Archiwa tagu: opera seria

Opery Alessandra Scarlattiego

L’Adalinda

L’Agarista

L’Aldimiro ovvero favor per favore

L’amante doppio ovvero il ceccobimbi

L’amazzone corsara ovvero l’Avilda

L’amor generoso

L’amor volubile e tiranno

L’Anacreonte tiranno

Arminio

Attilio regolo

Il Bassiano ovvero il magiore impossibile

La caduta dei Decemviri

La caduta dei Tarquini

Il cambise

Carlo re d’Alemagna

Il Ciro

Clearco in Negroponte

Commodo Antonio

Dafni

Despina e Niso

Diana e Endimione

La Didone delirante

La donne ancora fedele

La Dori

L’Emireno ovvero il consiglio del’ombra

L’Eraclea

L’Etio

Gli equivoci in amore ovvero la Rosaura

Gli equivoci nel sembiante

La fede riconosciuta

Il Fetonte

Il figlio delle selve

Filandra e Selvino

Il Flavio

Il Flavio cuniberto

Gerone tiranno di Siracusa

Il giardino d’amore

Giunio Bruto ovvero la caduta dei Tarquini

Il gran Tamerlano

La Griselda

La guerriera constante

L’humanita nelle fiere ovvero il Lucullo

Gl’inganni felici

Laodicea e Berenice

Leonzio ed Eurilla

Lesbina e Adolfo

Il Lisimaco

Lucio Manilio imperioso

Il Lucullo

Marco Atillio regolo

Massimo Puppieno

Il Mitriade eupatore

Muzio Scevola

Nerone fatto cesare

Le nozze con l’inimico ovvero l’Analinda

Odoardo

Olimpia venedicata

L’onesta negli amori

Palandrana e Zamberlucco

Il pastor di Corinto

Penelope la casta

Pericca e Varrone

Pirro e Demetrio

Il Pompeo

Il prigionero fortunato

La proncipessa fedele

La Psiche ovvero Amore innamorato

La Rosaura

La Rosmene ovvero l’infidelta fedele

San Casimiro rè di Polonia

La Santa Dinna

La Santa Genuinda ovvero l’innocenza difesa dall’inganno

Scipione nelle Spagne

La serva favorita

La Statira

Telemaco

La Teodora Augusta

Il Teodosio

Tiberio imperatore d’Oriente

Tiberio Sempronio Gracco

Il Tigrane ovvero l’egual impegno d’amore e di fede

Il trionfo della lliberta

Il trionfo dell’onesta

Il trionfo dell’onore

Turno Aricino

Tutto il mal non vien per nuocere

Venere, Adone e Amore

Venere e Amore

Venere, Amore e Ragione

La virtu trionfante dell’odio e dell amore

La vittoria della fede

Opery Domenica Scarlattiego

Amor d’un ombra e gelosia d’un aura

Applauso devoto al nome di Maria Santissima

Berenice, regina d’Egitto ovvero le gare d’amore e di politica

Ls contessa delle stagioni

Didone abbandonata

La Dirindina

Il Giustino

Ifigenia in Aulide

Ifigenia in Tauri

Irene

L’isola disabitata

Narciso

Orlando ovvero la gelosa pazzia

L’Ottavia restituita al Torno

I portentosi effetti della madre natura

La Silvia

Tetide in Sciro

Tolomeo e Alessandro ovvero la corona disprezzata

Caio Fabrizio

opera seria w trzech aktach
muzyka Johann Adolf Hasse
libretto Apostolo Zeno
premiera w Teatro Capranica w Rzymie, 12 stycznia 1732, z udziałem Gaetano Majorano, zwanego Caffarellim, w roli Pyrrusa
wznowienie w Teatro Nuovo Reggio Ducale w Mantui, 27 grudnia 1732
II wersja – z intermezzo Larinda e Venezio, premiera w Dreźnie, 8 lipca 1734, do 16 sierpnia odbyło się 8 przedstawień z udziałem Fausitny Bordoni w roli Sestii i Domenica Annibale w roli Gajusa

Premierowa obsada
Caius Fabricius (sopran-kastrat) – Domenico Annibali
Pyrrus (sopran-kastrat) – Gaetano Majorano, zwany Caffarelli
Sestia (sopran-kastrat) – Angelo Maria Monticelli
Bircenna (sopran-kastrat) – Felice Salimbieni
Volusio (sopran-kastrat) – Agostino Fontana
Cinea (tenor) – Felice Checacci
Turio (kastrat-kontralt) – Alessandro Veroni

Akt I
Zwycięski Pyrrus wkracza do Tarentu. Zabraniając tarentczykom świetowania, wzbudza niechęć ich dowódcy Turia. Cinea, wysłannik Pyrrusa, wraca z Rzymu, przynosząc stamtąd odmowę pokoju. Pyrrus wyznaje mu, że zakochał się w Rzymiance Sestii, córce Gajusza Fabricjusza, pozostającej w niewoli w Tarencie. Z kolei do Tarentu przybywa ojciec Sestii, aby negocjować warunki uwolnienia jeńców. Pyrrus próbuje go bezskutecznie przekupić, wyznaje mu w końcu, że kocha jego córkę.
Tymczasem w Tarencie pojawia się też Bricenna, narzeczona Pyrrusa, w przebraniu służącej Glaucilli. Próbuje wybadać Sestię, ta jednak odrzuca możliwość poślubienia Pyrrusa. Turio, nie znając prawdziwej tożsamości Bricenny, namawia ją do spisku przeciw Pyrrusowi i wyznaje jej miłość.
Tymczasem Gajusz informuje córkę, że jej ukochany Volusio zginął w bitwie. Wyznaje jej też, że Pyrrus chce ją poślubić i namawia ją do samobójstwa. Jednak ten czyn zostaje w ostatniej chwili udaremniony przez nieznajomego, który Sestii przypomina Volusia.

Akt II
Pyrrus chce wymusić ślub na Sestii, jednak Gajusz informuje go, że prawo Rzymu zabrania ślubu z obcym. Tymczasem Glaucilla przypomina Pyrrusowi słowo dane Bricennie i opowiada historię dramatycznej morskiej podróży swej pani, którą niemalże przypłaciła ona życiem. Opowieść porusza Gajusza. Turio wyznaje my, że przygotował truciznę na Pyrrusa, z którego rządów jest niezadowolony. Pod dyktando Gajusza pisze list do senatu rzymskiego, obiecując otrucie Pyrrusa w zamian za pokój .
Gajusz rozpoznał w nieznajomym Volusia, co wyznaje córce, prosząc ja równocześnie, aby namówiła ukochanego do powrotu do Rzymu. Sestia i Volucio spotykają się, kochając i wątpiąc równocześnie we własne uczucia. Zazdrosny Volusio chce zabić Pyrrusa, co Sestia usiłuje my wyperswadować.
Tymczasem wzgardzona Bricenna chce śmierci Pyrrusa, tego jednak ratuje Volusio. Pyrrus rozpoznaje Bricenne i oskarża Sestię o planowanie zamachu, Vilusio namawia ukochaną do wspólnej ucieczki.

Akt III
Turio informuje Pyrrusa o ucieczce Sestii i Volusia. Pyrrus przeprasza Bricennę za swoje zachowanie i oskarża Gajusza o umożliwienie ucieczki córce. Ten jednak odpiera zarzuty i sam oddaje Sestię w ręce Pyrrusa. Pyrrus ponawia propozycję małżeństwa, którą Sestia odrzuca. Pyrrus skazuje Volusia na śmierć, Sestia chce umrzeć z ukochanym. Po rozmowie z Gajuszem Pyrrus rwie wyrok śmierci i nakazuje Gajuszoiwi, aby to on sądził Volusia. Po przesłuchaniu więźnia Gajusz odrzuca własne uczucia do córki i jej ukochanego i w imię rzymskiego honoru skazuje go na śmierć. To wzbudza zdumienie Pyrrusa, a Cinea tłumaczy mu postawę Rzymianina, który przedkłada honor nad uczucia. Gajusz żegna się z Pyrrusem i oddaje mu list podpisany przez Turia. Pyrrus zdradzony przez Tarentczyka i poruszony postawą Gajusza darowuje życie Volusiowi i Sestii i zawiera pokój z Rzymem. Gajusz pochwala jego wielkoduszność. Pyrrus godzi się z Bricenną i panuje powszechna szczęśliwość.

Wykonania w Polsce

Il Caro Sassone w Gliwicach

Attilio Regolo

opera seria w trzech aktach
muzyka Johann Adolf Hasse
libretto Pietro Metastasio, inspirowane sztuką Nicolasa Pradona „Regulus” (1688)
premiera w Dreźnie, 12 stycznia 1750

Premierowa obsada:
Attilia, córka Regolo (sopran en travesti) – Faustina Bordoni
Publio, syn Regolo (sopran) – Regina Mingotti
Barce, afrykańska szlachcianka, niewolnica Publio  (sopran) – Rosa Negri Pavona
Amilcare, ambasador Kartaginy, zakochany w Barce (alt kastrat) – Ventura Rocchetti, zwany Venturini
Attilio Regolo, rzymski więzień Kartagińczyków (alt kastrat) – Domenico Annibali, zwany Domenichino
Manlio, konsul (tenor) – Angelo Maria Amorevoli
Licinio, trybun plebsu, zakochany w Attylii (bas) – Joseph Schuster

Opis
Akt I
Pałac Konsula Manliusa
Cały Rzym ubolewa na  Attyliuszem Regulusem, więźniem Kartagińczyków od pięciu lat. Attylia, córka Attyliusza, przychodzi poskarżyć się konsulowi, że jej ojciec tak długo pozostaje w rękach wroga; towarzyszy jej kochanek Licyniusz, trybun plebsu. Rozpaczając nad wymijającą odpowiedzią konsula, Barce, afrykańska szlachcianka, niewolnica Publiusza, ogłasza przybycie osobiście ambasadora Kartaginy Amilkara i Attyliusza Regulusa. Publiusz, syn Attyliusza, i jego siostra są pełni nadziei. W świątyni Bellony, przed senatorami, bohater, który został odesłany do Rzymu, ogłasza uroczyście, że powróci do niewoli, jeśli pokojowe propozycje Kartaginy nie zostaną przyjęte przez Senat, czym wzbudza powszechne zdumienie.

Akt II
Pałac w Rzymie
Attilius Regulus musi przeciwstawić się otaczającym go ludziom, którzy sprzeciwiają się jego heroicznej decyzji. Publiusz, a następnie konsul Manliusz i Licyniusz próbują odwieść go od powrotu do Kartaginy, ale na próżno. Wreszcie Attilius musi przeciwstawić się córce, której miłość i ból głęboko go niepokoją. Zachowuje jednak swoją stanowczość i wszyscy w końcu podziwiają cnotę tego prawdziwego Rzymianina, który wie, jak zdusić swoje  uczucia. Barce i Amilcar ze swej strony nie mogą uwierzyć w tak wiele heroizmu i są oszołomieni stanowczością Attiliusza.

Akt III
Gotowy do wyjazdu Attyliusz Regulus powierza konsulowi Manliusza dwoje dzieci, a Publiusz przynosi wiadomość, że lud się buntuje i sprzeciwia odejściu bohatera. Nawet Amilcar proponuje mu ucieczkę, a Senat zwalnia go z obietnicy złożonej Kartagińczykom. Tylko Manliusz i dwoje dzieci Attyliusza, dumni postawy ojca, starają się uspokoić tłum, który chce przeszkodzić Attyliuszowi Regulusowi w wypełnieniu obowiązku. Ale bohater  przypomina ludowi, aby brali przykład ze starożytnego Rzymu, chwalebna śmierć jest lepsza niż zhańbione życie. Opera kończy się chórem celebrującym cnotę Attyliusza, podczas gdy bohater wspina się na statek płynący do Kartaginy.

Antigono

opera seria w trzech aktach
muzyka Johann Adolf Hasse
libretto Pietro Metastasio
dekoracje Giovanni Battista Grone
prawykonanie w Hubertsburgu, 10 listopada 1743
premiera w Hoftheater w Dreźnie, 20 stycznia 1744, do 17 lutego odbyło się 11 przedstawień
wznowienie w Teatro San Carlo w w Neapolu, 19 grudnia 1744, z udziałem Gaetana Majorano, zwanego Caffarellim

Antigono, król Macedonii – Angelo Amorevoli
Berenice, księżniczka Egiptu, oblubienica obiecana Antigono – Faustina Bordoni-Hasse
Ismene, córka Antygono, zakochana w Alessandro – Maria Rosa Negri
Alessandro, król Epiru, zakochany w Berenice – Giovanni Bindi
Demetrio, syn Antigono, zakochany w Berenice – Domenico Annibali
Clearco, kapitan Alessandra, przyjaciel Demetria – Giuseppe Schuster

Akt I
Saloniki, nadmorskie miasto w Macedonii
Ręka Berenice, księżniczki Egiptu, jest obiecana Antygono, królowi Macedonii. Jednak młoda dziewczyna i Demetriusz, syn Antygono, zostają ogarnięci nieuznaną namiętnością do siebie. Podejrzliwy Antygono zsyła syna na wygnanie. Tymczasem Aleksander, król Epiru, odrzucony przez Berenikę, w odwecie rozpoczyna wojnę przeciwko Macedonii. Gdy bitwa trwa, Ismene, córka Antygono, wyznaje egipskiej księżniczce miłość do Aleksandra, wrogiego króla. Demetriusz, nieposłuszny rozkazom ojca, spieszy do pałacu królewskiego, by ogłosić klęskę Macedonii i poprowadzić Berenice w bezpieczne miejsce. Antygono znowu go wypędza. Ale zwycięzca zbliża się: Berenice, wzięta do niewoli na oczach Aleksanda, znów odmawia mu swojej ręki. Antygono i Ismene również zostają schwytani. Tylko Demetriuszowi udaje się uciec, dzięki wiernemu przyjacielowi Clearco, dowódcy armii Aleksandra.

Akt II
Młody Demetriusz staje przed Aleksandrem i oferuje swoje życie, by ocalić życie swojego ojca. Jego słowa są tak szlachetne, że zwycięzca obiecuje mu wyrzec się swoich podbojów, pod warunkiem, że przekona Berenice do poślubienia go. Demetriusz, mimo śmiertelnego bólu, przekonuje Berenice do tego zamążpójścia w imię synowskiego obowiązku. Antygono, zdenerwowany, zasypuje syna wyrzutami, gdy dowiaduje się, że jego armia, po reorganizacji, właśnie zmiażdżyła siły wroga. Król Macedonii pozostaje jednak zakładnikiem Aleksandra.

Akt III
Antygono, odmawiając oddania Bereniki swojemu rywalowi, zostaje zamknięty w celi, którą może otworzyć tylko posiadacz pierścienia Aleksandra. Demetriusz zmusza tego ostatniego do oddania mu pierścienia, a tym samym uwalnia swego ojca. Następnie odchodzi z zamiarem popełnienia samobójstwa, aby z nim nie rywalizować. Antygono wraca do pałacu. Wspaniałomyślnie przekazuje rękę Ismene Aleksandrowi. Wzruszony cnotą Demetriusza, cudownie ocalonego przez Clearco, wyrzeka się Bereniki. Dwie pary zakochanych mogą się zjednoczyć, a pokój powraca do królestwa.

Opery Hassego

L’Achille in Sciro 

Adriano in Siria – opera seria w trzech aktach, libretto Pietro Metastasio, premiera w Hoftheater w Dreźnie, 17 stycznia 1752

Alcide al Bivio – festa teatrale w jednym akcie, libretto Pietro Metastasio, premiera w Palazzo Redoutensaal w Wiedniu, 8 października 1760, z okazji ślubu arcyksięcia Austrii Józefa i księżniczki Izabeli Burbońskiej
Opis
Herkules musi wybierać między cnotą a przyjemnością.

Alessandro nell’Indie – patrz: Cleofide

Alfonso – opera seria w pięciu aktach, libretto Stefano Benedetto Palavicino, premiera w Hoftheater w Dreźnie, z okazji ślubu księżniczki Marii Amelii z Karolem, królem Obojga Sycylii, od 11 do 23 maja 1738 (5 przedstawień), dekoracje Andrea Zucchi, z Faustiną Bordoni w roli Ermesendy

Annibale in campus – pasticcio, libretto Francesco Vanneschi, premiera w King’s Theater w Londynie, 4 listopada 1746, we współpracy z G.B. Lampugnani

Antigono

Antioco – opera seria w trzech aktach (zachowane fragmenty), libretto Bertold Feind według Apostolo Zeno i Pietra Pariatiego, premiera w Hoftheater w Brunszwiku-Wolfenbuttel, 11 sierpnia 1721, postacie: Seleuco, król Syrii – tenor, Antioco, jego syn, kochanek Stratoniki – tenor, Stratonica – księżniczka macedońska, kochanka Antioco, obiecana Seleuco – sopran, Argene, księżniczka Lidii – sopran, Tolomeo, książe Egiptu, kochanek Argene – alt, Arsace, szlachetny Fenicjanin – bas (w tej roli wystąpił sam  Hasse)

Arminio – opera seria w trzech aktach (zachowana częściowo), libretto Antonio Salvi, premiera w Teatro Ducale w Mediolanie, 28 sierpnia 1730, dekoracje Domenico Barbieri i G.B. Medici, z Faustyną Bordoni w roli Tusneldy

Arminio – dramma per musica w trzech aktach, libretto Giovanni Claudio Pasquini według Antonia Salvi, premiera w Operahaus w Dreźnie, 7 października 1745, z udziałem Faustiny Bordoni; II wersja – premiera w Dreźnie, 8 stycznia 1753, z udziałem Andrei Marii Monticellego w roli tytułowej; osoby: Tusnelda (sopran), Ramise (contralt), Sigismondo (castrat sopran), Arminio (castrat alt), Publio Quintilio Var (tenor) , Segeste (bas)

Artaserse – opera seria w trzech aktach, libretto Pietro Meetastasio, premiera w Teatro San Giovanni Crisostomo w Wenecji, styczeń 1730, balet przygotował Antonio Ferrari, wystąpili: tenor Filippo Giorgi (Artaserse),  kastrat sopran Carlo Broschi, zwany Farinelli (Arbace), sopran Francesca Cuzzoni Sandoni, zwana la Parmiggiana (Mandane), kastrat sopran Antonio Castori, zwany Castorini (Megabise), kastrat napolitański Niccolo Grimaldi, zwany Nicolini (Artabano), kontralt Maria Maddalena Pieri, zwana la Polpetta (Semira); wznowiono w tym samym teatrze w Wenecji jesienią 1730, wystąpili: kastrat Gaetano Majorano, zwany Caffarelli (Artaserse), sopran Lucia Facchinelli, zwana la Beccheretta (Mandane),  tenor napolitański Francesco Tolve (Artabano), Carlo Broschi, zwany Farinello (Arbace),  contralt florencki Maria Teresa Pieri, zwana, podobnie jak jej siostra Maria Maddalena, la Polpetta (Semira), kastrat kontralt Antonio Baldi (Megabise); wznowiono jako pasticcio przygotowane przez Riccarda Broschi i  Hassego w Haymarket Theatre w Londynie, 29 października 1734, z Farinellim po raz pierwszy na scenie w Londynie (Arbace),  wystąpili również: Senesino (Artabano), Montagnana (Artaserse), Cuzzoni (Mandane); II wersja – premiera w Dreźnie, 9 września 1740, z Faustiną Bordoni w roli Mandane; III wersja premiera w Neapolu, 1760

Artemisia – opera seria w trzech aktach, libretto Giovanni Ambrogio Migliavacca, premiera w Dreźnie, 6 lutego 1754, wystąpili: Todeschini Teresa Albuzzia, Angelo Amorevoli, Giovanni Belli, Angelo Maria Monticelli, Bruscolini Pasquale Pasqualini, Caterina Pilaja, Bartolomeo Puttini

L’Artigiano gentiuomo – patrz: Larinda e Venesio

Asilo d’amore – festa teatrale w jednym akcie, libretto Pietro Metastasio, premiera w Neapolu, lipiec 1742; wystawiona w Hubertsburgu, 7 października 1743,

L’Astarto – opera seria w trzech aktach, libretto Apostolo Zeno i Pietro Pariati, premiera w Teatro San Bartolomeo w Neapolu, grudzień 1726

Asteria – favola pastorale w trzech aktach, libretto Stefano Benedetto Palavicino, premiera w Hoftheater w Dreźnie, 3 sierpnia (7 października?) 1737, z Faustiną Bordoni w roli tytułowej

Atalanta – opera seria w trzech aktach, libretto Stefano Benedetto Palavicino, premiera w Hoftheater w Dreźnie, 26 września 1737, z Faustiną Bordoni

Atallo, re do Bitinia – opera seria w trzech aktach, libretto Francesco Silviani, premiera w Teatro San Bartolomeo w Neapolu, maj 1728

Attilio Regolo

Caio Fabrizio

Catone in Utica – opera seria w trzech aktach (zachowana częściowo), libretto Pietro Metastasio, premiera w Teatro Regio w Turynie, 26 grudnia 1731, grana podczas karnawał 1732, z udziałem Carla Broschi, zwanego Farinelli,  w roli Arbace, osoby: Katon,  Cezar,  Marzia, córka Katona, potajemnie zakochana w Cezarze ; Arbace, książe Numidii, sojusznik Katona, zakochany w Marzii; Emilia, wdowa po Pompeo ; Fulvio, legat Senatu rzymskiego, sojusznik Cezara,  zakochany w Emilii

Opis: Marcja, córka Katona, kocha Cezara, ja z kolei kocha Arbace, książę Numidii, sojusznik jej ojca. Fulwiusz, zwolennik Cezara, jest zakochany w Emilii, wdowie po Pompejuszu i córce Scypiona. Marcja odmawia swej ręki Arbace. Katon idzie na rozmowę z Cezarem, który oblega Utykę: ta odrzuca propozycje pokojowe Cezara, którego uważa za odrażającego dyktatora. Marcja ujmuje się za rzymskim generałem u ojca, który dowiaduje się o jej miłości do tyrana podczas polowania. Tymczasem Emilia próbuje przekonać Fulwia do zabicia Cezara, ale bezskutecznie. Następnie rzuca się na Cezara z mieczem w dłoni: Fulwiuszowi udaje się go uratować. Armia Cezara ostatecznie pokonuje opór Utyki, a Katon umiera przed oczami zwycięskiego generała. Cezar odmawia jednak triumfu, ponieważ cena jego zwycięstwa jest dla niego za wysoka: traci w Katonie nieprzejednanego wroga, ale także ostatniego prawdziwego obywatela Rzymu, godnego starożytnej cnoty miasta.

Ciro riconosciuto – opera seria w trzech aktach, libretto Pietro Metastasio, premiera w Hoftheater w Dreźnie, 20 stycznia 1751; II wersja – premiera w Warszawie, 17 stycznia 1762

La clmenza di Tito – albo Tito Vespasiano, dramma per musica w trzech aktach, libretto Pietro Metastasio, premiera w Teatro Publico w Pesaro, 24 września 1735, dekoracje antonio Mauri, z udziałem Faustiny Bordoni w roli Vitelli; II wersja – premiera w Dreźnie,  od 17 do 31 stycznia 1738 (6 przedstawień), z udziałem Faustiny Bordoni w roli Vitelli; III wersja – pod tytułem Tito Vespasiano, premiera w Teatro San Carlo w Neapolu, 4 listopada 1738, z udziałem Gaetano Majorano, zwanego Caffarelli; osoby: Tytus wespazjan, cesarz (tenor), Witellia, córka upadłego cesarza Witelliusza (sopran), Serwilia, córka Sykstusa i kochanka Anniusza (sopran), Sykstus, przyjaciel Tytusa, zakochany w  Witellii (soprano), Anniusz, przyjaciel Sykstusa, zakochany w Serwilii (bas), Publiusz, prefekt pretorianów (soprano).

Cleofide – opera seria w trzech aktach, libretto Michelangelo Boccardi werdług „Alessandro nell’Indie” Pietra Matastasio, premiera w Hoftheater w Dreźnie, 13 września 1731, ; II wersja – pod tytułem Alessandro nell’Indie, premiera w Mediolanie, 1732 i w Teatro San Giovanni Grisostomo w Wenecji, 1735

Cleonice – patrz: Demetrio

La contadina – albo Scintilla e Don Tabarano, także: Don Tabarrano, Der in sich selbst verliebte Narcissusintermezzo w dwóch aktach, wystawione w  Hoftheater w Dreźnie, 11 stycznia 1747, w przerwach Semiramide riconosciuta

Dalissa – opera seria w trzech aktach (częściowo zachowana), libretto Domenico Lalli według Niccolo Minato, premiera w Teatro San Samuele w Wenecji, maj 1730, dekoracje Girolama Mengozzi, z Faustiną Bordoni w roli tytuowej i z Anną Giro

Demetrio – opera seria w trzech aktach, libretto Pietro Metastasio, premiera w Teatro San Giovanni Grisostomo w Wenecji, karnawał 1732, dekoracje Girolama Mengozzi Colonna, z udziałem Faustiny Bordoni w roli Cleonice, i kastrata Giuseppe Appianiego, zwanego Appianino, w roli Olinto; II wersja – pod tytułem Cleonice, premiera w Dreźnie, 8 lutego 1740; III wersja – premiera w Wenecji i Ferrarze, w aranżacji Vivaldiego; IV wersja – pod tytułem Cleonice, premiera w Wenecji 1740; V wersja – premiera w Dreżnie, od 8 lutego do 1 marca 1740 (6 przedstawień), dekoracje Fratelli Grone, z Faustiną Bordoni w roli Cleonice; VI wersja – premiera w Teatro San Giovanni Grisostomo, 1747, z udziałem Gioacchina Conti, zwanego Gizziello w roli tytułowej; osoby: Cleonice, królowa Syrii, córka uzurpatora Alessandro Bala, zakochana w Alceste, Alceste, właściwie Demetrio, syn króla Syrii wygnany przez uzurpatora Alessandro Bala, Fenicio, opiekun Alceste i ojciec Olinto, Olinto, rywal Alceste, Barsene, zauszniczka Cleonice, sekretnie zakochana w Alceste, Mitrane, kapitan gwardii królewskiej, przyjaciel Fenicio

Opis
Demetriusz Soter, król Syrii, wygnany z tronu przez uzurpatora Aleksandra Balę, zmarł na wygnaniu na Krecie. Przed ucieczką powierzył swojego syna Demetriusza wiernemu Fenicjuszowi, aby mógł go wychować i przygotować do zemsty. Nieświadome swojego pochodzenia dziecko dorastało pod imieniem Alceste. Jego odwaga zyskała szacunek Aleksandra i miłość jego córki Kleoniki. Fenicjusz rozgłasza wiadomość, że Demetrius żyje. Podczas rewolta Kreteńczyków Aleksander ginie, próbując stłumić powstanie. Alceste podczas walki z Kreteńczykami znika. kleonika, następczyni tronu, musi wybrać męża. Zwleka, mając nadzieję, że Alceste wróci. Po pewnymczasie młody człowiek pojawia się ponownie, gdy królowa, utraciwszy wszelką nadzieję na ponowne zobaczenie go żywego, przygotowuje się do wyboru innego zalotnika. Fenicjusz ujawnia następnie tożsamość Alceste, który już jako Demetriusz poślubia Kleonikę i wstępuje na tron, z którego został niesłusznie usunięty.

Demofoonte – opera seria w trzech aktach, libretto Pietro Metastasio, premiera w Dreźnie, od 9 do 27 lutego 1748 (9 przedstawień), dekoracje Giuseppe Galla Bibiena, z udziałem Faustiny Bordoni jako Dircei i Cateriny Reginy Mingotti; II wersja – premiera w San Giovanni Grisostomo w Wenecji, karnawał 1749; III wersja – premiera w San Carlo w Neapolu, 4 listopada 1758

Didone – libretto – anonimowa adaptacja „Didone abbandonata” Pietro Metastasia,  premiera w King’s Theater w Londynie, 26 marca 1748

Didone abbandonata – opera seria w trzech aktach, libretto Francesco Abbarotti na na podstawie „Didone abbandonata” Pietro Metastasia, premiera  w Hubertsburgu, 7 października 1742; wznowiona w Hoftheater w Dreźnie, od 2 do 26 lutego 1743 (10 przedstawień), dekoracje Giuseppe Galli Bibiena, z Faustiną Bordoni w roli tytułowej

Dorilla e Balanzone – patrz: La serva scaltra

Egeria – festa teatrale w jednym akcie, libretto Pietro Metastasio, premiera w Burgtheater w Wiedniu, 24 kwietnia 1764

Opis
Wokół wzgórz Rzymu, u źródła nimfy Egerii
Wenus, Mars i Apollo udają się do świętego gaju poświęconego nimfie, aby uzyskać jej oświecenie przy wyborze mądrego króla. Bogowie nie zgadzają się ze sobą: Wenus chce pokojowego władcy, a Mars chce odważnego wojownika. Wszyscy wyjaśniają swoje powody: Wenus nienawidzi wojny i jej okropności, Mars gardzi wytchnieniem i słabością pokoju. Apollo interweniuje w kłótnię, pytając: jeśli wszyscy ludzie będą żyli w pokoju, jak mógłby chwalić bohaterstwo dzielnych? Mars cierpko rozważa słabość narodu niemieckiego, jeśli Wenus zwycięży i ​​posadzi na tronie zbyt dobrodusznego króla. Egeria, po wysłuchaniu wszystkich argumentów, ogłasza swój wyrok. Rozwiązaniem, jak mówi, jest wybranie króla, który jest pokojowy, ale w razie potrzeby gotowy do wojny. Tym, który łączy wszystkie te cechy jest sam Józef Habsburg.

Enea in Caonia – serenata w dwóch częściach, libretto Luigi Maria Scampiglia, premiera w Neapolu, 1727

Endimione – fiesta teatrale w dwóch aktach, libretto Pietro Metastasio, premiera w Neapolu, lipiec 1743; wystawiona w Warszawie, ok. 1750

L’Erminia – dwuaktówka, libretto Bernardo Saddumene, premiera w Neapolu, zima 1729

L’Eroe cinese – opera seria w trzech aktach, libretto Pietro Metastasio, premiera w Hubertsburgu, 7 października 1753, z okazji urodzin Augusta III, króla polskiego i wielkiego księcia litewskiego; osoby: Leango, regent Cesarstwa Chińskiego; Siveno, uważany za syna Leango, zakochany w Lisinga; Lisinga, księżniczka tatarska, więźniarka Chińczyków, zakochana w Siveno; Ulania, siostra Lisingi, zakochana w Minteo; Minteo, mandarynka, zakochana w Ulanii, przyjaciółka Siveno

Opis
Chiński książę został wychowany w ukryciu po tym, jak jego rodzina została wymordowana podczas rewolucji. Po śmierci ojca na wygnaniu jest gotowy do objęcia tronu po zawarciu traktatu z Tatarami, dziedzicznymi wrogami. Dwie przetrzymywane w niewoli księżniczki tatarskie mają zostać uwolnione, ale podczas swojej niewoli zakochały się, jedna w księciu, druga zaś w młodym generale armii chińskiej.

Euristeo – opera seria w trzech aktach, libretto Domenico Lalli według Apostolo Zeno, premiera w Teatro San Samuele w Wenecji, maj 1732, wystąpili: Gregorio Babbi (Cisseo), Francesco Cuzzoni Sandoni (Anglatilda), Cecilia Belisani Buini (Serva del principe d’Assia), Marina Cittadini (Erginda), Gaetano Majorano, zwany Caffarelli (Ormonte), Mariano Nicolini (Glancia)

Ezio – opera seria w trzech aktach, libretto Pierto Metastasio, premiera  w Neapolu, 1730, osoby: Walentyn III, cesarz rzymski, zakochany we Fulvii; Ezio, dowódca armii cesarskiej, zakochany we Fulvii ; Onoria, siostra Walentyna, potajemnie zakochana w Ezio ; Massimo, patrycjusz rzymski, ojciec Fulvii, powiernik i tajny wróg Walentyna ; Varo, prefekt pretorianów,  przyjaciel Ezio; wznowienie na inaugurację Operahaus w Bayreuth, 1748; wznowienie w Dreźnie, 20 stycznia 1755 podczas karnawału

La fantesca – patrz: Merlino e Galoppo

Gerone, tiranno di Siracusa – opera seria w trzech aktach, libretto Aurelio Aureli, premiera w Teatro San Bartolomeo w Neapolu, 19 listopada 1727

Ipermestra – opera seria w trzech aktach, libretto Pietro Metastasio, premiera w Hoftheater w Wiedniu, 8 stycznia 1744, z okazji ślubu Marii Anny Austrii, Infantki Hiszpanii, księżniczki Węgierskiej, Czech i Obojga Sycylii oraz Karola Aleksandra Lotaryńskiego, 8 stycznia 1744, dekoracje Giuseppe Galli Bibiena, balet Ignaza Holzbauera, choreografia Franz Hilferding van Wewen, osoby: Danaos, król Argos (tenor), Ipermestra, córka Danaosa, kochanka Linceo (sopran), Linceo, Egipcjanin, ukochany Ipermestry (sopran kastrat), Elpinice, siostrzenica Danaosa, zakochana w Plistenesie (mezzosopran), Plistene, książę Tesalii, ukochany Elpinice, przyjaciel Linceo (alt kastrat), Adrasto, powiernik Danaosa (bas); wznowiono Teatro San Carlo w Neapolu 20 lipca 1746 roku, z okazji urodzin króla Neapolu, dekoracje Vincenzo Re z Parmy, balet Gaetano Grossatesta, sceny batalistyczne Matteo Zaccaria, wystąpili: boloński tenor Annibale Pio Fabbri, zwany Balino (Danao), sopranistka piemoncka Giovanna Astrua (Ipermestra), florencki kastrat Giovanni Manzuoli, zwany Succianoccioli (Plistene), kastrat, pochodzący z Bari, Gaetano Majorano, zwany Cafarelli (Linceo), Francesca Barlocci (Elpinice), Caterina Zipoli (Adrasto); II wersja – premiera w Hubertsburgu, 7 października 1751

Irene – opera seria w trzech aktach, libretto Stefano Benedetto Palavicino, premiera w Hoftheater w Dreźnie, 8 lub 18 lutego  1738 (6 przedstawień), z Faustiną Bordoni w roli tytułowej

Issipile – opera seria w trzech aktach, libretto Pietro Metastasio, premiera w Teatro San Bartolomeo w Neapolu, 1 października 1732, dekoracje Francesco Saracino, z Faustyną Bordoni w roli tytułowe; wznowienie w Teatro San Carlo w Neapolu, 19 grudnia 1742, wystapili: Astrua, Caffarelli, Manzuoli, Mazziotti

Larinda e Venesio – intermezzo w dwóch częściach, wykonane w Dreźnie, 8 lipca 1734, w przerwach opery Caio Fabrizio

Leucippo – favola pastorale w trzech aktach, libretto Giovanni Claudio Pasquini, premiera  w Hubertsburgu, 7 października 1747, z okazji urodzin Elektora Saskiego Fryderyka Augusta II,  z Faustiną Bordoni w roli Dafne; wznowiona w teatrze San Samuele w Wenecji, w 1749; II wersja – wystawiona w Hoftheater w Dreźnie, 7 stycznia 1751; wznowienie zaplanowane na 7 sierpnia 1763 zostało odwołane z powodu śmierci Elektora Saskiego, nowy Elektor Frederik Christian zmarł w 17 grudnia tego roku, a  Faustina Bordoni i Johann Adolf Hasse w styczniu 1764 wyjechali z Drezna do Wiednia

Lucio Papirio dittatore – opera seria w trzech aktach, libretto Apostolo Zeno, premiera w Hoftheater w Dreźnie, od 18 stycznia do 6 lutego 1740 (8 przedstawień), z Faustina Bordoni w roli Papirii; wznowione w Teatro San Carlo w Neapolu, 4 listopada 1746, wystąpili: Astrua, Barlocchi, Casella, Ponticelli, Gaetano Majorano, zwany Caffarelli (w roli Quinto Fabio), Fabbri, Pignotti.

Marc’Antonio e Cleopatra 

Merlino e Galoppo – intermezzo z trzema postaciami, w tym niemą, libretto Bernardo Saddumene; osoby: Merlina, sopran; Galoppo, baryton; Vespa, sługa Galaoppo, mim

Miride e Damari – intermezzo comico w dwóch aktach, premiera w Neapolu, w 1728, wystapili: Celeste Resse, zwaną Celestiną, sopran i Gioacchino Corrado, bas; wznowiona w Nuovissimo Teatro al Tumel-Plaz w Grazu, 1738

Il natal di Giove – serenata jednoaktowa, libretto Pietro Metastasio, premiera w Hoftheater w Dreźnie, 7 października 1749, z Faustiną Bordoni w roli Mandane

Nitteti – libretto Pietro Metastasio, premiera w Teatro San Benedetto w Wenecji, w styczniu 1758; II wersja – premiera w Warszawie, 3 sierpnia 1759

Numa Pompilio – opera seria w trzech aktach, libretto Stefano Benedetto Palavicino, premiera w pałacu w Hubertsburgu z okazji urodzin augusta III, 7 października 1741, z udziałem Faustiny Bordoni w roli Egerii

L’Olimpiade – dramma per musica w trzech aktach, libretto Pietro Metastasio, premiera w Hoftheater  w Dreźnie, 16 lutego 1756 (ostatnia opera skomponowana przez Hassego na dwór drezdeński przed wybuchem wojny siedmioletniej), wystapili: kastrat Angelo Maria Monticelli (Megacle), Teresa Albuzzi-Todeschini (Aristea), Caterina Pilaja (Argene), Pasquale Bruscolini dit Pasqualini (Aminta), Giuseppe Belli (Licida), Angelo Amorevoli (Cistene), Giuseppe Perini (Acandro)

Olimpia in Ebuda – libretto Paolo Rolli według „Orlando furioso” Ariosta, premiera w Theater Little Haymarket w Londynie, 15 marca 1740

Orfeo – pasticcio we współpracy z Vincim, Arają i Porporą, premiera w King’s Theatre na Haymarket, 2 marca 1736, z Carlo Broschim, zwanym Farinellim, w roli tytułowej

Partenope – festa teatrale, libretto Pietro Metastasio, premiera w Burgtheater w Wiedniu, 9 września 1767, z okazji ślubu króla Ferdynanda IV z Marią-Józefiną Austriacką. Spektakl odniósł wielki sukces we Włoszech i w całej Europie, został przekształcony w pasticcio z elementami zaczerpniętymi z libretta Silvia Stampiglia

Pimpinella e Marcantonio – opera buffa (intermezzo), premiera w Dreźnie 1741

Pirame e Tisbe – intermezzo tragico w dwóch aktach, librett Marco Coltellini, według „Metamorfoz” Owidiusza, premiera w Wiedniu, jesienią 1768; II wersja – premiera w Palazzo Laxenburg w Wiedniu, wrzesień 1770; osoby: Tisbe (sopran), Piramo, jej kochanek (sopran), ojciec de Tisbe (tenor)

Il re pastore – dramma per musica w trzech aktach, libretto Pietro Metastasio, premiera w  Hoftheater w Hubertsburgu, 7 października 1755,  osoby: Aminta (sopran), Elisa (sopran), Tamiri (sopran), Agenore (sopran), Alessandro (tenor)

Rimario e Grillantea

Romolo ed Ersilia – dramma per musica w trzech aktach, libretto Pietro Metastasio, premiera w pałacu cesarskim w Innsbrücku, 6 sierpnia 1765, z okazji ślubu arcyksięcia Pierre-Léopolda de Habsbourg-Lorraine, przyszłego cesarza Lepolda II i infantki Hiszpanii Marii Luizy de Bourbon, dekoracje bracia Bernardino, Frabrizio i Giovanni Antonio Gallari z Piemontu, wystąpili: kastrat Gaetano Guadagni (Romolo);  Anna De Amicis, sopran (Ersilia); Teresa Dupré (Valéria); wenecki kastrat sopranowy Luca Fabbris (Ostilio); boloński tenor Domenico Panzacchi (Curzio); kastrat Gasparo, zwany Porfirio, Pacchierotti Acronte).

Opis
Opera rozpoczyna się w Rzymie, po porwaniu Sabinek, dzięki któremu Romulus, założyciel Rzymu, chce zapewnić miastu trwanie. On sam chce posiąść Ersilię, córkę władcy Sabinów Curzio, ale nie chce się z nią ożenić bez zgody tego ostatniego. Curzio przebywa w Rzymie, by zająć się losem swojej córki. Jego dowódca, Acrontes, chce jednak prowadzić kampanię zemsty na Romusie i Romulusie. Romulus spotyka rzymską Valerię, której obiecał małżeństwo, zanim zainteresował się Ersilią. Ersilia jest rozdarta między Romulusem, który ją pociąga, a swoim ojcem Curzio, któremu chce pozostać wierna, i błaga, by zabrali ją z miasta. zostaje ofiarowana patrycjuszowi Ostilio, który jest zakochany w Valerii. W końcu zostaje ofiarowana jako oblubienica Romulusowi, ponieważ lud rzymski chce, aby jak najszybciej się ożenił. Romulus jest zaskoczony tą propozycją. Acrontes atakuje rzymskie oddziały, a Romulus powierza Ersilię swojemu przyjacielowi Ostilio. Curzio ucieka z Rzymu z córką. Acrontesa ginie w pojedynku z Romulusem. Ten ostatni wkracza triumfalnie do Rzymu. Curzio i Ersilia zostają aresztowani podczas ucieczki. Romulus chce zakończenia działań wojennych. Uwalnia Curzia i prosi o rękę córki. Pod wrażeniem Curzio zgadza się. Opera kończy się zaślubinami Ersilii i Romulusa.

Il Ruggiero – dramma per musica w trzech aktach, libretto Pietro Metastasio, premiera w Teatro Ducale w Mediolanie, 16 października 1771, z okazji ślubu arcyksięcia austriackiego Ferdynanda z arcyksiężną Marią d’Este, księżniczką Modeny, stroje Francesco Motta i Giovanni Mazza, dekoracje bracia Galliari, maszyneria teatralna Carlo Giuseppe Fossati. wystąpili: tenor boloński,  Giuseppe Tibaldi (Carlo Magno); sopranistka Antonia Maria Girelli, żona Aguilara, vituose de la camera księcia Parmy i Plaisance (Bradamante); Giovanni Manzoli, zwany Succianoccioli (Ruggiero), kastrat sopranowy Adamo Solzi (Leone); sopran Geltrude Allegretti, zwana Falchini (Clotilde); Vincenzo Uttini (Ottone); wznowienie po modyfikacjach w Teatro San Carlo w Neapolu, 20 stycznia 1772; osoby: Carlo Magno, cesarz (tenor); Bradamante, młoda szlachetna wojowniczka, zakochana w Ruggiero (sopran); Ruggiero, potomek Ettore, słynnego wojownika, zakochanego w Bradamante (sopran); Leone, syn i następca Konstantyna jako cesarza Wschodu (sopran); Klotylda, królewska księżniczka Franków, zakochana w Leone i przyjaciółka Bradamante (sopran); Ottone, paladyn Francji, powiernik Bradamante i Ruggiero (tenor)

La Semele – albo La Richiesta fatale, serenata w dwóch częściach, libretto Francesco Ricciardi; premiera w Neapolu, jesień 1726

Sei tu, Lidippe, o il sole – serenata jednoaktowa, libretto Stefano Benedetto Palavicino, premiera w Dreźnie, 2 sierpnia 1734

Semiramide riconosciuta – dramma per musica w trzech aktach, libretto Pietro Metastasio, premiera w Teatro San Giovanni Grisostomo w Wenecji, 4 listopada 1744; II wersja – z intermezzo Scintilla e Don Tabarano, premiera w Operahaus w Dreźnie, 11 stycznia 1747; III wersja – premiera w King’s Theatre w Londynie, 7 maja 1748; osoby: Tamiri (sopran), Semiramide (kontralt), Mirteo (sopran kastrat), Scitalce / Idreno (sopran kastrat), Sibari (alto kastrat), Ircano (tenor)

Senocrita – oper seria w trzech aktach, libretto Stefano Benedetto Palavicino, premiera w Hoftheater w Dreźnie, od 27 lutego do 2 maja  1737 (8 przedstawień), z Faustiną Bordoni w roli tytułowej

La serva scaltra – intermezzo trzyczęściowe, przeznaczone do opery Il Tigrane, premiera w Teatro San Bartolomeo w Neapolu, 4 listopada 1729; osoby: Dorilla, służąca (sopran); Balanzone, mieszczanin i miłośnik Dorilli (bas)

Il Sesostrate – opera seria w trzech aktach, libretto Angelo Carasale według Apostolo Zeno i Pietro Pariatiego, premiera w Teatro San Bartolomeo w Neapolu, 13 maja 1726

Siroe, re di Persia – dramma per musica w trzech aktach, libretto Pietro Metastasio, premiera w Teatro Malvezi w Bolonii, pod kierunkiem Hassego, grającego na klawesynie, 2 maja 1733, wystąpili: Carlo Broschi, zwany Farinelli, w roli tytułowej, Vittoria Tesi Tramontana (Arasse), Anna Maria Peruzzini (Emira), tenor Filippo Giorgio (Cosroe), kastrat Gaetano Majorano, zwany Caffarelli (Medarse); wystawiona w Haymarket Theatre, przez Noblesse Opera, 23 listopada 1736, na otwarcie nowego sezonu, wystapili m.in.: kastrat Francesco Tolve, Antonia Merighi, Elisabeth Duparc, zwana Francesina. Farinelli w roli tytułowej; wykonana 1 stycznia 1747 z intermezzo Il Giocatore d’Orlandini; wznowione  w Teatro San Carlo w Neapolu, 4 listopada 1747, wystapili: Vittorio Tesi, Gaetano Majorano, zwany Caffarelli, Conti, Babbi, Manzuoli; wznowiono w Dreźnie, 3 sierpnia 1763

Il sogno di Scipione – libretto Pietro Metastasio, premiera w Warszawie, 7 października 1758; Hasse wraz z dworem Sasów musiał emigrować do Polski z powodu wojny siedmioletniej (III wojny sląskiej);  libretto nawiązuje do spalenia Kartaginy przez Rzymian w 146 p.n.e.

Solimano – opera seria w trzech aktach, libretto Giovanni Ambrogio Migliavacca według Prosper Bonarelli, premiera w Hoftheater w Dreźnie, 5 lutego 1753; wersja poprawiona – premiera 7 stycznia 1754; osoby: Narsea (sopran), Emira, młoda dziewczyna w niewoli tureckiej (sopran), Osmino, syn Solimana i Rosselane (kastrat sopran), Selim, syn Solimana z pierwszego małżeństwa (kastrat alt), Soliman, Wielki Sułtan turecki (tenor), Acomate (tenor), Rusten, wielki wezyr (bas)

La sorella amante – comedia per musica w dwóch aktach, libretto Bernardo Saddumene, premiera w Neapolu, Wielkanoc 1729; wznowienie w La Valetcie na Malcie w 1736

La spartana generosa – opera seria w trzech aktach, libretto Giovanni Claudio Pasquini; premiera w Hoftheater w Dreźnie, od 8 do 19 stycznia 1747 (4 przedstawienia), dekoracje Giovanni Battista Grone, z Faustiną Bordoni w roli Eustene

Tigrane – opera seria w trzech aktach, libretto Francesco Silvani według Apostolo Zeno, premiera w Teatro San Bartolomeo w Neapolu, 4 listopada 1729; wznowienie w Teatro San Carlo w Neapolu, 4 stycznia 1745, z ariami Antonio Palella, z udziałem Gaetana Majorano, zwanego Caffarellim, wznowione 4 listopada 1745, wystąpili: Astrua, Barlocchi, Zipoli, Caffarelli, Manzuoli, Fabbri

Tito Vespasiano – patrz: La clemenza di Tito

Il trionfo di Clelia – drammat per musica w trzech aktach, libretto Pietro Metastasio, premiera w Burgtheater w Wiedniu, od 27 kwietnia do 21 czerwca 1762 (9 przedstawień), z okazji urodzin arcyksiężnej Izabeli; wznowienie w Teatrze Królewskim w Warszawie, 3 sierpnia 1762 z dodaniem nowych partii muzycznych; wznowienie w Teatro San Carlo w Neapolu 20 stycznia 1763, z okazji urodzin Karola III, wystapili:  kastrat Gaetano Majorano, zwany Caffarelli, tenor Anton Raaf; wznowienie w Teatrze Królewskim w Pradze, jesienią 1766; osoby: Porsenna, król Toskanii; Clelia, młoda szlachcianka rzymska, zakładniczka w obozie toskańskim, przeznaczona dla Orazia, Orazio, ambasador Rzymu, Larissa, córka Porsenny, potajemnie zakochana w Manni, przeznaczona dla Tarquinia, Tarquinio, zakochany w Cleli, Mannio, książę Veies, zakochany w Larissie

Opis
Clelia jest jedną z zakładników dostarczonych przez Rzym etruskiemu królowi Porsennie; ucieka z towarzyszami i sprowadza ich z powrotem do Rzymu; ponownie wraca do Porsenny, uzyskując obietnicę, że będzie mogła odejść z zakładnikami.

Il tutore – intermezzo przeznaczone prawdopodobnie do opery Ezio, premiera w Neapolu, 1730

L’Ulderica – opera seria w trzech aktach (zachowane fragmenty), premiera w Teatro San Bartolomeo w Neapolu, 29 stycznia 1729

Viriate – albo Sifaceopera seria w trzech aktach, libretto  Domenico Lalli według Pietra Metastasio, premiera w Teatro San Giovanni Grisostomo w Wenecji, podczas karnawału 1739, z Faustiną Bordoni w roli Viriate

Zenobia – dramma per musica w trzech aktach, libretto Pietro Metastasio, premiera w Teatrze Królewskim w Warszawie, 7 października 1761, z okazji urodzin króla Augusta III, (1760 – 17 przedstawień, 1761 – 14 przestawień, karnawał 1762 – 4 przedstawienia), wystąpili: Caterina Pilaja, sopran(Zenobia), kastrat Giuseppe Galieni (Radamisto), Bruscolini (Tiridate), Perini (Egle), Castelli (Zopiro), Giorgi (Mitrane); osoby: Zenobia, córka króla Armenii Mitrydesa, żona Radamista, księcia Iberii (sopran), Tiridate, książę Partów, zakochany w Zenobii z wzajemnością (alt); Radamisto, książę Iberii, mąż Zenobii; Egle, pasterka, siostra Zenobii (alt); Zopiro, fałszywy przyjaciel Radamista, zakochany w Zenobii (tenor); Mitrane, zaufany Tiridate (sopran)

Opery

Achille in Sciro Johann Adolf Hasse

Aci, Galatea e Polifemo Georg Friedrich Haendel

Acis and Galatea Georg Friedrich Haendel

Admeto, Rè di Tessaglia Georg Friedrich Haendel

Adriano in Siria Giovanni Battista Pergolesi

Agrippina Georg Friedrich Haendel

Alceste Georg Friedrich Haendel

Alcina Georg Friedrich Haendel

Alessandro Georg Friedrich Haendel

Alessandro Severo Georg Friedrich Haendel

Alexander’s Fest Georg Friedrich Haendel

Almira Georg Friedrich Haendel

Amadigi di Gaula Georg Friedrich Haendel

Antigono Johann Adolf Hasse

Arbace Georg Friedrich Haendel, Leonardo Vinci, Johann Adolph Hasse

Arianna Claudio Monteverdi

Arianna in Creta Georg Friedrich Haendel

Ariodante Georg Friedrich Haendel

Armide Jean Baptiste Lully

Arminio Georg Friedrich Haendel

Atalanta Georg Friedrich Haendel

Attlio Regolo Johann Adof Hasse

Il ballo delle Ingrate Claudio Monteverdi

Berenice, Regina d’Egitto Georg Friedrich Haendel

Caio Fabrizio Johann Adolf Hasse

Castor et Pollux Jean-Philippe Rameau

Il combattimento di Tancredi e Clorinda Claudio Monteverdi

The Comical History of Don Qiochote Purcell Henry

Comus Georg Friedrich Haendel

Daphne Georg Friedrich Haendel

Deidamia Georg Friedrich Haendel

Dido and Aeneas Purcell Henry

Ezio Georg Friedrich Haendel

The Fairy Queen Purcell Henry

Faramondo Georg Friedrich Haendel

Farnace Antonio Vivaldi

Il Flaminio Giovanni Battista Pergolesi

Flavio, Re de’Longobardi Georg Friedrich Haendel

Il Floridante Georg Friedrich Haendel

Lo frate’nnamorato Giovanni Battista Pergolesi

Germanico in Germania Nicola Porpora

Gismondo, Re di Polonia Leonardo Vinci

Giulio Cesare in Egitto Georg Friedrich Haendel

Hercules Georg Friedrich Haendel

Hippolyte et Aricie Jean Philippe Rameau

L’incoronazione di Poppea Claudio Monteverdi

Israel in Egypt Friedrich Georg Haendel

Jephtha Georg Friedrich Haendel

Judas Maccabaeus Georg Friedrich Haendel

Juditha triumphans Antono Vivaldi

Livietta e Tracollo Giovanni Battista Pergolesi

Marc’Antonio e Cleopatra Johann Adolf Hasse

Muzio Sevola Georg Friedrich Haendel

Naïs Jean-Philippe Rameau

L’Olimpiade Giovanni Battista Pergolesi

L’Orfeo Claudio Monteverdi

Ottone, Re di Germania Georg Friedrich Haendel

Il pastor fido Georg Friedrich Haendel

Platée Jean-Philippe Rameau

Il prigioner superbo Giovanni Battista Pergolesi

Radamisto Georg Friedrich Haendel

Rinaldo Georg Friedrich Haendel

Il ritorno d’Ulisse in patria Claudio Monteverdi

Rodelinda, Regina de’Longobardi Georg Friedrich Haendel

Rodrigo Georg Friedrich Haendel

Salustia Giovanni Battista Pergolesi

San Casimiro, Re di Polonia Alessandro Scarlattti

Saul Geor Friedrich Haendel

Semiramide riconosciuta Leonardo Vinci

Il Sant’Alessio Landi Stefano

La serva padrona Giovanni Battista Pergolesi

Samson Georg Friedrich Haendel

San Casimiro Rè di Polonia Alessandro Scarlatti

Sigismodo Gioachino Rossini

Susanna Georg Friedrich Haendel

Tamerlano Georg Friedrich Haendel

The Tempest Purcell Henry

Tirsi e Clori Claudio Monteverdi

Tolomeo ed Alessandro Domenico Scarlatti

Tolomeo, Rè di Egitto Georg Friedrich Haendel

Il trionfo del Tempo e del Disinganno Georg Friedrich Haendel

Il Venceslao Antonio Caldara