Atalanta

Atalanta HWV 35

dramma per musica w trzech aktach
muzyka Georg Friedrich Haendel
libretto według „La caccia in Etolia” Belisaria Valeriano
premiera w Royal Theatre w Covent Garden w Londynie, 12 maja 1736

Premierowa obsada
Atalanta (sopran) – Anna Strada del Pò
Meleagro (sopran-kastrat) – Gioacchino Conti, zwany Gizziello
Irene (alt) – Maria Caterina Negri
Amintas (tenor) – John Beard
Nicandro (bas) – Gustav Waltz
Mercurio (bas) – Henry Reinhold

Akt I

Król Etolii, Meleagro udaje pasterza imieniem Tyrsis, aby zbliżyć się do pięknej pasterki Amarilli. Tymczasem pasterz Amintas kocha piękną Irene, która udaje obojętność, a w sekrecie wyjawia swemu ojcu Nicandrowi, że chce sprawdzić uczucia, jakimi darzy ją adorator. Okazuje się, że Amarilli to w istocie księżniczka Atalanta, która jednak nie chce ujawnić uczucia, jakim darzy Meleagra. Podczas polowania na dziki Atalanta zdobywa trofeum, co wzbudza zachwyt Meleagra.

Akt II

Meleagro podsłuchuje w gaju wyznania, jakie Amarilli czyni w samotności, przyznając, że kocha pasterza. Jednak kiedy ujawnia się dziewczynie, zostaje odtrącony. Tymczasem Irene postanawia udawać miłość do Tyrsisa, aby poddać próbie uczucie Amintasa, ów zaś przekazuje przez nią wstążkę Atalancie. Atalanta natomiast prosi Amintasa, aby przekazał Meleagrowi jedną z jej strzał, co ten czyni chętnie w zamian za obietnice wstawiennictwa u Irene. Atalanta wciąż odtrąca Meleagra i oboje cierpią z miłości.

Akt III

Irene widzi Amintasa ze strzałą Atalanty i jest zazdrosna, co cieszy Amintasa, który nie rozwiewa jej podejrzeń. Również Meleagro zaczyna podejrzewać w nim rywala. Atalanta wyznaje miłość uśpionemu Meleagrowi, co prowokuje Nicandra do ujawnienia ich tożsamości. Obie pary łączą się w szczęściu i miłości, a Merkury zstępuje z Olimpu, błogosławiąc kochanków.

Słowa kluczowe: , , ,

Dodaj komentarz