Skolmowski
Scenografia: Barbara Zawada
Choreografia: Honryk Konwiński

Wystąpili:
Serpina – Barbara Bałda, Ewa Dłubak-Ansaldi, Leokadia Duży
Uberto il maestro di capella – Tadeusz Lesnicxzak, Bogdan Kurowski
Vespone – Jacek Greszta, Franciszek Wołoch

 

1986, 29 listopada – Warszawska Opera Kameralna. Operowa Scena Marionetek

Reżyseria: Lesław Piecka
Scenografia: Liliana Jankowska

Wystąpili:
Serpina – Krystyna Kołakowska
Serpina (animacja) – Elżbieta Socha, Maria Wilma-Hinz, Beata Łuczak
Uberto – Jerzy Mahler
Uberto (animacja) – Bogna Fastyn, Magdalena Skowrońska, Maciej Skowroński
Vespione (animacja) – Michał Birbo, Urszula Janik, Beata Łuczak

 

1979, maj – Teatr Muzyczny Słupsk

Kierownictwo muzyczne: Nowak
Reżyseria: Marek Weiss
Scenografia: Dobrowolski

 

1979 – Fiharmonia Sinfonia Baltica, Słupsk

Reżyseria: Marek Grzesiński

 

1977, 4 kwietnia – Warszawska Opera Kameralna

Kierownictwo muzyczne: Juliusz Borzym
Reżyseria: Lech Komarnicki
Scenografia: Andrzej Sadowski

Wystąpili:
Serpina – Krystyna Kołakowska
Uberto – Jerzy Mahler
Vespione – Jan Muszyński
Rola niema – Marian Tilszer

 

1970, 7 listopada/1971, 6 lutego – Opera i Filharmonia Bałtycka w Gdańsku

Kierownictwo muzyczne: Jerzy Procner
Reżyseria: Kazimierz Łastawiecki
Scenografia: Elżbieta Chojak-Myśko

Wystąpili:
Serpina – Łucja Żelukiewicz, Katarzyna Kalka
Uberto – Jerzy Szymański, Andrzej Szwarckopf
Vespione – Zygmunt Kamiński

 

1961, 12 września – Filharmonia Narodowa/Teatr Stara Pomarańczarnia, Warszawa

Kierownictwo muzyczne: Stefan Sutkowski, Juliusz Borzym
Reżyseria: Joanna Kulmowa, Jan Kulma
Scenografia: Andrzej Sadowski

Wystąpili:
Serpina – Bogna Sokorska
Uberto – Bernard Ładysz
Vespione – Bronisła Pawlik

 

1945, 13 sierpnia – Teatr Lalki i aktora „Groteska” w Krakowie

Kierownictwo muzyczne: Jerzy Procner
Reżyseria: Władysław Jarema
Dekoracje i kostiumy: Andrzej Cybulski, Marian Szulc

Wystąpili:
Serpina – Krystyna Żykowska
Uberto – Leszek Chobot
Vespione – Bronisław Pawlik

 

L’Olimpiade

L’Olimpiade – Olimpiada

opera seria w trzech aktach
muzyka Giovanni Battista Pergolesi
libretto Pietro Metastasio
premiera w Teatro Tordinona w Neapolu, 8 stycznia 1735

Premierowa obsada:
Clistene, król Sykionu (tenor) – Giovanni Battista Pinacci
Aristea, córka Clistene, zakochana w Megacle (sopran-kastrat) – Mariano Nicolini
Argene, księżniczka kreteńska zakochana w Licidzie, (sopran-kastrat) – Priori Panini
Licida, królewicz kreteński (sopran-kastrat) – Francesco Bilancioni
Megacle, przyjaciel Lipidy, zakochany w Aristei (sopran-kastrat) – Domenico Ricci
Aminta, mentor Licidy (tenor)
Alcandro, powiernik króla (alt)

Akt I

Licydas, syn króla Krety, jest zakochany w Aristei, córce Klistenesa, króla Sykionu, który urządza w Olimpii igrzyska. Jednak jej rękę zdobędzie tylko zwycięzca. Licydas wzywa przyjaciela, Megaklesa, ateńskiego atletę, winnego mu życie, aby wziął udział w igrzyskach i zdobył rękę Aristei. Megakles i Aristea kochają się potajemnie. Megakles nie zna nagrody za zwycięstwo w igrzyskach. Argene, kreteńska księżniczka zakochana w Licydasie, żyje wśród pasterzy. Licydas musiał zerwać zaręczyny na rozkaz ojca. Argene zwierza się Aristei z miłości do Licydasa i niechęci do Megaklesa, którego kazano jej poślubić. Aristea próbuje odwlec igrzyska. Argene cierpi na wieść, że Licydas bierze w nich udział. Licydas wyjawia Megaklesowi stawkę zawodów. Ten waha się pomiędzy przyjaźnią i miłością.

Akt II

Alcandro, powiernik króla Klistenesa, przynosi księżniczkom wieść o zwycięstwie rzekomego Licydasa. Obie rozpaczają. Amintas, powiernik Licydasa, próbuje pocieszyć Argene, jednak bezskutecznie. Rzekomy Licydas, czyli Megakles, staje przed królem i deklaruje chęć poślubienia Aristei. Powierza ją swemu rzekomemu słudze, czyli Licydasowi. Dopiero sam na sam z księżniczką Megakles wyjawia ukochanej prawdę. Ta pada zemdlona. Ocknąwszy się, znajduje się w ramionach Licydasa, którego miłość odrzuca. Argene grozi, że wyjawi fałszerstwo królowi. Amintas przynosi wieść o samobójstwie zrozpaczonego Megaklesa. Król skazuje oszusta na wygnanie. Licydas rozpacza.

Akt III

Megakles przeżył próbę samobójstwa, Aristea chce się zabić, zostaje jednak uratowana przez Argene. Zrozpaczony Licydas próbował zamachu na króla. Wieść o tym zdarzeniu przynosi Aristei Alcandro. Aristea postanawia wstawić się za zbrodniarzem, Argene chce jego śmierci, Megakles pragnie jego uniewinnienia. Amintas postanawia umrzeć wraz z księciem. Licydas jest gotowy na śmierć, chce tylko jeszcze raz ujrzeć Megaklesa. Przyjaciele żegnają się. Argene, zdjęta litością chce ofiarować swoje życie za życie niewiernego kochanka. Król Klistenes dostrzega na jej szyi drogocenny naszyjnik należący do jego syna Filintasa, którego rozkazał zabić Alcandrowi z powodu przepowiedni, iż podniesie on rękę ojca. Naszyjnik jest prezentem od Licydasa, a właściwie Filintasa, którego Alcandro oszczędził i oddał na wychowanie Amintasowi. Wyroku nie można cofnąć, jednak Megakles uświadamia królowi, że po zakończeniu igrzysk traci on władzę w Olimpii, Klistenes oddaje więc Licydasa pod sąd ludu, który udziela mu przebaczenia. Obie zakochane pary – Licydas i Argene oraz Aristea i Megakles – łączą się w miłości.

Wykonania w Polsce

La serva padrona

La serva padrona – Służąca panią

intermezzo w dwóch częściach do opery Il prigioner superbo
muzyka Giovanni Battista Pergolesi
libretto Gennaro Antonio Federico na motywach sztuki Jacopa Angelo Nelli
premiera 28 sierpnia lub 4 września 1733 w Teatro San Bartolomeo w Neapolu
(prapremiera w Polsce 1774 – wersja niemiecka, 1780 – wersja polska)

Obsada premierowa:
Serpina (sopran) – Laura Monti
Uberto (bas) – Gioacchino Corradi
Vespone (rola niema)

Intermezzo primo

Bogacz Umberto na próżno czeka na śniadanie i pomoc w ubieraniu ze strony swej służącej Serpiny. Ta nie tylko nie zamierza mu pomagać, ale zarządza całym domem żelazną ręką. Rozstawia po kątach zarówno Umberta, jak i niemego służącego Vespone. W końcu Umberto nakazuje Vespone, aby natychmiast znalazł mu żonę. Serpina jest pewna, że to ona jest najlepszą kandydatką.

Intermezzo secondo

Serpina namawia Vespone do udawania zakochanego w niej żołnierza. Chce w ten sposób wzbudzić zazdrość Umberta. Umberto zrazu jest zadowolony, jednak Serpina przynosi mu wiadomość od rzekomego narzeczonego – ma jej dać obfite wiano. Umberto decyduje, że w takim razie woli sam poślubić Serpinę. Vespone ujawnia się, Serpina pada w ramiona Umberta.

Wykonania w Polsce

 

Il prigioner superbo

Il prigioner superbo – Dumny więzień

drama per musica w trzech aktach
muzyka Giovanni Battista Pergolesi
libretto Gennaro Antonio Federico na motywach „La fede tradita e vendicata” Francesca Silvianiego
premiera 28 sierpnia lub 4 września 1733 w Teatro San Bartolomeo w Neapolu, z intermezzo La serva patrona

Premierowa obsada:
Rosmene, córka Sostrata (sopran) – Anna Bagnolesi
Metale, król Gotów (alt) – Lucia Grimami
Micisda, książe czeski (alt) – Anna Mazzoni
Ericlea, księżniczka norweska ( sopran) – Rosa Mamcini
Sostrate, król Norwegii ( tenor) – Giovanni Battista Pinacci
Viridate, książe duński (sopran-kastrat) – Antonio Vastoro

Akt I

Ericlea, księżniczka norweska, przybywa na dwór króla Gotów Metalce, którego ma poślubić. Metalce wespół z sojusznikami pokonał króla Sostrata, uwięził władcę i jego córkę Rosmenę. Jej rękę ofiaruje sojusznikowi, duńskiemu księciu Viridate. Jednak sam wpada w sidła miłości i zakochuje się w Rosmene. Ericlea jest zazdrosna, tymczasem Rosmene odtrąca zaloty króla i lekceważy obawy jego narzeczonej. Ericlea szuka zemsty i wzywa na pomoc swego dawnego kochanka, czeskiego księcia Micisdę.

Akt II

Viridate nie chce odstąpić królowi narzeczonej i czyni mu wyrzuty. Metalce postanawia przekonać Sostrata do oddania mu córki, obiecując mu zwrot tronu. Sostrate go zwodzi, w końcu odrzuca z pogardą tę propozycję. Metalce chce go zabić, jednak na drodze staje mu Viridate. Na rozkaz Metalce zostaje aresztowany i podobnie jak Sostrate skazany na śmierć. Rosmene żegna się z ojcem. Metalce zmusza ją do wybrania, którego z dwóch skazańców chce ocalić. Rosmene poświęca Viridata.

Akt III

Micisda przynosi Viridate wyrok śmierci podpisany przez Rosmenę. Wyjawia mu przy tej okazji zamiary Ericlei. Rosmene przybywa do lochu i wysłuchuje wyrzutów ojca i ukochanego. Metalce szykuje się do ślubu z Rosmene, Ericlea przygotowuje zemstę. Rosmene okazuje tyranowi nienawiść. Nadchodzi wieść o buncie, przygotowanym przez Erocleę. Metalce popada w rozpacz. Jednak zyskuje przebaczenie Sostrata, który odzyskuje tron, oddaje rękę Rosmeny Viridatowi, zaś skruszony Metalce poślubia Ericleę.

Il Flaminio

Il Flaminio – Flaminio

commedia per musica w trzech aktach
muzyka Giovanni Battista Pergolesi
libretto Gennaro Antonio Federico
premiera w Teatro Nuovo w Neapolu, jesień 1735

Premierowa obsada:
Polidoro, brat Agaty, zakochany w Giustinii (tenor) – Pietro Vitale
Flaminio, występujący pod imieniem Giulia, kochanek Giustinii (sopran) – Antonia Colosanti
Giustinia, młoda wdowa, zakochana we Flaminiu (mezzo-sopran) – Paola Fernandez (?)
Agata, siostra Polidora, zakochana w Giuliu (sopran) – Anna Cialfieri
Ferdinando, narzeczony Agaty (tenor) –
Checca, służąca Giustinii (sopran) – Margherita Pozzi
Bastiano, służący Polidora (bas) – Girolamio Piani

Akt I

Polidoro mieszka z siostrą Agatą w willi pod Neapolem. Jest zakochany w młodej wdowie, Giustinii, która zgodziła się za niego wyjść. Jednak Giustinia kocha się w sekretarzu Polidora, Giuliu, w którym rozpoznała swego dawnego adoratora, Flaminia. Agata również kocha się w Giuliu. Przybywa jej narzeczony, Ferdinado, spotyka się jednak z chłodem ze strony Agaty. Giustinia podejrzewa, że Giulio odwzajemnia uczucia Agaty, ten jednak odrzuca oskarżenia. Polidoro zaleca się do Checci, służącej Giustinii, którą adoruje jego służący Bastiano.

Akt II

Ferdinando chce odzyskać serce Agaty. Giustinia z trudem znosi obojętnośc Giulia. Polidoro odkrywa uczucie, jakim siostra darzy jego sekretarza i zwalnia go. Flaminio wyznaje uczucia giustinii, jednak nie odkrywa swojej prawdziwej tożsamości. Podczas urodzin Checci Polidoro odbywa wyścig w workach z Bastianem, co Giustinia wykorzystuje jako pretekst do zerwania zaręczyn.

Akt III

Flamino odrzuca zaloty Agaty i wzdycha do Giustinii. Porzucony Polidoro postanawia go zabić, jednak jego strzelba nie jest nabita. Giustinia oddaje rękę Flaminiowi, Agata zgadza się poślubić Ferdynanda, a Checca – Bastiana.

 

Adriano in Siria

Adriano in Siria – Hadrian w Syrii

dramma per musica w trzech aktach
muzyka Giovanni Battista Pergolesi
libretto Pietro Metastasio
premiera w Teatro San Bartolomeo w Neapolu, 25 października 1734, z intermezzo Livietta e Tracollo

Premierowa obsada:
Adriano, cesarz rzymski (sopran) – Maria Marta Monticelli
Sabina, narzeczona Adriana (sopran) – Catering Fumagalli
Osroa, król Partów (tenor) – Francesco Tolve
Emirena, córka Osroa, narzeczona Farnaspe (sopran) – Giustina Turcotti
Farnaspe, książe partyjski (mezzosopran – kastrat) – Gaetano Majorano „Caffarelli”
Aquilio, trybun rzymski (sopran) – Margherita Chimenti „La Droghierina”

Akt I

Cesarz Hadrian podbija królestwo Partów i więzi króla Osroa i jego córkę Emirenę. Zakochuje się w Emirenie, zapominając o rzymskiej narzeczonej Sabinie. Osroa odrzuca zaproszenie do Antiochii, jednak dołącza dyskretnie do orszaku księcia Farnaspe, narzeczonego Emireny. Farnaspe prosi Hadriana o uwolnienie Emireny, Hadrian nie chce mu odmówić. Jego zausznik, trybun Aquilio jest z tego niezadowolony, ponieważ kocha Sabinę i uczucie Hadriana do Emireny jest mu na rękę. Aquilio zdobywa zaufanie Emireny, która obawiając się cesarza, ukrywa miłość do Farnaspa. Farnaspe jest zrozpaczony. Cesarz Hadrian, wiedziony uczuciem i nadzieją, proponuje Emirenie małżeństwo i tron. Niespodziewanie przybywa Sabina. Osroe nocą podpala pałac, rzucając podejrzenie na księcia. Farnaspe rzuca się w ogień na ratunek Emirenie, czym przekonuje ją o swojej miłości. Hadrian wtrąca księcia do więzienia.

Akt II

Emirena wyjawia Sabinie swoje uczucie do księcia. Sabina przyrzeka pomoc w ucieczce jej i Farnaspa. Podczas ucieczki kochankowie dostają się w ogień walki. Osroa twierdzi, że zabił cesarza. Hadrian jednak przeżył i podejrzewa o zamach Farnaspa. Emirena wskazuje prawdziwego sprawcę, nie rozpoznając swego ojca. Hadrian więzi cała trójkę: Osroa, Emirenę i Farnaspa.

Akt III

Aquilio namawia Sabinę do wyjazdu i radzi cesarzowi, by poprosił Osroa o rękę Emireny w zamian za wolność i tron. Jednak Osroa nie ufa cesarzowi i utwierdza Emirenę w niechęci do Hadriana. Cesarz postanawia przykuć wroga do swego rydwanu podczas triumfalnego wjazdu do Rzymu. Farnaspe pragnie ratować życie króla. Sądząc, że cała Azja ucierpi od gniewu cesarza, prosi Emirenę, by uległa Hadrianowi. Sabina spotyka Hadriana nad brzegiem morza i w rozmowie ujawnia intrygi Aquilia. Z miłości do Hadriana jest gotowa odstąpić go Emirenie. Cesarz wzruszony jej szlachetnością ułaskawia wszystkich, łączy Emirenę i Farnaspa i poślubia Sabinę.

 

Inscenizacje przedstawiane w Polsce.

 

 

Vinci Leonardo

Leonardo_VinciUr. 1690 w Strongoli

Zm. 27 maja 1730 w Wiedniu

Włoski kompozytor okresu baroku

 

Edukacje muzyczna odebrał u Gaetana Greca w Conservatorio dei Poveri di Gesù Cristo w Neapolu. Po studiach objął posadę maestro di capella na dworze księcia Sansevera. Swoją pierwszą operą buffo w dialekcie neapolitańskim, Lo cecato fauzo, wystawił w Teatro Fiorentini w 1719 roku i odniósł niebywały sukces. Operą seria debiutował w 1722 roku w Teatro San Bartolomeo (Publio Cornelio Scipione). Dzięki uznaniu, jakie osiągnęła, mógł poświęcić się komponowaniu kolejnych oper i wystawianiu ich na scenach Neapolu, Rzymu, Wenecji i Parmy. Nawiązał współpracę z Pietro Metastasiem, do którego librett napisał sześć oper. Nad jego karierą ciążyła rywalizacja z innym słynnym neapolitańczykiem, Niccola Porporą. W 1730, wystawiając w Rzymie Alessandra i Artaserse, Vinci usiłował nie dopuścić do premiery Mitrydata Porpory. Przez krótki czas był również nauczycielem i maestro di capella neapolitańskiego konserwatorium, w którym uczył się wówczas młody Pergolesi. Pracował też dla klasztoru Santa Caterina w Formiello, dla którego komponował utwory sakralne.

Zmarł przedwcześnie w tajemniczych okolicznościach, co stało się powodem domniemań o jego otruciu.

Poza operami, których skomponował 18, napisał też kantaty, dwa oratoria oraz wiele utworów instrumentalnych.

Opery Leonarda Vinciego

Scarlatti Alessandro Pietro Gaspare 

Alessandro_ScarlattiUr. 2 maja1660 w Palermo

Zm. 24 października 1725 w Neapolu

Włoski kompozytor okresu baroku

 

Urodził się w rodzinie „muzycznej”, wśród jego rodzeństwa byli śpiewacy i skrzypek. Jako 12-latek wyjechał do Rzymu, gdzie kształcił się muzycznie, stykając z takimi sławami tego czasu jak Giacomo Carissimi, Bernardo Pasquini i Arcangelo Corelli. Od 1678 pracował jako maestro di capella w kościele San Giacomo degli Incurabili, od 1682 w parafii San Girolami della Carità. W 1678 poślubił Antonię Anzalone, z którą miał dziesięcioro dzieci. Jego twórczość operowa przyniosła mu sławę i uznanie. Został mianowany kapelmistrzem królowej Katarzyny Szwedzkiej (1679–1683).

Po powrocie do Neapolu z mianowania wicekróla, markiza del Carpio, objął dyrekcję teatru San Bartolomeo. W latach 1684–1702 skomponował 32 opery (m.in. La Rosmene, 1686, La Teodora Augusta, 1692, Pirro e Demetrio, 1694, Massimo Pupino, 1695, L’Emireno, 1697, Il prigioniero fortunato, 1695, Laodicea e Berenice, 1701) i stał się czołowym przedstawicielem operowej szkoły neapolitańskiej. Równocześnie tworzył też dramaty religijne (La Santa Genuinda, 1694) i oratoria (La Giuditta, 1693, do tekstu kardynała Pamphiliego). Po przeprowadzce do Florencji pracował dla Ferdynanda Medyceusza, następnie otrzymał stanowisko w rzymskiej bazylice Santa Maria Maggiore. Ponieważ opera była wówczas w Rzymie zakazana, pisał muzykę religijną, głównie oratoria (Il Sedecia, 1705, Humanità e Lucifero, 1706). Wystawiał też, jednak bez powodzenia, opery w Wenecji (Mitridate Eupatore i Il trionfo della libertà, 1707). W końcu powrócił do Neapolu, gdzie wystawił 11 nowych oper, m.in. Il Tigrane (1715). Jego ostatnie dzieła zostały wystawione w Rzymie (Marco Attilio Regolo, 1719, La Griselda, 1721).

Zmarł w Neapolu w 1725 roku. Jego syn, Domenico, również kompozytor, z czasem przyćmił sławą ojca.

Opery Alessandra Scarlattiego