Radamisto

Radamisto HWV 12

opera seria w trzech aktach

muzyka Georg Friedrich Haendel

libretto Niccolò Francesco Haym według „L’amor tirannico” Domenica Lallego

premiera w King’s Theatre na Haymarket w Londynie, 27 kwietnia 1720; ponowie 28 grudnia 1720

Premierowa obsada

Radamisto (sopran) – Margherita Durastani; Francesco Bernardi, zwany Senesino (alt-kastrat)

Zenobia (alt) – Anastasia Robinson; Margherita Durastani (sopran)

Farasmane (bas) – Signor Lagarde

Polissena (sopran) – Ann Turner Robinson; Maddalena Salvai

Tigrane (sopran) – Caterina Gallerati; Matteo Berselli (sopran-kastrat)

Fraarte ( sopran-kastrat) – Benedetto Baldassari; Caterian Galerati – rola później skreślona

Akt I

Główni bohaterowie wydarzeń to król Tracji Farasmane i jego dzieci: córka Polissena, żona króla Armenii Tiridate, oraz syn Radamisto, który poślubił piękną Zenobię. Niestety, Tiridate gardzi swą małżonką i wybucha namiętnością do szwagierki. Wskutek tego oblega stolicę Tracji, nie bacząc na łzy żony. Tigrane, książe Pontu i sojusznik Tiridata, podkochuje się w Polissenie, ona jednak nie chce mu ulec. Tiridate chce zburzyć miasto i zabić wszystkich mieszkańców (Tu vuoi ch’io parta). Pojmany w niewolę król Farasmane błaga tyrana i ostatnie widzenie z synem. W zamian za tę łaskę Tiridate żąda poddania miasta. Po murami stolicy rozgrywa się ostateczne starcie. Radamisto pociesza Zenobię (Cara sposa), Farasmane przekazuje mu rozkaz tyrana – zginie na jego oczach jeśli syn nie podda miasta. Zenobia chce poświęcić życie (Son contenta di morire). Król Tracji i jego syn szykują się na śmierć. Jednak miecz wzniesiony na Farasmana zostaje powstrzymany przez Tigrane. Po zdobyciu miasta Tiridate żąda wydania Radamista i Zenobii, króla Farasmane pozostawia swojemu sojusznikowi, Tigrane. Polissena dziękuję księciu za uratowanie ojca.

Akt II

Zenobia i Radamisto próbują ucieczki. Wobec groźby niewoli Zenobia chce umrzeć. Ponieważ Radamisto nie jest w stanie jej zabić, rzuca się do rzeki (Quando mai). Zrozpaczony Radamisto wpada w niewolę Tigrene, ten prowadzi ją przed oblicze Pilisseny (Ombra cara). Okazuje się jednak, że Zenobia została uratowana przez Fraarte, jednego z dowódców Tridate. Mimo rozpaczy (Già che morir non posso), nie poddaje się woli tyrana, odrzuca propozycję małżeństwa i tronu u jego boku (Fatemi, o cieli). Radamisto próbuje przekonać Polissenę, że powinna pomóc w obaleniu męża, ta jednak zbyt go kocha, aby pomóc bratu. Radamisto odchodzi w gniewie, przeklinając siostrę (Vanne, sorella ingrata; Che farà quest’alma mia). Tridate wciąż próbuje uwieść Zenobię. Tigrane przynosi mu wiadomość o jego śmierci. Tę informację potwierdza rzekomy towarzysz Radamista, którym okazuje się… Radamisto. Zenobia rozpoznaje małżonka i w stosownej chwili samotności rzucają się sobie w ramiona (duet Se teco vive il cor).

Akt III

Trigrane i Fraarte chcą zmusić tyrana do ustępstw (So ch’è vana la speranza). Radamisto pociesza małżonkę (Dolce bene). Tridata znów próbuje ją posiąść, jednak wówczas wkracza Radamisto wraz z Farasmane i Polisseną. Polissena powstrzymuje brata przed zabiciem tyrana, a Farasmane niechcący ujawnia jego tożsamość. Radamisto jest gotów na śmierć (Vile! se mi dai vita). Polissena błaga męża o łaskę dla brata, ale spotyka się odmową. Grozi mu zemstą (Barbaro! partirò). Tiridate jest gotów darować życie Farasmane i Radamista w zamian za uległość Zenobii, ta jednak wybiera śmierć (Deggio dunque). Polissena przynosi wiadomość, że bunt pod przywództwem księcia Trigane i Fraarte pozbawił tyrana władzy (kwartet O cedere, o perir). Pod wpływem miłości Polisseny mięknie serce tyrana. Radamisto i Zenobia odzyskują się nawzajem (duet Non ho più affanni)pośród radujących się ich szczęściem przyjaciół (chór Un di più felice).

 

Słowa kluczowe: , , ,