Il Floridante HWV 14

Drama per musica w trzech aktach

muzyka Georg Friedrich Haendel

libretto Paolo Antonio Rolli według „La constanza in trionfo” Francesco Silvianiego

premiera w King’s Theatre na Haymarket w Londynie, 9 grudnia 1721

Premierowa obsada

Floridante (alt-kastrat) – Francesco Bernardi, zwany Senesino

Oronte (bas) – Giuseppe Maria Boschi

Timante (sopran-kastrat) – Benedetto Baldassari, zwany Benedetti

Rosanne (sopran) – Maddalena Salvai

Elmira (alt) – Anastasia Robinson

Coralco (bas) – Lagarde

Akt I

Oronte, król Persji, który bezprawnie objął tron Ninusa, ma adoptowaną córkę imieniem Rosanne. Elmira, narzeczona Tiamantego, księcia Tyru, kocha Floridante. Tymczasem Rosanne kocha Tiamentego (Ma un dolce mio pensiero). Floridante pokonał armię Tyru (Dimmi, speme) i Timante jest jego jeńcem. Książe Tyru cieszy się na spotkanie z Elmirą (Alma mia). W tym czasie posłaniec Coralco przynosi Floridantemu rozkaz oddania dowództwa i wygnania. Elmira nie chce rozstać się z ukochanym (Ma pria vedrò le stelle), Rosanne pragnie zmienić decyzję ojca. W końcu Oronte udziela Floridantemu audiencji, jednak anuluje jego małżeństwo z Elmirą z powodów „państwowych”. Rosanne spotyka Tiamantego, którego wcześniej nie widziała, a on – występując pod przybranym nazwiskiem – zapewnia ją o miłości księcia. Król skazuje Floridanta na wygnanie, kochankowie rozpaczają z powodu konieczności rozstania (duet Ah, mia cara).

Akt II

Tiamante daruje Rosanne portret, a dziewczyna go rozpoznaje (Oh, quanto è caro amor). Floridante przebiera się za niewolnika i dostaje do pałacu, planując porwanie (Bramo te sola). Oronte chce poślubić Elmirę i ujawnia jej, że jest ona córką poprzedniego króla, Ninusa. Dziewczyna oburzona odrzuca zaloty tyrana (Barbaro!). Rosanne przygotowuje potajemną schadzkę z Tiamantem (duet Fuor di periglia). Równocześnie Elmira czeka na schadzkę z Floridantem (Notte cara). Ten pojawia się, jednak za nim podąża król, planując schwytanie Elmiry. Gdy Floridante staje w jej obronie, zostaje aresztowany. Dziewczyna ma wybrać: małżeństwo albo śmierć. Elmira odrzuca awanse króla (Ma che vuoi più da me).

Akt III

Coralbo zapewnia Elmirę, że jest ona w stanie odzyskać tron ojca. W tym czasie przychodzi wiadomość o śmierci niewolnika, co powoduje omdlenie dziewczyny. Jednak Oronte sprowadza żywego Floridanta i stawia przed nim wybór – albo nakłoni Elmirę do małżeństwa z sobą, albo umrą oboje. Floridante próbuje nakłonić Elmire do uległości wobec Oronte (Se dolce m’era già), ona jest jednak zdecydowana na śmierć. Rosanne nakłania Tiamantego, którego wojska czekają w odwodzie, żeby uwolnił Floridanta. Dowódca perski czeka na śmierć (Questi ceppi), truciznę przynosi mu Elmira, chce jednak sama ją wypić. Król temu zapobiega. Do więzienia wdzierają się Tiamante i Coralbo, uwalniają Floridanta i ogłaszają Elirę królową. Podczas koronacji królowa przebacza Oronte. Rosanne i Tiamante łączą się i wspólnie będą rządzić Tyrem. Floridante jest uszczęśliwiony (Mia bella).

Słowa kluczowe: Floridante, Haendel, opera barokowa, opera włoska