Archiwa tagu: opera barokowa

Invernizzi Roberta

Fot. RibaltaLuce Studio

Włoska śpiewaczka operowa – sopran.

Urodziła się Mediolanie w 1966 roku. Początkowo uczyła się gry na fortepianie i kontrabasie, w końcu rozpoczęła naukę śpiewu u Margaret Heyward, a następnie w Anglii u Emmy Kirkby. Sama również uczy śpiewu w Centro do Musica Antica Pietà dei Turchini w Neapolu, wykłada również w Scuole Civiche w Mediolanie.

Specjalizuje się w repertuarze barkowym, śpiewa w operach C. Monteverdiego (L’Orfeo, Il ritorno Ulisse in patria), H. Purcella (Dido and Aeneas), G.F. Haendla (Rinaldo, Agrippina), A. Vivaldiego (L’Olimpiade, La fida ninfa), G.P. Pergolesiego (L’Olimpiade), L. Vinciego (Le Zite n’Galera). Współpracowała m.in. z Jordim Savallem, Fabiem Biondim, Nikolausem Harnoncourtem, Rinaldem Alessandrinim, z takimi zespołami jak Amsterdam Baroque Orchestra, Capella della Pietà de’Turchini, Europa Galante, Ensemble Matheus, Il Giardino Armonico.

Koncertowała na deskach całego świat, m.in. Il Teatro alla Scala w Mediolanie, Teatro Real w Madrycie, występowała też kilkakrotnie w Polsce, m.in. trzykrotnie na festiwalu Opera Rara: W Rinaldzie G.F. Haendla (2009) z Accademia Bizantina i Ottaviem Dantone, w La fida ninfa A. Vivaldiego z Ensemble Matheus i Jeanem-Christophem Spinosim i Ottone in villa A. Vivaldiego z Il Giardino Armonico i Giovannim Antoninim (2010).

Jej nagrania zdobyły wiele nagród, m.in. „Choc de l’année”, „Diapason d’Or de l’année”, „Midem classical Award (2007) za album solowy „Dolcissimo Sospiro” z utworami Cacciniego) „The Stanley Prize” za kantaty Haendla.

Nagrywa dla różnych wytwórni, m.in. dla Naxos, EMI Classics, Opus 111, Naïve, Glossa, Archive Produktion, Deusche Gramophon.

 

Facebook

Arianna in Creta

Arianna in Creta HWV 32 – Ariadna na Krecie

dramma per musica w trzech aktach
muzyka Georg Friedrich Haendel
libretto według „Arianna e Teseo” Pietra Pariatiego
premiera w King’s Theatre na Haymarket w Londynie, 26 stycznia 1734

Premierowa obsada
Arianna (sopran) – Anna Strada del Pò
Teseo (alt-kastrat) – Giovanni Carestini
Carilda (alt) – Maria Caterina Negri
Alceste (sopran-kastrat) – Carlo Scalzi
Tauride (mezzosopran) – Margherita Durastanti
Minos (bas) – Gustav Waltz

Akt I

Minotaur, potwór zamieszkujący labirynt na Krecie, domaga się co roku ofiar na pożarcie. Ateny składają więc okup w postaci siedmiu młodzieńców i siedmiu dziewic. Do wyprawy dołącza Tezeusz, syn ateńskiego króla Egeusza, planując pokonanie Minotaura i kreteńskiego wodza Taurisa, syna Wulkana. Chce w ten sposób ocalić Ariadnę i nie wiedząc, że jest ona córką Minosa. W tym samym kontyngencie zmierza na Kretę Carilda, dziewica zakochana w Tezeuszu, a która skrycie wielbią Alcest i sam Tauris. Mimo zabiegów Alcesta, Carilda ma być pierwszą ofiarą Minotaura. Jednak Tezeusz zgłasz sie jako pierwszy ku rozpaczy Aridny.

Akt II

Tezeusz szykuje się do starcia. Zapewnia Alcesta, że pokona potwora. Alcest obawia się, że książe jest jego rywalem. Ariadna podsłuchuje rozmowę Minosa z Taurisem, w której kreteński władca ujawnia sposób zabicia Minotaura. Dzieli się ta informacją z Tezeuszem. Alcest nadal jest zazdrosny, próbuje porwać Carildę, co uniemożliwia mu Minos. Władca wyznacza Ariadnę jako pierwszą ofiarę.

Akt III

Carilda towarzyszy Ariadnie w drodze do labiryntu. Na miejscy zastają Tezeusza, który pokonał potwora. Bohater wydostaje się z labiryntu dzięki nici Ariadny, pokonuje również Taurisa. Minos uznaje zwycięstwo herosa i uwalnia zakładników. Zakochane pary łączą się w miłości.

Wykonania

Arbace

Arbace HWV A10

pasticcio w trzech aktach
muzyka: recytatywy – Georg Friedrich Haendel, arie – Leonardo Vinci i Johann Adolph Hasse
libretto Pietro Metastasio
premiera w King’s Theatre na Haymarket w Londynie, 5 stycznia 1734

Premierowa obsada
Medane (sopran)
Semita (sopran)
Artaserse (sopran-kastrat)
Arbace (sopran-kastrat)
Megabise (sopan-kastrat)
Megacle (alt-kastrat)
Artabano (tenor)

W spektaklu wystąpili Anna Strada del Pò i Giovanni Carestini

Bohlin Ingela

Ingela 1
Ingela Bohlin

Szwedzka  śpiewaczka operowa – sopran.

Urodziła się 7 listopada 1970 roku w Lund, studiowała w kolegium muzycznym w Malmo i w Stockholm Opera College. W latach 1996–1999 śpiewała w chórze szwedzkiego radia.

Ma w repertuarze wiele znaczących ról, występowała w Orfeuszu i Eurydyce Ch.W. Glucka i w operach W.A. Mozarta Wesele Figara i Czarodziejski flet. Ma również na koncie role w repertuarze barokowym, m.in. w dziełach G.F. Haendla – operze Tamerlano w Teatro Real w Madrycie i Alcina w operze w Amsterdamie, oratoriach Mesjasz, Hercules pod kierunkiem Williama Christiego, Il Trionfo del Tempo e del Disinganno pod batutą Pula McCreesha.

Cangemi Veronica

Argentyńska śpiewaczka operowa – sopran.

Urodziła się 10 października 1964 w Mendozie, początkowo uczyła się gry na wiolonczeli, ostatecznie zdecydowała się na karierę śpiewaczki. Już w pierwszym okresie kariery zdobyła liczne nagrody, m.in. w konkursach wokalnych w Argentynie i w konkursie Francisco Viñas Contest w Barcelonie. W Europie debiutowała w operze Armida Ch.V. Glucka z Les Musiciens du Louvre-Grenoble i Markiem Minkowskim.

Współpracowała ze znakomitymi orkiestrami i dyrygentami, takimi jak Les Arts Florissants Williama Christiego, Il Giardino Armonico Giovanniego Antoniniego, Freiburger Baroque Orchestra. Występowała na najznakomitszych scenach w Europie, takich jak Théâtre des Champs-Elysées w Paryżu, Bayerische Staatsoper, Staatsoper Unter den Linden, Teatro Real w Madrycie i wielu innych. Dwukrotnie wystąpiła w Krakowie w ramach cyklu Opera rara: w Ottone in villa A. Vivaldiego z Il Giardino Armonico w 2010 (http://www.operarara.pl/pl/8/127/142/ottone-in-villa ) oraz w Alcinie G.F. Haendla z Les Musiciens du Louvre-Grenoble w 2011 (http://www.operarara.pl/pl/8/171/178/alcina).

Jej nagrania otrzymały wyróżnienia, m.in. Diapason d’Or i Orphee d’Or w 1998 za Ariadonante G.F. Haendla oraz Diapason d’Or za Griseldę A. Scarlattiego w 2006.

Nagrywa dla Naïve, BMG, Harmonia Mundi i Virgin Classics.

facebook

Amadigi di Gaula

Amadigi di Gaula HWV 11 – Amadys z Galii

opera seria w trzech aktach
muzyka Georg Friedrich Haendel
libretto Giacomo Rossi lub Niccolò Francesco Haym wg Antoine’a Houdar de la Motte’a
premiera w King’s Theatre na Haymarket w Londynie, 25 maja 1715

Premierowa obsada
Amdigi (alt-kastrat) – Niccolò Grimaldi, zwany Niccolini
Oriana (sopran) – Anastasia Robinson
Melissa (sopran) – Elisabetta Pilotti-Schiavonetti
Dardano (alt) – Diana Vico
Orgando (sopran)

Akt I

Bohaterem opery jest bohaterski rycerz galijski Amadys, który – choć przebywa w królestwie czarodziejki Melissy, która darzy go uczuciem – pała miłością do księżniczki Oriany. Przyjaciel Amadysa, Dardanus, również skrycie pożąda Oriany, kryje się jednak ze swą namiętnością. Melissa próbuje zatrzymać Amadysa, zostaje jednak przezeń odepchnięta. Obaj rycerze próbują przedostać się do wieży, w której czarownica więzi Orianę. Amadys pokonuje krąg ognia i czary Melissy i uwalnia księżniczkę wraz z orszakiem. Melissa jednak odbiera ukochaną rycerzowi, pogrążając go w rozpaczy.

Akt II

Amadys szuka ukochanej. W zaczarowanym źródle widzi jej postać w objęciach Dardanusa i pada zemdlony. Melissa ukazuje jego postać Orianie, która – przekonana, że rycerz nie żyje – chce sie zabić. Jednak w ostatniej chwili Amadys wraca do przytomności i udaremnia samobójstwo, oskarżając jednak księżniczkę o zdradę. Mimo zapewnień o wierności, Amadys chce z kolei sam targnąć się na życie. Oriana ucieka, Melissa ratuje Amadysa. Jednak powodowana chęcią zemsty, przemienia miejsce w grotę pełną potworów. Amadys pokonuje wszystkie przeszkody. Czarownica nadaje Dardanusowi rysy Amadysa i w ten sposób pomaga mu zdobyć przychylność Oriany. Ów jednak rusz w pościg za prawdziwym Amadysem i staje z nim do pojedynku. Amadys zabija Dardanusa, Melissa próbuje zawładnąć Orianą.

Akt III

Melissa i przyzwane przez nią demony wloką Orianę na śmierć. Kochankowie chcą oddać życie za siebie nawzajem. Melissa przyzywa ducha Dardanusa, aby ją wsparł, ten jednak przepowiada jej upadek. Melissa chce zadać Orianie śmiertelny cios, jednak tajemna siła ją powstrzymuje. Zdesperowana czarownica zadaje sobie śmierć. Jej jaskinia znika, a na jej miejscu pojawia się pałac czarodzieja Orgando, który sławi wiernych kochanków.

Wykonania

Almira

Almira HWV 1

opera w trzech aktach
muzyka Georg Friedrich Haendel
libretto Giulio Pancieri w przekładzie Friedricha Christiana Feustkinga
premiera w Theater am Gänsemarkt w Hamburgu, 8 stycznia 1705

Premierowa obsada
Almira (sopran) – Conradin (?)
Bellante (sopran)
Edilia (sopran)
Osman (tenor) – Johann Dreyer (?)
Fernando (tenor) – Johann Mattheson (?)
Tabarco (tenor) – Christoph Rauch (?)
Raymondo (bas) – Gottfried Grunewald (?)
Gonsalvo (bas)

Akt I

Almira, królowa Kastylii kocha Fernanda, młodzieńca o którego pochodzeniu nic nie wiadomo. Ma jednak poślubić Osmana, dowódcę swych wojsk. Ów, zadurzony w Edilii, przyjmuje zaproszenie księżniczki Bellante.

Akt II

Bellante kocha Osmana, odpierając równocześnie zaloty jego ojca Gonsalva. Na dworze Almiry pojawia się natomiast incognito Raymondo, król Mauretanii, aby zdobyć serce królowej. Królowa podejrzewa, że Fernando kocha Edilię. Osman chce wyzwać Fernenda na pojedynek, jednak Almira na to nie pozwala. Edilia znajduje sztylet Osmana przy łożu Almiry i jest zazdrosna.

Akt III

Podczas przyjęcia na cześć Raymonda, który występuje jako ambasador Mauretanii, Gonsalvo ściga Bellante. Raymondo jest natomiast zadurzony w Edilii. Fernando trafia do lochu jako rzekomy kochanek Edilii, która z kolei przyjmuje zaloty Raymonda. Almira początkowo skazuje Fernanda na śmierć, jednak po chwili ułaskawia go i daje wiarę jego uczuciom do siebie. Osman, porzucony przez Edilię, zwraca się ku Bellante. Gonsalvo odkrywa, że Fernando jest jego zaginionym przed laty synem. Wszyscy są szczęśliwi.

 

 

 

Alessandro

Alessandro HWV 21

dramma per musica w trzech aktach
muzyka Georg Friedrich Haendel
libretto Paolo Antonio Rolli wg „La Superbia d’Alessandro” Ortensia Mauro
premiera w King’s Theatre na Haymarket w Londynie, 5 maja 1726

Premierowa obsada
Alessandro (alt-kastrat) – Senesino
Lisaura (sopran) – Francesca Cuzzoni
Tassile (alt-kastrat) – Antonio Baldi
Clito ((bas) – Giuseppe Maria Boschi
Lonato (tenor) – Luigi Antinori
Cleone (alt) – Anna Dotti

Akt I

Podczas oblężenia Sidrach Aleksander wpada w pułapkę i zostaje ocalony dzięki dowodzącemu Macedończykami Leonatowi. Po powrocie do obozu spotyka dwie kobiety rywalizujące o jego względy: Księżniczkę Lisaurę i brankę Rossane. Tassile, książe indyjski, darzy uczuciem Lisaurę. Clito, dowódca Aleksandra, kocha się natomiast w Rossane. Na cześć Aleksandra odbywa się ceremonia w świątyni Jowisza, co wzbudza zgorszenie Clita. Kobiety próbują złagodzić gniew Aleksandra.

Akt II

Rossane przebywa samotnie w ogrodzie. Aleksander, sądząc, że dziewczyna śpi, czule do niej mówi. Nadchodzi Lisaura i włącza się do rozmowy. Tassile prosi Lisaurę o rękę, ona jednak wciąż durzy się w Aleksandrze. Rossane prosi władcę o wolność i uzyskuje ją. Aleksander obdarza Clito władza w Indiach, ten jednak, wciąż oburzony świętokradztwem w świątyni, odrzuca dar. Na Aleksandra spada baldachim, Clito zostaje oskarżony o zdradę. Dowództwo obejmuje Tassile. Na wieść o śmierci Aleksandra wybuchają zamieszki. Wódz wyrusz do boju, ślubując miłość Rossane.

Akt III

Clito rozmyśla w więzieniu nad swym losem. Leonato go uwalnia, więzi natomiast Clone. Lisaura i Rossane postanawiają zdać się na wybór Aleksandra. On jednak przyznaje, że nie może wybrać Lisaury ze względu na lojalność i przyjaźń, jaką darzy kochającego ją Tassile. Obaj wojownicy wyruszają w bój. Buntownicy poddają się. W świątyni Aleksander pojmuję za żonę Rossane.

 

 

Alcina

Alcina HWV 34

dramma per musica w trzech aktach
muzyka Georg Friedrich Haendel 
libretto wg Antonia Fanzaglii
premiera w Royal Theatre w Covent Garden w Londynie, 16 kwietnia 1735

Premierowa obsada
Alcina (sopran) – Anna Strade del Pò
Morgana (sopran) – Cecilia Young
Ruggiero (alt-kastrat) – Giovanni Carestini
Bradamante (alt) – Maria Caterina Negri
Oronte (tenor) – John Beard
Melisso (bas) – Gustav Waltz
Oberto (sopran chłopięcy) – Wiliam Savage

Akt I

Na tajemniczą wyspę przybywa Bradamante, przebrana za swego brata Riccarda, i opiekujący się nią czarodziej Melisso. Wyspą włada czarownica Alcina, trzymając w miłosnych sidłach byłego kochanka Bradamante, Ruggiera (Di, cor mio). Jej siostra Morgana zakochuje się w fałszywym Riccardzie (O s’apre al riso). Czarownicy towarzyszy też młody Oberto, poszukujący na wyspie swego ojca (Chi, m’insegna).

Bradamante próbuje przypomnieć Ruggierowi przeszłość, on jednak jest wpatrzony wyłącznie w Alcinę (Di te mi rido). Oronte, dowódca wojsk Alciny, darzy uczuciem Morganę i jest zazdrosny o jej fascynację przybyłym Riccardem. Aby wzbudzić zazdrość Ruggiera, sugeruje mu, że również Alcina kocha Riccarda (Semplicetto). Czarownica upewnia rycerza o swojej miłości (Si, son quella), on jednak jest zazdrosny (La bocca vaga). Morgana ostrzega Bradamante, że aby ukoić kochanka, Alcina może zamienić Riccarda w zwierzę. Fałszywy Riccardo wyznaje miłość Morganie (Tornami a vaggheggiar).

Akt II

Melisso przypomina Ruggierowi dawne rycerskie cnoty i uwalnia go spod czaru Alciny. Dzięki ostrzeżeniu Morgany rycerz zapobiega zaczarowaniu Bradamante/Riccarda w zwierzę (Pensa a chi geme). Ruggiero przeżywa rozterki (Mi lusinga). Alcina stara się przekonać Oberta, że odnajdzie jego ojca (Tra speme e timore). Nadchodzi Oronte i zawiadamia ją, że Ruggiero chce opuścić wyspę. Alcina wpada w rozpacz (Ah! mio cor). Morgana odkrywa prawdziwą tożsamość Riccarda i ostrzega siostrę. Ruggiero żegna się z czarodziejską wyspą (Verdi prati). Czarownica wzywa na pomoc piekielne duchy (Ombre pallide), jednak te nie przybywają na jej wezwanie. Zrozpaczona, łamie swoją różdżkę.

Akt III

Morgana próbuje udobruchać Oronte (Credete al mio dolore). Ruggiero odrzuca Alcinę i szykuje się do walki z siłami zła (Sta nell’Ircana). Alcina jest bezsilna (Mi restano le lagrime), chce jeszcze użyć ostatniej mocy zamkniętej w magicznej urnie. Nakłania Oberta do zabicia lwa, ten jednak odkrywa, że w zwierzęciu jest zaklęty jego ojciec – jedna z wielu ofiar Alciny (Barbara!). Ruggiero i Bradamante wspólnie rozbijają urnę i niszczą czar nałożony na wszystkich uprzednich kochanków czarownicy zaklętych w dzikie zwierzęta. Królestwo Alciny upada (chór: Dall’orror di notte cieca).

Wykonania w Polsce

Relacje