Ur. 1587 w Rzymie (ochrzczony 26 lutego 1587)
Zm. 28 października 1639 w Rzymie
Włoski kompozytor okresu baroku
W 1595 wstąpił do Collegio Germanio w Rzymie jako chłopięcy sopran. Uczył się tam u Asprilio Pacellego. W 1599 przyjął święcenia kapłańskie i pozostawał pod opieką rodziny Cesi, zwłaszcza księcia Federico Cesi i jego wuja, kardynała Bartolomeo Cesi. Dzięki ich protekcji rozpoczął w 1602 studia w rzymskim seminarium i prawdopodobnie studiował pod okiem tamtejszego maestro di capella Agostina Agazzari. W kronikach seminarium jest wzmiankowany jako kompozytor w 1607 roku, a w 1611 – jako organista i śpiewak. Pomiędzy 1614 a 1617 rokiem służył jako maestro di capella w S. Maria della Consolazione w Todi.
W 1618 przeniósł się do Wenecji i opublikował kolekcję 18 pięciogłosowych madrygałów, niedługo potem uzyskał posadę maestro di capella w Padwie. Stworzył wówczas swoją pierwszą operę, La morte d’Orfeo (1619). W Padwie i Wenecji uformował swój styl pod wpływem szkoły weneckiej, tworzącej w opozycji do konserwatywnego stylu rzymskiego.
W 1620 Landi wrócił do Rzymu, gdzie pozostał do śmierci. Był związany z mecenatem rodzin Borghese i Barberini, na zlecenie których pracował. W 1624 papież Urban VIII z rodu Barberinich powierzył mu obowiązki kleryka w Bazylice św. Piotra oraz powołał na stanowisko maestro di capella w Santa Maria ai Monti. 1629 Landi zatrudnił się również w chórze kaplicy Sykstyńskiej.
Na zamówienie Barberinich skomponował w 1632 swoje najwybitniejsze dzieło Il Sant’Alessio, wykonane na otwarciu Teatro delle Quattro Fontane. Była to pierwsza opera nowego typu o tematyce zaczerpniętej z historii, odmalowująca wewnętrzne życie świętego i podejmująca próbę jego charakterystyki psychologicznej.
Po 1636 podupadł na zdrowiu. Zmarł w Rzymie w 1639. Został pochowany w kościele Santa Maria in Vallicella.
Był twórcą niezwykle płodnym. Komponował msze, arie i responsoria, w większości w stylu seconda practica, która przez niektórych muzyków był uważany za kontrowersyjny, w przeciwieństwie do prima practica, stylu Palestriny, uważanego za bardziej odpowiedni dla muzyki sakralnej.
Opery Stefano Landiego