Berenice, Regina d’Egitto HWV 38 – Berenika, królowa Egiptu

dramma per musica w trzech aktach
muzyka Georg Friedrich Haendel
libretto według „Berenice, Regina d’Egitto” Antonia Salviego
premiera w Royal Theatre w Covent Garden w Londynie, 18 maja 1737

Premierowa obsada
Berenice (sopran) – Anna Strada del Pò
Selene (alt) – Francesca Bertolli
Alessandro (sopran-kastrat) – Gioacchino Conti, zwany Gizziello
Demetrio (alt-kastrat) – Domenico Annibali
Arsace (alt) – Maria Caterina Negri
Fabio (tenor) – John Beard
Aristobolo (bas) – Henry Reinhold

Akt I

Berenice kocha macedońskiego księcia Demetria, który sprzymierzył się z wrogiem Egiptu, królem Mitrydatesem. Fabio, rzymski wysłannik, przedstawia jej Alessandra, rzymianina, którego powinna poślubić w celu zawarcia pokoju z Rzymem. Demetrio i Selene kochają się w tajemnicy. Selene ma nadzieję, że Rzym zdetronizuje Berenice, jednak dowiaduje się o planowanym małżeństwie siostry. Berenice informuje ją, że ona również poślubi księcia krwi – ma to być Arsace, który od dawna adoruje Selene.

Akt II

Demetrio rozpacza, że utraci Selene – dowiaduje się, że również Alessandro chce ją poślubić. Jednak Berenice odmawia rzymianinowi, ponieważ obiecała rękę siostry Arsace. Królowa oddaje się marzeniom, że Selene zdradzi Demetria i poślubi Arsace. Ten ostatni waha się, ponieważ odstąpienie Selene Alessandrowi może uchronić Egipt od wojny. Zazdrosny Demetrio grozi, że zabije rywala, a jego słowa wzbudzają gniew królowej. Chce natychmiast ożenić siostrę z Arsace, ten jednak odstępuje jej rękę Alessandrowi, który jednaj jej nie kocha. Berenice wtrąca Demetria do więzienia, a książę przysięga ukochanej dozgonną miłość.

Akt III

Selene obiecuje Arsace, że za niego wyjdzie, jeśli uwolni on Demetria. Arsace oznajmia królowej, że Alessandro ja kocha. Berenice chce sama decydować o swoim małżeństwie i żąda głowy Demetria. Selene chce umrzeć wraz z ukochanym, Arsace ofiaruje za nią swoje życie. Alessandro oznajmia, że kocha Berenice i chce ją poślubić z miłości, a nie z obowiązku narzuconego przez Rzym. Obie pary łączą się w miłości i szczęściu.

Atalanta HWV 35

dramma per musica w trzech aktach
muzyka Georg Friedrich Haendel
libretto według „La caccia in Etolia” Belisaria Valeriano
premiera w Royal Theatre w Covent Garden w Londynie, 12 maja 1736

Premierowa obsada
Atalanta (sopran) – Anna Strada del Pò
Meleagro (sopran-kastrat) – Gioacchino Conti, zwany Gizziello
Irene (alt) – Maria Caterina Negri
Amintas (tenor) – John Beard
Nicandro (bas) – Gustav Waltz
Mercurio (bas) – Henry Reinhold

Akt I

Król Etolii, Meleagro udaje pasterza imieniem Tyrsis, aby zbliżyć się do pięknej pasterki Amarilli. Tymczasem pasterz Amintas kocha piękną Irene, która udaje obojętność, a w sekrecie wyjawia swemu ojcu Nicandrowi, że chce sprawdzić uczucia, jakimi darzy ją adorator. Okazuje się, że Amarilli to w istocie księżniczka Atalanta, która jednak nie chce ujawnić uczucia, jakim darzy Meleagra. Podczas polowania na dziki Atalanta zdobywa trofeum, co wzbudza zachwyt Meleagra.

Akt II

Meleagro podsłuchuje w gaju wyznania, jakie Amarilli czyni w samotności, przyznając, że kocha pasterza. Jednak kiedy ujawnia się dziewczynie, zostaje odtrącony. Tymczasem Irene postanawia udawać miłość do Tyrsisa, aby poddać próbie uczucie Amintasa, ów zaś przekazuje przez nią wstążkę Atalancie. Atalanta natomiast prosi Amintasa, aby przekazał Meleagrowi jedną z jej strzał, co ten czyni chętnie w zamian za obietnice wstawiennictwa u Irene. Atalanta wciąż odtrąca Meleagra i oboje cierpią z miłości.

Akt III

Irene widzi Amintasa ze strzałą Atalanty i jest zazdrosna, co cieszy Amintasa, który nie rozwiewa jej podejrzeń. Również Meleagro zaczyna podejrzewać w nim rywala. Atalanta wyznaje miłość uśpionemu Meleagrowi, co prowokuje Nicandra do ujawnienia ich tożsamości. Obie pary łączą się w szczęściu i miłości, a Merkury zstępuje z Olimpu, błogosławiąc kochanków.

Arminio HWV 36

dramma per musica w trzech aktach
muzyka Georg Friedrich Haendel
libretto według Antonia Salviego
premiera w Royal Theatre w Covent Garden w Londynie, 12 stycznia 1737

Premierowa obsada
Arminio (alt-kastrat) – Domenico Annibali, zwany Domenichino
Tusnelda (sopran) – Anna Strada del Pò
Sigismondo (sopran-kastrat) – Gioacchino Conti, zwany Il Gizziello
Ramise (alt) – Francesca Bertolli
Segeste (bas) – Henry Reinhold
Varo (tenor) – John Beard
Tullio (alt) – Maria Caterina Negri

Akt I

Arminio, germański wódz ponosi klęskę w starciu z Rzymianami pod wodzą Vara, który do szaleństwa kocha żonę Arminia Tusneldę. Tusnelda radzi mężowi ucieczkę. Jednak zdrada jej ojca Segesta daje Rzymianom możliwość aresztowania wodza. Ramisa, siostra Arminia, jest narzeczoną Sigismonda, brata Tusneldy. Oburza ją zdrada przyszłego teścia i ujęcie brata.

Akt II

Cesarz August w liście do Vara skazuje Arminia na śmierć. Segeste popiera wyrok i przyrzeka Varowi rękę owdowiałej córki. Arminio odrzuca propozycje bezwarunkowej kapitulacji, sugerowaną przez Segeste jako warunek ocalenia życia. Tusnelda również woli śmierć od niewoli. Ramisa chce popełnić samobójstwo, jednak Sigismondo ratuje ją i zapewnia, że – w przeciwieństwie do ojca – on nie jest zdrajcą. Arminio oczekuje na egzekucję. Tusnelda błaga Vara o ocalenie męża, jednak w zamian ofiaruje mu swój szacunek, a nie uczucie.

Akt III

Wojska Arminia uderzają, co przerywa egzekucję. Varo rusza do boju. Tusnelda i Ramisa, planujące wspólne samobójstwo, odkładają te decyzję. Sigismondo uwalnia Arminia, który wyrusz do boju. Segeste aresztuje syna i jego narzeczoną. Jednak jego plany upadają w obliczu zwycięstwa Arminia i śmierci Vara. Zdradziecki Segeste korzy się przed zwycięzcą, który przebacza teściowi zdradę.

Wykonania w Polsce

Ariodante HWV 33

dramma per musica w trzech aktach
muzyka Georg Friedrich Haendel
libretto według „Ginevry” Antonia Salviego
premiera w Royal Theatre w Covent Garden w Londynie, 8 stycznia 1735

Premierowa obsada
Król Szkocji (bas) – Gustav Waltz
Ginevra (sopran) – Anna Strada del Pò
Ariodante (alt-kastrat) – Giovanni Carestini
Lurcanio (tenor) – John Beard
Dalinda (sopran) – Cecilia Young
Polinesso (alt) – Maria Caterina Negri
Odoardo (tenor) – Stoppelaer

Akt I

Ginevra, córka króla Szkocji, zwierza się Dalindzie z miłości do Ariodante, walecznego rycerza. Cieszy się również z tego, że jej ojciec sprzyja temu uczuciu. Ginevra odpycha zaloty księcia Polinessa, którego z kolei uczuciem darzy Dalinda. Książe obmyśla intrygę – namawia zakochaną Dalindę, aby pokazała się nocą na balkonie w sukni Ginevry. Dalinda odrzuca zaloty Lurcania, brata Ariodante, i bieży wykonać prośbę Polinessa.

Akt II

Polinesso wiedzie Ariodante pod okna Ginevry i odgrywa miłosną scenę z przebraną Dalindą. Ariodante chce popełnić samobójstwo, jednak Lurcanio ratuje brata. Król ma ogłosić zaślubiny Ginevry i Ariodante, jednak Lurcanio przynosi wiadomość o zdradzie Ginevry i śmierci brata. Zrozpaczony król odtrąca córkę, Ginevra traci zmysły.

Akt III

Polinesso nasyła zabójców na niewygodnego świadka, jakim stała się dlań Dalinda. Błąkający się w rozpaczy Ariodante ratuje dziewczynę i dowiaduje się o intrydze księcia. Dalinda pragnie zemsty. Ginevra zostaje skazana na smierć. Polinesso chce być jej obrońcą, jednak dziewczyna woli umrzeć. Lurcanio zabija Polinessa w pojedynku, jednak jako obrońca Ginevry pojawia się Ariodante. Król przebacza Darindzie, która spogląda przychylnie na Lurcania. Ariodante pojawia się przed Ginevrą i koi jej smutki.

Wykonania

Relacje

Włoska śpiewaczka operowa – sopran.

Urodziła się Mediolanie w 1966 roku. Początkowo uczyła się gry na fortepianie i kontrabasie, w końcu rozpoczęła naukę śpiewu u Margaret Heyward, a następnie w Anglii u Emmy Kirkby. Sama również uczy śpiewu w Centro do Musica Antica Pietà dei Turchini w Neapolu, wykłada również w Scuole Civiche w Mediolanie.

Specjalizuje się w repertuarze barkowym, śpiewa w operach C. Monteverdiego (L’Orfeo, Il ritorno Ulisse in patria), H. Purcella (Dido and Aeneas), G.F. Haendla (Rinaldo, Agrippina), A. Vivaldiego (L’Olimpiade, La fida ninfa), G.P. Pergolesiego (L’Olimpiade), L. Vinciego (Le Zite n’Galera). Współpracowała m.in. z Jordim Savallem, Fabiem Biondim, Nikolausem Harnoncourtem, Rinaldem Alessandrinim, z takimi zespołami jak Amsterdam Baroque Orchestra, Capella della Pietà de’Turchini, Europa Galante, Ensemble Matheus, Il Giardino Armonico.

Koncertowała na deskach całego świat, m.in. Il Teatro alla Scala w Mediolanie, Teatro Real w Madrycie, występowała też kilkakrotnie w Polsce, m.in. trzykrotnie na festiwalu Opera Rara: W Rinaldzie G.F. Haendla (2009) z Accademia Bizantina i Ottaviem Dantone, w La fida ninfa A. Vivaldiego z Ensemble Matheus i Jeanem-Christophem Spinosim i Ottone in villa A. Vivaldiego z Il Giardino Armonico i Giovannim Antoninim (2010).

Jej nagrania zdobyły wiele nagród, m.in. „Choc de l’année”, „Diapason d’Or de l’année”, „Midem classical Award (2007) za album solowy „Dolcissimo Sospiro” z utworami Cacciniego) „The Stanley Prize” za kantaty Haendla.

Nagrywa dla różnych wytwórni, m.in. dla Naxos, EMI Classics, Opus 111, Naïve, Glossa, Archive Produktion, Deusche Gramophon.

Facebook

Arianna in Creta HWV 32 – Ariadna na Krecie

dramma per musica w trzech aktach
muzyka Georg Friedrich Haendel
libretto według „Arianna e Teseo” Pietra Pariatiego
premiera w King’s Theatre na Haymarket w Londynie, 26 stycznia 1734

Premierowa obsada
Arianna (sopran) – Anna Strada del Pò
Teseo (alt-kastrat) – Giovanni Carestini
Carilda (alt) – Maria Caterina Negri
Alceste (sopran-kastrat) – Carlo Scalzi
Tauride (mezzosopran) – Margherita Durastanti
Minos (bas) – Gustav Waltz

Akt I

Minotaur, potwór zamieszkujący labirynt na Krecie, domaga się co roku ofiar na pożarcie. Ateny składają więc okup w postaci siedmiu młodzieńców i siedmiu dziewic. Do wyprawy dołącza Tezeusz, syn ateńskiego króla Egeusza, planując pokonanie Minotaura i kreteńskiego wodza Taurisa, syna Wulkana. Chce w ten sposób ocalić Ariadnę i nie wiedząc, że jest ona córką Minosa. W tym samym kontyngencie zmierza na Kretę Carilda, dziewica zakochana w Tezeuszu, a która skrycie wielbią Alcest i sam Tauris. Mimo zabiegów Alcesta, Carilda ma być pierwszą ofiarą Minotaura. Jednak Tezeusz zgłasz sie jako pierwszy ku rozpaczy Aridny.

Akt II

Tezeusz szykuje się do starcia. Zapewnia Alcesta, że pokona potwora. Alcest obawia się, że książe jest jego rywalem. Ariadna podsłuchuje rozmowę Minosa z Taurisem, w której kreteński władca ujawnia sposób zabicia Minotaura. Dzieli się ta informacją z Tezeuszem. Alcest nadal jest zazdrosny, próbuje porwać Carildę, co uniemożliwia mu Minos. Władca wyznacza Ariadnę jako pierwszą ofiarę.

Akt III

Carilda towarzyszy Ariadnie w drodze do labiryntu. Na miejscy zastają Tezeusza, który pokonał potwora. Bohater wydostaje się z labiryntu dzięki nici Ariadny, pokonuje również Taurisa. Minos uznaje zwycięstwo herosa i uwalnia zakładników. Zakochane pary łączą się w miłości.

Wykonania

Arbace HWV A10

pasticcio w trzech aktach
muzyka: recytatywy – Georg Friedrich Haendel, arie – Leonardo Vinci i Johann Adolph Hasse
libretto Pietro Metastasio
premiera w King’s Theatre na Haymarket w Londynie, 5 stycznia 1734

Premierowa obsada
Medane (sopran)
Semita (sopran)
Artaserse (sopran-kastrat)
Arbace (sopran-kastrat)
Megabise (sopan-kastrat)
Megacle (alt-kastrat)
Artabano (tenor)

W spektaklu wystąpili Anna Strada del Pò i Giovanni Carestini

Szwedzka  śpiewaczka operowa – sopran.

Urodziła się 7 listopada 1970 roku w Lund, studiowała w kolegium muzycznym w Malmo i w Stockholm Opera College. W latach 1996–1999 śpiewała w chórze szwedzkiego radia.

Ma w repertuarze wiele znaczących ról, występowała w Orfeuszu i Eurydyce Ch.W. Glucka i w operach W.A. Mozarta Wesele Figara i Czarodziejski flet. Ma również na koncie role w repertuarze barokowym, m.in. w dziełach G.F. Haendla – operze Tamerlano w Teatro Real w Madrycie i Alcina w operze w Amsterdamie, oratoriach Mesjasz, Hercules pod kierunkiem Williama Christiego, Il Trionfo del Tempo e del Disinganno pod batutą Pula McCreesha.

Argentyńska śpiewaczka operowa – sopran.

Urodziła się 10 października 1964 w Mendozie, początkowo uczyła się gry na wiolonczeli, ostatecznie zdecydowała się na karierę śpiewaczki. Już w pierwszym okresie kariery zdobyła liczne nagrody, m.in. w konkursach wokalnych w Argentynie i w konkursie Francisco Viñas Contest w Barcelonie. W Europie debiutowała w operze Armida Ch.V. Glucka z Les Musiciens du Louvre-Grenoble i Markiem Minkowskim.

Współpracowała ze znakomitymi orkiestrami i dyrygentami, takimi jak Les Arts Florissants Williama Christiego, Il Giardino Armonico Giovanniego Antoniniego, Freiburger Baroque Orchestra. Występowała na najznakomitszych scenach w Europie, takich jak Théâtre des Champs-Elysées w Paryżu, Bayerische Staatsoper, Staatsoper Unter den Linden, Teatro Real w Madrycie i wielu innych. Dwukrotnie wystąpiła w Krakowie w ramach cyklu Opera rara: w Ottone in villa A. Vivaldiego z Il Giardino Armonico w 2010 (http://www.operarara.pl/pl/8/127/142/ottone-in-villa ) oraz w Alcinie G.F. Haendla z Les Musiciens du Louvre-Grenoble w 2011 (http://www.operarara.pl/pl/8/171/178/alcina).

Jej nagrania otrzymały wyróżnienia, m.in. Diapason d’Or i Orphee d’Or w 1998 za Ariadonante G.F. Haendla oraz Diapason d’Or za Griseldę A. Scarlattiego w 2006.

Nagrywa dla Naïve, BMG, Harmonia Mundi i Virgin Classics.

facebook

Amadigi di Gaula HWV 11 – Amadys z Galii

opera seria w trzech aktach
muzyka Georg Friedrich Haendel
libretto Giacomo Rossi lub Niccolò Francesco Haym wg Antoine’a Houdar de la Motte’a
premiera w King’s Theatre na Haymarket w Londynie, 25 maja 1715

Premierowa obsada
Amdigi (alt-kastrat) – Niccolò Grimaldi, zwany Niccolini
Oriana (sopran) – Anastasia Robinson
Melissa (sopran) – Elisabetta Pilotti-Schiavonetti
Dardano (alt) – Diana Vico
Orgando (sopran)

Akt I

Bohaterem opery jest bohaterski rycerz galijski Amadys, który – choć przebywa w królestwie czarodziejki Melissy, która darzy go uczuciem – pała miłością do księżniczki Oriany. Przyjaciel Amadysa, Dardanus, również skrycie pożąda Oriany, kryje się jednak ze swą namiętnością. Melissa próbuje zatrzymać Amadysa, zostaje jednak przezeń odepchnięta. Obaj rycerze próbują przedostać się do wieży, w której czarownica więzi Orianę. Amadys pokonuje krąg ognia i czary Melissy i uwalnia księżniczkę wraz z orszakiem. Melissa jednak odbiera ukochaną rycerzowi, pogrążając go w rozpaczy.

Akt II

Amadys szuka ukochanej. W zaczarowanym źródle widzi jej postać w objęciach Dardanusa i pada zemdlony. Melissa ukazuje jego postać Orianie, która – przekonana, że rycerz nie żyje – chce sie zabić. Jednak w ostatniej chwili Amadys wraca do przytomności i udaremnia samobójstwo, oskarżając jednak księżniczkę o zdradę. Mimo zapewnień o wierności, Amadys chce z kolei sam targnąć się na życie. Oriana ucieka, Melissa ratuje Amadysa. Jednak powodowana chęcią zemsty, przemienia miejsce w grotę pełną potworów. Amadys pokonuje wszystkie przeszkody. Czarownica nadaje Dardanusowi rysy Amadysa i w ten sposób pomaga mu zdobyć przychylność Oriany. Ów jednak rusz w pościg za prawdziwym Amadysem i staje z nim do pojedynku. Amadys zabija Dardanusa, Melissa próbuje zawładnąć Orianą.

Akt III

Melissa i przyzwane przez nią demony wloką Orianę na śmierć. Kochankowie chcą oddać życie za siebie nawzajem. Melissa przyzywa ducha Dardanusa, aby ją wsparł, ten jednak przepowiada jej upadek. Melissa chce zadać Orianie śmiertelny cios, jednak tajemna siła ją powstrzymuje. Zdesperowana czarownica zadaje sobie śmierć. Jej jaskinia znika, a na jej miejscu pojawia się pałac czarodzieja Orgando, który sławi wiernych kochanków.

Wykonania