2024, 29 października – Warszawska Opera Kameralna, Studio Koncertowe Polskiego Radia, im. Witolda Lutosławskiego, Warszawa
wersja koncertowa
Kierownictwo muzyczne/Dyrygent – Adam Banaszak

Wystąpili
La Musica (sopran) – Agata Zubel
Orfeo (tenor) – Krystian Adam Krzeszowiak
Euridice (sopran) – Dorota Szczepańska
Messaggiera (sopran) – Aleksandra Szmyd
Ninfa, Speranza (mezzosopran) – Joanna Motulewicz
Plutone, Caronte, Spirito (bas) – Artur Janda
Proserpina (mezzosopran) – Urszula Krygier
Pastore 1, Eco (kontratenor) – Rafał Tomkiewicz
Pastore 2, Spirito, Apollo (tenor) – Zbigniew Malak
Pastore 3, Spirito (tenor) – Aleksander Kunach

Zespół Wokalny Warszawskiej Opery Kameralnej
Kierownik Zespołu Wokalnego Krzyszof Kusiel-Moroz

Zespół Instrumentów Dawnych Warszawskiej Opery Kameralnej
Musicae Antiquae Collegium Varsoviense

Relacja – L’Orfeo emozionato

2023, 25 października – Opera Rara, ICE, Kraków
wersja koncertowa

Wystąpili
Orfeo (tenor ) – Cyril Auvity
La Musica, Proserpina (sopran ) – Céline Scheen
Messaggiera (mezzosopran) – Luciana Mancini
Euridice (mezzosopran) – Natalia Kawałek
Ninfa, Speranza (alt) – Benedetta Mazzucato
Pastore 1 (kontratenor) – Rafał Tomkiewicz
Pastore 2, Spirito, Eco (tenor ) – Zbigniew Malak
Pastore 3, Spirito, Apollo(tenor )  – Alessandro Giangrande
Plutone, Caronte, Spirito (bas) – Salvo Vitale
Spirito (baryton) – Sebastian Szumski
Spirito (bas) – Przemysław Józef Bałka bas

L’ARPEGGIATA
Kinga Ujszaszi Catherine Aglibut skrzypce
Lixsania Fernandez viola da gamba
Ania Nowak altówka
Diana Vinagre wiolonczela
Josep Maria Marti Duran teorba / gitara barokowa
Maximilian Erhardt harfa
Marie van Rhijn klawesyn / pozytyw organowy
Doron Sherwin Martin Bolterauer cynk
Laura Agut Miguel Tantos Sevillano
Stefan Légée David Yakus Franck Poitrineau puzon
Elisabeth Champollion Christina Hahn flet prosty

Kierownictwo artystyczne i dyr. Christina Pluhar

Relacja – Ofeusz doskonały

2019, 24 lutego – Polska Opera Królewska, Zamek Królewski w Warszawie

Kierownictwo muzyczne: Krzysztof Garstka
Inscenizacja, scenografia i reżyseria: według koncepcji Ryszarda Peryta
Opieka reżyserska: Sławomir Jurczak
Gest i ruch sceniczny: Romana Agnel
Kostiumy i rekwizyty: Marlena Skoneczko
Projekcje: Marek Zamojski
Światło: Piotr Rudzki
Przygotowanie zespołu wokalnego: Lilianna Krych

Wykonawcy:
Orfeo – Karol Kozłowski
Euridice / La Musica – Marta Boberska
Speranza – Aneta Łukaszewicz
Messaggera – Anna Radziejewska
Proserpina – Olga Pasiecznik
Pastore (alto) – Marcin Gadaliński
Pastore (tenore) – Zbigniew Malak
Pastore (tenore) – Mikołaj Zgódka
Ninfa – Julita Mierosławska
Caronte – Sławomir Jurczak
Plutone – Marcin Pawelec
Apollo, Eco – Sylwester Smulczyński
Zespół wokalny Polskiej Opery Królewskiej
Capella Regia Polona

Relacja – Artysta zbawiony przez sztukę

2000, 6 października – Warszawska Opera Kameralna

Kierownictwo muzyczne: Władysław Kłosiewicz
Reżyseria: Ryszard Peryt
Scenografia: Andrzej Sadowski

Wykonawcy:
Orfeo – Jacek Laszczkowski
Euridice / La Musica – Marta Boberska
Speranza – Urszula Palonka
Messagiera – Agnieszka Lipska
Proserpina – Marzanna Rudnicka
Pastore (alto) – Piotr Łykowski
Pastore (tenore) – Krzysztof Kur
Pastore (tenore) – Zdzisław Kordyjalik
Ninfa – Urszula Jankowska
Carone – Zbigniew Dębko
Plutone – Jerzy Mahler
Apollo, Eco – Jerzy Knetig 

1993, 1 października – Warszawska Opera Kameralna

Kierownictwo muzyczne: Władysław Kłosiewicz
Reżyseria: Ryszard Peryt
Scenografia: Andrzej Sadowski

Wykonawcy:
Orfeo – Jacek Laszczkowski
Euridice – Anna Niedziółka
La Musica – Olga Pasiecznik
Speranza – Urszula Palonka
Messagiera – Agnieszka Lipska
Proserpina – Marzanna Rudnicka
Pastore (alto) – Piotr Łykowski
Pastore (tenore) – Marcin Rudziński
Pastore (tenore) – Zdzisław Kordyjalik
Ninfa – Urszula Jankowska
Carone – Zbigniew Dębko
Plutone – Jerzy Mahler
Apollo, Eco – Leszek Świdziński

1975, 23 marca – Teatr Wielki w Łodzi

Kierownictwo muzyczne: Bogusław Madey
Reżyseria i choreografia: Walter Erich
Scenografia: Heinrich Wedel, Pet Halmen

2022, 5, 6 marca – Polska Opera Królewska, Teatr Królewski w Łazienkach, Warszawa

Kierownictwo muzyczne: Krzysztof Garstka
Reżyseria: Natalia Babińska
Scenografia: Martyna Kander
Kostiumy: Aleksandra Reda
Ruch sceniczny: Karol Urbański
Reżyseria świateł: Maciej Igielski
Realizacja oświetlenia: Piotr Rudzki
Projekcje: Jagoda Cjalcińska

Wykonawcy:
Poppea (sopran) – Małgorzata Trojanowska
Nerone (kontratenor) – Kacper Szelążek
Ottone (kontratenor) – Jan Jakub Monowid
Ottawia (mezzosopran) – Anna Radziejewska/Aneta Łukaszewicz
Seneka (bas) – Sławomir Jurczak
Arnalta/Nutrice (alt) – Dorota Lachowicz
Amor/Damigella (sopran) – Marta Schnura
Drusilla (sopran) – Paulina Horajska
Fortuna (sopran) – Marta Boberska
Virtu/Pallade/Venus (sopran) – Iwona Lubowicz
Littore/Mercurio (baryton) – Robert Szpręgiel
Lucano/Primo soldato (tenor) – Sylwester Szmulczyński
Liberto/Secondo soldato (tenor) – Jakub A. Grabowski
Valetto (kontratenor) – Jakub Foltak
Tancerz – Karol Urbański
Mimowie – Jerzy Klonowski, Maciej Jan Kraśniewski
Zespół Wokalny Polskiej Opery Królewskiej
Zespół Instrumentów Dawnych Polskiej Opery Królewskiej Capella Regia Polona pod dyr. Krzysztofa Garstki

2015, 12 marca – Opera Rara, Teatr im. Juliusza Słowackiego, Kraków
Wersja neapolitańska z 1651 r.

Wykonawcy:
Giuseppina Bridelli (sopran) – Poppea
Margherita Rotondi (mezzospran) – Nerone
Xenia Meijer (mezzosopran) – Ottavia
Filippo Mineccia (kontratenor) – Ottone
Salvo Vitale (bas) – Seneca
Jolanta Kowalska-Pawlikowska (sopran) – La Fortuna, Drusilla
Monica Piccini (sopran) – La Virtu, Valetto
Francesca Boncompagni (sopran) – Amore, Damigella
Alberto Allegrezza (tenor) – Arnalta
Alessio Tossi (tenor) – Nutrice, Soldato
Raffaele Giordani  (tenor) – Soldato, Lucano, Liberto
Mauro Borgioni (baryton) – Littore, Marcurio
La Venexiana, dyr. Claudio Cavina

relacja

2013, 12 kwietnia – Akademia Teatralna w Warszawie

Kierownictwo muzyczne: Lilianna Stawarz
Opieka artystyczna: Ryszard Peryt, Anna Radziejowska, Artur Stefanowicz
Reżyseria: Barbara Wisniewska, Grzegorz Reszka, Rafał Swaczyna, Agata Dyczko, Joanna Grabowicka
Kostiumy: Anna Nurzyńska

Wykonawcy:
Poppea – Dagmara Barna, Bożena Bujnicka
Nerone – Kacper Szelążek
Ottone – Marcin Litwień, Marcin Gadaliński
Ottavia – Elwira Janasik, Joanna Drewniak
Seneca – Paweł Czekała
Drusilla – Edyta Krzemień, Monika Wilska
Fortuna – Magdale Krzysztoforska, Anqi Zhang
Virtu – Marta Czrkowska, Anna Koźlakiewicz
Amore – Jakub Józef Orliński

1996, 12 października – Warszawska Opera Kameralna

Reżyseria: Ryszard Peryt
Dyr. Władysław Kłosiewicz
Scenografia Andrzej Sadowski

Wykonawcy:
Poppea – Olga Pasiecznik
Nerone – Dariusz Paradowski
Ottavia – Dorota Lachowicz
Ottone – Artur Stefanowicz
Seneka – Jerzy Ostapiuk
Drusilla, Fortuna – Marta Boberska
Virtu – Aleksandra Zamojska
Amore, Damigella – Agnieszka Lipska
Musicae Antiquae Collegium Varsoviense

Pur ti miro – Dariusz Paradowski i Olga Pasiecznik

1971, 16 lipca – Teatr Wielki w Warszawie

Reżyseria: Ludwik René
Dyr. Zygmunt Latoszewski

2015, 23 maja – Studio Koncertowe Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego

Koncert z cyklu radi/o/pera: „Ballo…” Koncert utworów Claudia Monteverdiego, m.in. Lamento d’Arianna
Kierownictwo muzyczne: Władysław Kłosiewicz

Wykonawcy:

Arianna – Dorota Lachowicz
Klawesyn włoski – Władysław Kłosiewicz

1996, 7 października – Warszawska Opera Kameralna

„Se i laguidi miei sguarfi, Torsi e Clori. Se pur destona. Lamento d’Arianna, Introduzione al ballo, Ballo delle Ingrate”

Kierownictwo muzyczne: Władysław Kłosiewicz
Reżyseria: Ryszard Peryt
Scenografia: Andrzej Sadowski

Wykonawcy:

Arianna – Dorota Lachowicz
Klawesyn włoski – Władysław Kłosiewicz

2022, 11 września – II Festiwal Barokowy Polskie Opery Królewskiej, Teatr Królewski w Łazienkach, Warszawa

Si dolce e’l tormento – Claudio Monteverdi (Si dolce e’l tormento, Quel sgauardo sdegnosetto, Il combattimento di Tancredi e Clorinda, Lamernto della Ninfa, Chiome d’oro, bel thesoro, Il ballo delle ingrate SV 167, Damigella tutta bella, Zefiro torna e di soavi accenti)

Kierownictwo muzyczne – Krzysztof Garstka
Reżyseria, inscenizacja – Ryszard Maciej Nyczka

Scenografia – Marlena Skoneczko
Choreografia – Joanna Lichorowicz-Greś
Reżyseria świateł – Maciej Igielski
Projekcje – Marek Zamojski

Wykonawcy
Venere – Dorota Lachowicz
Amor – Iwona Lubowicz
Plutone – Dariusz Górski
Una dell’ingrate – Marta Boberska
Ombre d’Inferno – Julita Mirosławska, Jakub Foltak, Sylweter Smulczyński, Michał Janicki
Quattro ingrate – Dorota Lachowicz, Iwona Lubowicz, Marta Boberska, Julita Mirosławska

Capella Regia Polona, dyr. Krzysztof Garstka

relacja

2020, 7 lutego – Festiwal Opera Rara, MOCAK, Kraków

„Il Ballo delle Ingrate” – Claudio Monteverdi, Teonika Rożynek

Reżyseria: Magda Szpecht
Scenografia: Janek Simon
Dźwięk: spectogram.com
Asystent reżysera: Natalia Orkisz
Scenografia i kostiumy: Jan Simon

Wykonawcy:
Sopran: Jolanta Kowalska-Pawlikowska
Alt: Vincenzo Capezzuto, Ilona Szczepańska
Tenor: Piotr Windak
Bas: Jerzy Butryn

FESTIVAL ENSEMBLE
Skrzypce – Zofia Wojniakiewicz, Beata Nawrocka
Altówka – Jacek Dumanowski, Teresa Wydrzyńska
Wiolonczela – Konrad Górka
Teorba: Andreas Arend
Klawesyn / Dyrygent: Marcin Świątkiewicz

2018, 24 listopada – Muzyka Dawna na Zamku Królewskim, Warszawa

Claudio Monteverdi – Ballo delle Ingrate, Combattimento di Tancredi e Clorinda

Wykonawcy: 
Venere – Dorota Lachowicz
Plutone – Marcin Pawelec
Amor – Iwona Lubowicz
Una dell’Ingrate – Marta Boberska

Capella Regia Polona, dyr. Krzysztof Garstka

2015, 23 maj – Radi/o/pera, Studio Koncertowe Polskiego Radia im. W. Lutosławskiego, Warszawa

Ballo – koncert utworów Claudia Monteverdiego

Kierownictwo muzyczne: Władysław Kłosiewicz

Wykonawcy:
Marta Boberska, Julita Mirosławska, Justyna Stępień, Dorota Lachowicz, Karol Bartosiński, Karol Kozłowski, Andrzej Marusiak, Sylwester Smulczyński, Sławomir Jurczak, Andrzej Klimczak
Musicae Antiquae Collegium Varsoviense

relacja

1996, 7 października – Warszawska Opera Kameralna, Warszawa

„Se i laguidi miei sguarfi, Torsi e Clori. Se pur destona. Lamento d’Arianna, Introduzione al ballo, Ballo delle Ingrate”

Kierownictwo muzyczne: Władysław Kłosiewicz
Reżyseria: Ryszard Peryt
Scenografia: Andrzej Sadowski

Wykonawcy:
Amore – Urszula Jankowska
Venere – Dorota Lachowicz
Plutone – Grzegorz Zychowicz
Imber d’Inferno – Bernard Pyrzyk, Jerzy Knetig, Zdzisław Kordyjalik, Sławomir Jurczak
Anime Ingrate – Marta Boberska, Joanna Matraszek, Aleksandra Zamojska, Mirosława Kacprzak
Mimowie – Klaudia Carlos, Lidia Sycz, Lerzy Kloniowski, Andrzej Kwiatkowski

L’Orfeo – Ofeusz

favola in musica w pięciu aktach z prologiem
muzyka Claudio Monteverdi
libretto Alessandro Striggio
premiera podczas karnawału w Accademia Invaghiti w Mantui 22 lutego 1607 i w Palazzo Ducale w Mantui 24 lutego 1607

Premierowa obsada:
La Musica, La Speranza, La Messaggera, Proserpina (sopran – kastrat) – Giovan Guadalberto Magli
Orfeo (tenor) – Francesco Rasi
Euridice, żona Orfeusza (sopran chłopięcy) – Girolamo Bacchini
La Ninfa (sopran)
Caronte (bas)
Plutone (bas)
Apollo, ojciec Orfeusza (tenor)
Pastore 1 (alt)
Pastore 2 (tenor)
Pastore 3 (tenor)
Pastore 4 (bas)
Spirito 1 (tenor)
Spirito 2 (bas)
Spirito 3 (bas)
Echo (tenor)

Prolog

Uroczysta Toccata i wejście Muzyki, która wita publiczność i obiecuje opowieść o Orfeuszu.

Akt I

Orfeusz poślubia Eurydykę, pasterze się radują, nimfa wzywa Muzy, małżonkowie nie posiadają się ze szczęścia. Wszyscy składają ofiarę bogom.

Akt II

Orfeusz przechadza się w gaju, Eurydyka bawi się z towarzyszkami. Nagle nimfa Silvia przynosi Orfeuszowi fatalną wiadomość – Eurydykę ukąsił wąż i pozbawił ją życia. Orfeusz rozpacza, postanawia zejść do podziemi, by odnaleźć żonę. Pasterze i Nimfy opłakują los nieszczęsnych małżonków.

Akt III

Nadziej wiedzie Orfeusza ku wrotom piekieł i tam musi go opuścić. Wejścia pilnuje Charon. Śpiewak czaruje go muzyką, lecz strażnik pozostaje nieugięty. Orfeusz zwraca się ku mocom piekielnym z błaganiem o pomoc.

Akt IV

Prozerpina wstawia się za Orfeuszem u swego małżonka Plutona. Pluton jej ulega, stawia jednak warunek – Orfeusz nie może spojrzeć na ukochaną przed powrotem na ziemię.Orfeusz wiedzie Eurydyke ku światłu, ogarniają go wątpliwości. Nie jest pewien, czy Eurydyka idzie za nim. Ogląda się i zrozpaczony widzi oddalającą się żonę. Orfeusz zostaje uniesiony do krainy żywych.

Akt V

Zrozpaczony Orfeusz błąka się pośród łąk i gajów Tracji. Wyrzeka się miłości. Apollo zstępuje z niebios, potępia skrajne namiętności. Orfeusz zostaje wezwany do gwiazd. Wespół z ojcem wstępują do nieba.

Wykonania w Polsce

Relacja – Artysta zbawiony przez sztukę

Relacja – Orfeusz doskonały

Relacja – L’Orfeo emozionato

L’incoronazione di Poppea – Koronacja Poppei

opera reggia/drama musicale w trzech aktach z prologiem
muzyka Claudio Monteverdi
libretto Giovanni Francesco Busunello wg „Dzienników” Tacyta
premiera w Teatro SS. Giovanni e Paolo w Wenecji, karnawał 1643

Premierowa obsada:
Fortuna (sopran)
Mirtu (sopran)
Amor (sopran)
Pallada (sopran)
Merkury (tenor)
Wenus (sopran)
Poppea (sopran) – Anna di Valerio (?)
Neron (sopran-kastrat) – Stefano Costa (?)
Oktawia (sopran) – Anna Renzi
Otton (alt)
Seneka (bas)
Drusilla (sopran)
Mamka (alt/tenor)
Arnalta (alt/tenor)
Lucano (tenor)
Valetto (sopran-kastrat) – Rabocchio (Corbacchio?)
Damigella (sopran)
Liktor (bas)
Kapitan Wyzwoleniec (tenor)
Żołnierze (2 tenory)
Domownicy Seneki (2 tenory, bas)
Konsulowie (tenor, bas)
Trybuni (2 tenory, bas)

Prolog

Fortuna, cnota i Amor spierają się o władzę. Amor zapowiada, że przed zmierzchem pokaże rywalom, kto naprawdę rządzi światem

Akt I

Otton wraca do domu z dalekiej podróży, tęskniąc za ukochaną żoną, Poppeą. Przed domem spostrzega dwóch żołnierzy Nerona. Neron żegna Poppeę po miłosnej nocy. Poppea jest pewna poparcia Amora i Fortuny, mamka Arnalta ostrzega ją, zwłaszcza przed cesarzową. Zdradzona Oktawia przeżywa upokorzenie. Mamka radzi jej, żeby poszukała kochanka, Oktawia ze wstrętem odrzuca tę radę.

Filozof Seneka sławi wdzięki Oktawii, która prosi go o wstawiennictwo u Nerona, jego byłego ucznia. Seneka medytuje nad bólem, który dotyka nawet cesarzową. Pallada przepowiada filozofowi rychłą śmierć. Seneka przyjmuje to ze stoickim spokojem. Neron postanawia odtrącić Oktawię i poślubić Poppeę. Sprzecza się z Seneką. Neron wraca do Poppei, która podburza go przeciw filozofowi, Neron skazuje Senekę na śmierć. Otton błaga Poppeę o miłość, jednak ona nim gardzi. Otton ulega westchnieniom Druzylli, która od dawna go wielbi.

Akt II

Seneka medytuje nad samotnością. Merkury przynosi mu wyrok, który po chwili potwierdza Kapitan. Seneka żegna się z przyjaciółmi i przygotowuje ceremonię samobójstwa, nie zważając na błagania domowników. Paź i Panna służebna wesoło flirtują. Neron i Lukian cieszą się ze śmierci Seneki. Neron myśli tylko o Poppei. Otton rezygnuje z zabicia Poppei, jednak Oktawia, szantażując go, nakazuje mu zamordowanie żony. Druzylla jest szczęśliwa. Otton powierza jej nakaz cesarzowej. Druzylla go wspiera i daje mu przebranie. Poppea triumfuje po śmierci Seneki, Arnalta ją ostrzega. Poppea kładzie się spać, Arnalta śpiewa jej kołysankę. Otton w przebraniu Druzylli zakrada się do ogrodu, Amor budzi Poppeę i Arnaltę, uniemożliwiając Ottonowi zabicie żony. Podejrzana jest Druzylla, która przebrała Ottona w swoje szaty. Amor triumfuje.

Akt III

Druzylla czeka na powrót Ottona, Arnalta i straże przybywają, aby ja aresztować. Druzylla przyznaje się do zbrodni, aby ratować Ottona, Neron skazuje ją na tortury. Otton wyznaje swój postępek, aby ratować Druzyllę. Wyjawia plan Oktawii. Neron skazuje kochanków na wygnanie, ogłaszając równocześnie wygnanie Oktawii. Neron oznajmia Poppei, że zostanie cesarzową. Arnalta cieszy się szczęściem swojej pani. Oktawia rozpacza i żegna się z Rzymem. Poppea zostaje ukoronowana w obecności konsulów i Trybunów. Amor i Wenus ogłaszają swoje zwycięstwo, Neron i Poppea łączą się w miłosnym duecie.

Wykonania w Polsce

Przewrotny triumf Amora

Bo to zła kobieta była

Il ritorno d’Ulisse in patria – Powrót Ulissesa do ojczyzny

drama per musica w trzech aktach z prologiem
muzyka Claudio Monteverdi
libretto Giacomo Badoaaro wg „Odysei” Homera
premiera w Teatro SS Giovanni e Paolo/Teatro San Cassiano w Wenecji, 1640

Premierowa obsada:
L’Humana fragilita (sopran)
Tempo (bas)
Fortuna (sopran)
Amor (sopran)
Ulisse (tenor) – Francesco Manelli (?)
Penelopa, żona Ulissesa (sopran) – Giulia Paolelli (?)
Telemaco (tenor) – Constantino Manelli (?)
Antinoo (bas)
Pisandro (tenor)
Anfinomo (alt)
Eurimaco (tenor)
Melanto (sopran)
Iro (tenor)
Ericlea (alt)
Eumete (bas)
Jowisz (tenor)
Neptun (bas)
Minerwa (sopran) – Maddalena Manelli (?)
Juno (sopran)
Syreny
Najady
Chór w niebie
Chór na morzu

Prolog
Ludzka kruchość w towarzystwie Czasu, fortuny i Amora prorokuje nieszczęście Odyseusza.

Akt I
Penelopa wiernie czeka na męża. Mamka Eryklea modli się o powrót Odysa.

Melanio, służąca Penelopy zabawia się z kochankiem Eurymachem. Do brzegu Itaki zbliża się łódź Feaków.Neptun skaży się na Feaków, którzy pomogli Odysowi wrócić do ojczyzny. Skazuje ich na  przemianę w skałę. Jowisz aprobuje wyrok brata. Odys pyta pasterza o nazwę krainy, w której się znalazł. Dowiaduje się, że to Itaka. Nie może w to uwierzyć. Dopiero gdy pasterz okazuje się przebraną Minerwą, prawda dociera do Odysa. Minerwa nakazuje my zachowanie incognito i zamienia go w starca. Wysyłago  do starego przyjaciela, pasterza Eumajosa. Sama udaje się do Spraty po Telemacha.Melanto usiłuje namówić Penelopę na korzystanie z życia, jednak Penelopa nie słucha jej podszeptów. Odyseusz prosi Eumajosa o gościnę, pasterz go przyjmuje.

Akt II
Minerwa przenosi Telemacha do Itaki. Witają go Eumajos i nieznajomy starzec. Eumajos rusza, aby uprzedzić Penelopę o powrocie syna. Tymczasem Telemach poznaje tożsamość tajemniczego starca. Mealnto i Eurymach knują przeciw Penelopie. Zalotnicy przypuszczają kolejny, daremny szturm. Eumajos zapowiada powrót Telemacha i jego ojca. Zalotnicy postanawiają zabić młodzieńca. Minerwa zamierza zaproponować Penelopie konkurs: ktokolwiek napnie łuk Odysa, zyska jej rękę. To sposób na to, aby łuk znalazł się w rekach właściciela. Telemach opowiada matce o podróżach, zachwycając się zwłaszcza uroda Heleny. Eumajos sprowadza żebraka do pałacu. Królowa ogłasza konkurs łuczniczy, zalotnicy ponoszą klęskę. Tylko żebrak potrafi napiąć łuk. Odys zabija wszystkich zalotników.

Akt III
Melante skarży się na żebraka, który zabił jej kochanka. Eumajos stara się przekonać królową, że starzec jest jej mężem. Penelopa mu nie wierzy. Nawet Telemach nie potrafi przełamać nieufności matki. Minerwa prosi Junonę o wstawiennictwo u Jowisza, ten zaś wstawia się za małżonkami u Neptuna. Euryklea również waha się co do tożsamości starego żebraka. Nikt nie jest w stanie przekonać Penelopy, że jej małżonek wrócił. Nie wierzy zapewnieniom Eumajosa, Telemacha, ani Euryklei, która rozpoznała w kąpieli znamię Odysa. Dopiero gdy Odys ujawnia znajomość tajemnic małżeńskiej alkowy, Penelopa ostatecznie przekonuje się o powrocie ukochanego męża.

Wykonania w Polsce

Relacje

Il ballo delle Ingrate, SV 167 – Balet Pań Niewdzięcznych

ballo w jednym akcie
muzyka Claudio Monteverdi
libretto Ottavio Rinuncini
premiera w Palazzo Ducale w Mantui, 4 czerwca 1608

Premierowa obsada:
Wenus (sopran) – Settimia Caccini
Amor (sopran)
Jedna z Niewdzięcznych (sopran) – Virginia Andreini
Pluton (bas)

Treść

Wenus i Amor skarżą się Plutonowi na Niewdzięczne, które nie chcą kochać. Wenus prosi Plutona, aby wypuścił na chwilę uwięzione Niewdzięczne, aby świat ujrzał męki, nałożone nań za obojętność i wzgardę, która okazywały swoim wielbicielom. Pluton wygłasza kazanie. Jedna z niewdzięcznych opłakuje swe błędy i żegna się ze słońcem.

Wykonania w Polsce

Arianna – Ariadna

zaginione (zachował się tylko Lament Ariadny)
tragedia in musica w jednym akcie
muzyka Claudio Monteverdi
libretto Ottavio Rinuncini
premiera w Palazzo Ducale w Mantui, 28 maja 1608, z okazji ślubu księcia Francesca Gonzagi z księżniczką Małgorzatą Sabaudzką

Premierowa obsada:
Apollo, Wenus (sopran) – Settimia Caccini
Amor, Arianna (sopran) – Virginia Andreini
Teseo (tenor) – Francesco Rasi
Dorilla
Tirsi
Bachus
Jowisz
Dorada
Posłaniec

Apollo w towarzystwie Wenus i Amora wita książęcych małżonków (prolog). Tezeusz i Ariadna lądują na wyspie Naksos. Wita ich chór rybaków. Duchy nakłaniają Tezeusza do porzucenia śpiącej Ariadny i powrotu do Aten. O świcie Ariadna z Dorillą, swą powiernicą, szukają Tezeusza. Posłaniec przynosi wieść o jego odpłynięciu. Ariadna lamentuje (zachowane Lamento). Do brzegu wyspy przybijają statki. Pasterz Tirsi zapowiada przybycie boga Bachusa, który pragnie zalecać się do Ariadny, Amor spieszy mu z pomocą. Wenus i Jowisz błogosławią nowej parze.

Wykonania w Polsce

Salustia

drama per musica w trzech aktach
muzyka Giovanni Battista Pergolesi
libretto Sebastiano Morelli(?) na motywach „Alessandro Severo” Apostolo Zeno
premiera w Teatro San Bartolomeo w Neapolu, styczeń 1732, z intermezzo bez tytułu

Premierowa obsada:
Marziano (alt)
Salustia (sopran)
Giulia (sopran)
Alessandro (mezzosopran)
Albina (sopran)
Claudio (tenor)

Salustia, żona Aleksandra Sewera, jest oczerniana przez swoją macochę Julię. Chce ona przekonać Aleksandra do rozwodu. Marziano, ojciec Salustii, usiłuje zabić Julię. Zostaje skazany na śmierć przez pożarcie przez dzikie zwierzęta. Udaje mu się jednak zabić lamparta, który miał go pożreć. Julia mu wybacza, małżonkowie się godzą.