Jommelli Niccolò

Ur. 10 września 1714 w Aversa Niccolò_Jommellipod Neapolem

Zm. 25 sierpnia 1774 w Neapolu

Włoski kompozytor okresu późnego baroku

 

Urodził się w zasobnej rodzinie kupca bławatnego. Uczył się początkowo w katedrze w swoim rodzinnym mieście, później w neapolitańskim Conservatorio di Sant’Onofrio, a następnie w Conservatorio di Santa Maria della Pietà dei Turchini. Jego debiutanckim dziełem była opera komiczna L’eerore amorosa w 1737.

Przełomem dla Jommellego było wystawienie w Rzymie dzięki protekcji księcia Yorku pierwszej opery seria Ricimero, Rè de’Gotti w 1740. Rok później wystawił w Bolonii Ezia z librettem Metastasia, co zaowocowało wyborem na członka Accademia Filarmonica. W 1743 zamieszkał w Wenecji i objął tam posadę dyrektora muzycznego w Ospedale degli Incurabili. Tworzył dzieła zarówno dzieła operowe, jak i sakralne. W 1747 wyjechał do Rzymu, a w 1749 objął tam stanowisko w kaplicy papieskiej. Powodzenie, z jakim spotkały się jego dzieła operowe w Rzymie i Wenecji (Achille in Sciro, 1747, Ifigenia in Aulide, 1751, Atillo Regolo, Demofoonte, 1753) przyniosły mu zamówienie na operę od księcia Karola Eugeniusza wirtemberskiego, dla którego skomponował w 1753 La clemenza di Tito. Wkrótce objął posadę Ober-Kapellmeistra na dworze książęcym w Stuttgarcie. Komponował muzykę wyłącznie do librett Metastasia (Catone in Utica, 1754, Artaserse, 1756, Ezio, 1758, Alessandro nell’Indie, 1760, L’Olimpiade, 1761).

Zwrotem w twórczości Jommellego było nawiązanie współpracy z Mattim Verazim, co przyniosło zmianę w stylu kompozytora. Wprowadził do swoich dzieł scenicznych elementy zaczerpnięte z oper francuskich, np. większą liczbę recytatywów akompaniowanych, a także zespołów i chórów.

W 1769 Jommelli porzucił dwór księcia Karola Eugeniusza i powrócił do Włoch. Podjął starania o współpracę z dworem w Lizbonie, jednak zatrzymanie partytur przez porzuconego pracodawcę uniemożliwiło mu korzystanie z dotychczasowego dorobku. Jommelli napisał wówczas swoja ostatnią operę Armida abbadonata (1770), a także nowe wersje starych dzieł (Demofoonte, 1770, Achille in Sciro, 1771, Ezio, 1774). Jednak jego ówczesne kompozycje zostały odrzucone przez publiczność jako zbyt awangardowe. Wywołało to kłopoty zdrowotne kompozytora (atak paraliżu). Mimo negatywnych reakcji neapolitańskiej publiczności napisał jeszcze serenatę Cerere placata (1772) i przeznaczoną dla Lizbony Tronfo di Clelia (1774). Po śmierci zorganizowano mu w Neapolu publiczny, uroczysty pogrzeb.

Słowa kluczowe: ,

Dodaj komentarz