Archiwa tagu: Pergolesi

Co nas dziś bawi, co nas dziś śmieszy

Giovanni Battista PergolesiLa serva padrona
Polska Opera Królewska
11 lipca 2020

Teatr Królewski, Muzeum Łazienki Królewskie w Warszawie

Kierownictwo muzyczne – Krzysztof Garstka
Reżyseria – Jitka Stokalska
Scenografia – Marlena Skoneczko
Ruch sceniczny – Alisa Makarenko

Wykonawcy:
Serpina – Aleksandra Klimczak
Uberto – Paweł Michalczuk
Vespone I – Rafał Krynicki
Vespone II – Jerzy Klonowski
Vespone III – Maciej Jan Kraśniewski
Capella Regia Polona, dyr. Krzysztof Garstka

Po czterech trudnych miesiącach pandemii i kompletnego zamarcia życia artystycznego, zwłaszcza muzycznego, to pierwsza premiera na polskich scenach muzycznych. Utwór wybrano starannie, także pod kątem wymagań bezpieczeństwa epidemicznego. A więc spektakl jest krótki – trwa godzinę, obsada sceniczna jest minimalna: dwoje solistów i jedna rola niema, scena w Łazienkach niewielka, a i tak zapełniona zaledwie w 1/3, publiczność w maskach, siedząca w wyznaczonych starannie miejscach z zachowaniem odpowiedniego dystansu.

La serva padrona nie jest dziełem operowym w pełnym tego słowa znaczeniu. W zamierzeniu to połączone ze sobą dwa intermezza, czyli krótkie scenki odgrywane w przerwach „prawdziwej” opery. Giovanni Battista Pergolesi skomponował je jako przerywniki do swej opera seria: Il prigionier superbo. Przedstawienie miało premierę w neapolitańskim Teatro San Bartolomeo 5 września 1733 roku. Paradoksalnie Il prigionier superbo zniknął ze sceny dość szybko, jak zresztą większość barokowych dzieł operowych. A La serva padrona szturmem podbiła publiczność i od czasu swojej premiery jest stale obecna na scenach muzycznych, grywana po włosku i tłumaczona na rozmaite języki, a w 1752 roku w Paryżu stała się nawet zarzewiem operowego konfliktu, zwanego Querelle des Bouffons. Jest pierwszą i w oczach wielu modelową opera buffa, czyli komiczną, a jej następczyniami są takie dzieła, jak choćby Cyrulik sewilski Rossiniego czy Don Pasquale Donizettiego.

Treść La serva padrona została zaczerpnięta z comedia dell’arte. Bohaterami są zasobny mieszczuch Uberto i jego młoda służąca Serpina. Sprytna młódka manipuluje swoim pryncypałem i po kilku zabawnych scenkach i przebierankach doprowadza go do ołtarza, stając się tytułową służącą-panią. Humor scenicznych perypetii z daleka pachnie naftaliną, a znane z dziesiątków dawnych komedii postaci totumfackiego, niemłodego mężczyzny i sprytnej kobietki stawiającej na swoim – a to „swoje” to oczywiście zamążpójście – nikogo już dziś nie śmieszy. Co więc zostaje z dziełka Pergolesiego? Oczywiście – muzyka! Zgrabna, pełna wdzięku, znakomicie podkreślająca charakter postaci i dająca śpiewakom pole do wokalnych popisów. Pergolesi napisał tę muzykę jako zaledwie 23-letni twórca, zmarł trzy lata później, a jego ostatnim dziełem było zachwycające Stabat mater. Aż trudno sobie wyobrazić, co mógłby stworzyć, gdyby los pozwolił mu pracować dłużej!

Dwójka głównych bohaterów – Aleksandra Klimczak jako Serpina i Paweł Michalczuk jako Uberto oraz potrójny Vespone; fot. POK

Jak przywołanie na scenę tego niewielkiego i wdzięcznego dziełka wykorzystał zespół artystów Polskie Opery Królewskiej? Spektakl reżyserowała Jitka Stokalska, która intermezzo Pergolesiego miała już okazję inscenizować bodajże kilkakrotnie. Jak to w POK bywa, trzymano się wiernie konwencji historycznej, choć podjęto próbę ożywienia spektaklu, ale o tym za chwilę. Piękne kostiumy, efektowne i cieszące oczy żywymi barwami, przygotowała Marlena Skoneczko. Scenografia była jak zwykle prosta i umowna, ale to przyjęta od początku przez POK konwencja, która wydaje się bardzo odpowiednia do niewielkiej sceny Teatru Królewskiego.

Spektakl przygotowano w dwóch obsadach. Pierwsza, która wystąpiła na pierwszej premierze 4 lipca, a w której  śpiewali Agnieszka Kozłowska i Sławomir Jurczak, artyści zasłużeni, znani, realizujący te role już niejednokrotnie. Obsada drugiej premiery 11 lipca to dla kontrastu sceniczna „młodzież” – Aleksandra Klimczak i Paweł Michalczuk. Oboje dali radę i zrealizowali bez większych problemów swoje zadanie. Aleksandra Klimczak zajmowała się do tej pory głównie muzyką współczesną, dało się słyszeć, że zmaga się nieco z „operowym” postawieniem głosu. A głos ma o dużej sile i naprawdę sporym potencjale na przyszłość. Paweł Michalczuk był chyba z początku zbytnio stremowany, miałam wrażenie, że siada nieco w dolnych rejestrach, ale dość szybko się rozśpiewał i  nie popełniał znaczących błędów. Nie liczyłam zbytnio, że młoda obsada odświeży zakurzoną komedię, ale przyznaję, że w przyjętej konwencji grali z ogromnym zaangażowaniem, zwłaszcza aktorskim, i spisali się całkiem nieźle.

A znakiem przyjętej konwencji, wyraźnie slapstickowej, stała się zmultiplikowana postać służącego Vespone. Rola niema w tym spektaklu została potrojona. Mieliśmy więc trzech Vespone, którzy dwoili się i – omen nomen – troili na scenie, próbując ożywić zdarzenia dziesiątkami gagów i akrobacji. Ruch sceniczny przygotowała w tym spektaklu Alisa Makarenko i z zadania uatrakcyjnienia spektaklu wywiązała się bez zarzutu.

Twórcy spektaklu niemal w komplecie; fot. IR

I wreszcie Capella Regia Polona w minimalnym składzie – zaledwie dwoje skrzypiec, altówka, wiolonczela, kontrabas i teorba, plus klawesyn, przy którym stanął prowadzący Capellę Krzysztof Garstka. Grali świetnie! Ani przez chwilę nie brakowało bogactwa i siły dźwięku. Mimo tak małego składu Capella dostarczała słuchaczom wrażeń całkiem sporej orkiestry, a do niewielkiej sceny Teatru Królewskiego była wręcz wymarzona. A muzyka Pergolesiego była wszak największym atutem tego wieczoru.

Mam nadzieję, że ta jaskółka zwiastuje powolne zmartwychwstanie scen muzycznych. Trudno, żeby w lipcu zwiastowała wiosnę. A udźwignąć musi wszystkie nasze nagromadzone przez tyle tygodni nadzieje i tęsknoty…

 

Adriano in Siria – wykonania

2016, 3 marca –  Opera Rara, Centrum Kongresowe ICE, Kraków

Adriano9
Soliści i Capella Cracoviensis; fot. I Ramotowska

wersja koncertowa

Wykonawcy:
Franco Fagioli (Farnaspe)
Romina Basso (Emirena)
Artem Krutko (Adriano)
Juan Sancho (Osroa)
Dilyara Idrisowa (Sabina)
Keri Fuge (Aquilio)

Capella Cracoviensis, dyr. Jan Tomasz Adamus

Relacja:
dolce-tormento

Informacje:
opera rara

Livietta e Tracollo – wykonania

2008, 9 maja – Krakowska Opera Kameralna

Kierownictwo muzyczne: Tadeusz Wichrek
Reżyseria: Wacław Jankowski
Scenografia i kostiumy: Katarzyna Mucha
Choreografia: Jadwiga Leśniak-Jankowska

Wykonanie:
Livetta – Anna Filimowska, Martyna Malcharek, Anna Warchał
Tracollo – Robert Szpręgiel, Paweł Izdebski, Adrian Wisniewski
Fulvia – Oksana Pryjmak
Facenda – Piotr Malaga

1971, 2 czerwca – Teatr Wielki w Warszawie

Kierownictwo muzyczne: Antoni Wicherek
Reżyseria: Lech Komarnicki
Scenografia: Liliana Jankowska
Choreografia: Marquita Compe

La serva padrona – wykonania

 

 

2020, 4 i 11 lipca – Polska Opera Królewska. Teatr Królewski w Muzeum Łazienki Królewskie w Warszawie

Kierownictwo muzyczne – Krzysztof Garstka
Reżyseria – Jitka Stokalska
Scenografia – Marlena Skoneczko
Reżyseria świateł – Karolina Gębska
Ruch sceniczny – Alisa Makarenko
Projekcje – Marek Zamojski

Wykonawcy:
Serpina – Aleksandra Klimczak / Agnieszka Kozłowska
Uberto – Sławomir Jurczak / Paweł Michalczuk
Vespone I – Rafał Krynicki
Vespone II – Jerzy klonowski
Vespone III – Maciej Jan Kraśniewski
Zespół instrumentów Dawnych Polskiej Opery Królewskiej Capella Regia Polona, dyr. Krzysztof Garstka

Relacja

 

2014 – Warszawska Opera Kameralna

Reżyseria: Aneta Groszczyńska

Wykonawcy:
Serpina – Barbara Zamek-Gliszczyńska
Uberto – Hubert Napiórkowski
Vespone – Błażej Twarowski
Zespół „Gradus ad Parnassum”
Dyrygent – Krzysztof Garstka

 

2013, 23 marca – Krakowska Opera Kameralna

Inscenizacja i reżyseria – Wacław Jankowski
Kierownictwo muzyczne – Michał Łukasz Niżyński
Scenografia, kostiumy, projekty lalek – Grażyna Żubrowska
Choreografia – Jadwiga Leśniak-Jankowska
Serpina – Anna Filipowska-Wolfinger
Uberto – Andrzej Nowicki

 

2012, 7 stycznia – Teatr Lalek Rabcio w Rabce

Kierownictwo muzyczne: Michał Łukasz Niżyński
Inscenizacja i reżyseria – Wacław Jankowski
Scenografia, kostiumy, projekty lalek – Grażyna Żubrowska
Choreografia: Jadwiga Leśniak-Jankowska

Spektakl zrealizowany we współpracy z Krakowską Operą Kameralną

 

2011, 11 grudnia – Krakowska Opera Kameralna

Kierownictwo muzyczne – Michał Łukasz Niżyński
Inscenizacja i reżyseria – Wacław Jankowski
Scenografia, kostiumy, projekty lalek – Grażyna Żubrowska
Choreografia: Jadwiga Leśniak-Jankowska
Orkiestra Krakowskiej Opery Kameralnej

 

2010, 6 listopada – Teatr Druga Strefa, Poznań

Kierownictwo muzyczne: Francesco Bottigliero
Reżyseria: Natalia Babińska
Scenografia: Diana Marszałek
Wykonawcy:
Serpina – Barbara Gutaj, Natalia Puczniewska
Uberto – Jarosław Bodakowski, Andrzej Ogórkiewicz
Vespone – Tomasz Raczkiewicz, Bartłomiej Szczeszek
Orkiestra Collegium Musicum Poznań

 

2010, 23 czerwca – Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna, Kraków

Reżyseria: Monika Rasiewicz
Asystent reżysera: Łukasz Korczak
Kierownictwo artystyczne: Bogumiła Gilbert-Studnicka

Wystąpili:
Serpina – Bogumiła Dziel-Wawrowska, Anna Filimowska-Wolfinger
Uberto – Andrzej Nowicki, Przemysław Bałka
Vespone – Marcin Szumilas, Przemysław Piskozub
Taniec – Anna i Marcin Sieprawscy

 

2010, 26 kwietnia – Scena Akademii Muzycznej, Gdańsk

G.B. Pergolesi, La serva padrona, D. Cimarosa, Il Maestro di Cappella

Kierownictwo muzyczne i realizacja partii fortepianowej: A. Nanowski
Reżyseria: Dorota Kolak
Scenografia: Zofia Biały
Wystąpili: studenci II, IV i V roku wydziały Aktorskiego

 

2010, 26 stycznia – Teatr Wielki im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu

Kierownictwo muzyczne: Francesco Bottigliero
Reżyseria: Natalia Babińska
Scenografia: Diana Marszałek

Wystąpili:
Serpina – Barbara Gutaj, Natalia Puczniewska
Uberto – Jarosław Bodakowski, Andrzej Ogórkiewicz
Vespone – Tomasz Raczkiewicz, Bartłomiej Szczeszek

 

2007, grudzień – Klub M25, Warszawa

Reżyseria: Natalia Babińska
Scenografia i kostiumy: Zofia Borucińska, Piotr Rycyk, Olga Dackiewicz
Projekcje multimedialne: Maciej Makowski, Zofia Borucińska, Piotr Rycyk

Wystąpili:
Serpina – Łucja Szablewska
Uberto – Tomasz Raff
Vespone – Maciej Makowski
Warszawska Orkiestra Młodych „Sinfonia Artis”, dyr. Wojciech Semerau-Siemianowski
Realizacja basso continuo: Katarzyna Drogosz

 

2006, 8 marca – Opera na Zamku w Szczecinie

Kierownictwo muzyczne – Piotr Deptuch
Reżyseria – Ryszard Peryt
Scenografia: Mirosława Poślednik
Serpina – Joanna Tylkowska
Uberto – Janusz Lewandowski
Vespone – Jakub Gwint

 

2005, 26 lutego – Opera Bałtycka, Gdańsk

Kierownictwo muzyczne: Olga Niecziporenko
Reżyseria: Dorota Kolak
Scenografia: Łucja i Bruno Sobczakowie
Serpina – Anna Fabrello
Uberto – Piotr Lempa
Vespone – Leszek Kruk

 

2003, 26 lipca – Opera Bałtycka, Gdańsk

La serva patrona, czyli vademecum młodej sekretarki
Kierownictwo muzyczne: Andrzej Nanowski
Reżyseria: Dorota Kolak
Scenografia: Dorota Roqueplo

Wystąpili:
Serpina, sekretarka – Jagna Jędrzyńska
Uberto, jej szef – Piotr Lempa
Vespone, goniec – Filip Michalak

 

2002, 10 października – Teatr Wielki Łódź

Reżyseria: Marek Targowski
Inscenizacja: Piotr Łazarkiwicz
Opieka scenograficzna: Bożena Smolec-Błaszczyk

Wystąpili:
Serpina – Dorota Wójcik
Uberto – Przemysław Rezner
Vespone – Marek Targowski

 

2000, 8 lipca – Gdańska Opera Marionetek

Kierownictwo muzyczne: Tomasz Krezymon
Reżyseria: Lesław Piecka
Scenografia: Liliana Jankowska

Wystąpili:
Serpina – Magdalena Witczak, Anna Guz, Agnieszka Oszczyk
Uberto – Piotr Macalak, Marcin Tlałka
Animacja – Monika Bania, Katarzyna Gromotowicz, Jolanta Molendova, Andrzej Bocian, Marcin Dąbrowski, Konrad Ignatowski, Dariusz Waraksa

 

1999, 4 października – Opera Wrocław

Kierownictwo muzyczne: Michał Nesterowicz
Reżyseria: Janina Niesobska
Scenografia i kostiumy: Maria Balcerek

Wystąpili:
Serpina – Ewa Murawska-Kalinin, Ewa Czermak
Uberto – Janusz Zawadzki, Radosław Żukowski
Vespone – Jacek Ryś

 

1996, 20 października – Śląska Opera Kameralna, Szczawno Zdrój

Kierownictwo muzyczne: Mieczysław Dondajewski
Reżyseria: Robert Skolmowski
Scenografia: Małgorzata Słoniowska

Wystąpili:
Serpina – Agnieszka Dondajewska
Uberto – Józef Frakstein
Vespone – Adam Wolańczyk

 

1995, 16 grudnia – Teatr im Cypriana Kamila Norwida w Jeleniej Górze, Scena Studyjna

Kierownictwo muzyczne: Tadeusz Zathey
Reżyseria: Krzysztof Galos
Scenografia: Marian Panek

Wystąpili:
Serpina – Elżbieta Kosecka
Uberto – Piotr Przeniosło
Vespone – Piotr Konieczyński

 

1994, 21 listopada – Opera Śląska w Bytomiu (wznowienie spektaklu z 1987)

Il maestro finito (La serva Padrona i Il maestro di capella Domenica Cimarosy)
Kierownictwo muzyczne: Jerzy Salwarowski
Reżyseria: Robert Skolmowski
Scenografia: Barbara Zawada
Choreografia: Honryk Konwiński

Wystąpili:
Serpina – Barbara Bałda, Ewa Dłubak-Ansaldi, Leokadia Duży
Uberto il maestro di capella – Tadeusz Lesnicxzak, Bogdan Kurowski
Vespone – Jacek Greszta, Franciszek Wołoch

 

1992, 1 października –Opera i Filharmonia Bałtycka w Gdańsku. Scena Małych Form

Kierownictwo muzyczne: Jerzy Michalak
Reżyseria: Jerzy Michalak
Scenografia: Alina Afanasjew

Wystapili:
Serpina – Liliana Kamińska
Uberto – Maciej Wójcicki
Vespone – Marek Kaczaniowski

 

1988 – Warszawska Opera Kameralna

Reżyseria: Jitka Stokalska

Wystąpili:
Serwina – Agnieszka Kurowska
Uberto – Piotr Nowacki

 

1987, 17 grudnia – Opera i operetka w Szczecinie

Kierownictwo muzyczne: Andrzej Knap
Reżyseria: Marek Hass
Scenografia: Bogusław Cichocki

Wystąpili:
Serpina – Agata Wiśniewska, Bożena Wagner, Wiesława Kuźnicka
Uberto – Mirosław Maj, Edmunt Piotrowski, Bogumił Majchrzak
Vespone – Janusz Grzegorczyk. Witold Krasuski

 

1987, 28 listopada – Opera Śląska w Bytomiu

Il maestro finito (La serva Padrona i Il maestro di capella Domenica Cimarosy)
Kierownictwo muzyczne: Jerzy Salwarowski
Reżyseria: Robert Skolmowski
Scenografia: Barbara Zawada
Choreografia: Honryk Konwiński

Wystąpili:
Serpina – Barbara Bałda, Ewa Dłubak-Ansaldi, Leokadia Duży
Uberto il maestro di capella – Tadeusz Lesnicxzak, Bogdan Kurowski
Vespone – Jacek Greszta, Franciszek Wołoch

 

1986, 29 listopada – Warszawska Opera Kameralna. Operowa Scena Marionetek

Reżyseria: Lesław Piecka
Scenografia: Liliana Jankowska

Wystąpili:
Serpina – Krystyna Kołakowska
Serpina (animacja) – Elżbieta Socha, Maria Wilma-Hinz, Beata Łuczak
Uberto – Jerzy Mahler
Uberto (animacja) – Bogna Fastyn, Magdalena Skowrońska, Maciej Skowroński
Vespione (animacja) – Michał Birbo, Urszula Janik, Beata Łuczak

 

1979, maj – Teatr Muzyczny Słupsk

Kierownictwo muzyczne: Nowak
Reżyseria: Marek Weiss
Scenografia: Dobrowolski

 

1979 – Fiharmonia Sinfonia Baltica, Słupsk

Reżyseria: Marek Grzesiński

 

1977, 4 kwietnia – Warszawska Opera Kameralna

Kierownictwo muzyczne: Juliusz Borzym
Reżyseria: Lech Komarnicki
Scenografia: Andrzej Sadowski

Wystąpili:
Serpina – Krystyna Kołakowska
Uberto – Jerzy Mahler
Vespione – Jan Muszyński
Rola niema – Marian Tilszer

 

1970, 7 listopada/1971, 6 lutego – Opera i Filharmonia Bałtycka w Gdańsku

Kierownictwo muzyczne: Jerzy Procner
Reżyseria: Kazimierz Łastawiecki
Scenografia: Elżbieta Chojak-Myśko

Wystąpili:
Serpina – Łucja Żelukiewicz, Katarzyna Kalka
Uberto – Jerzy Szymański, Andrzej Szwarckopf
Vespione – Zygmunt Kamiński

 

1961, 12 września – Filharmonia Narodowa/Teatr Stara Pomarańczarnia, Warszawa

Kierownictwo muzyczne: Stefan Sutkowski, Juliusz Borzym
Reżyseria: Joanna Kulmowa, Jan Kulma
Scenografia: Andrzej Sadowski

Wystąpili:
Serpina – Bogna Sokorska
Uberto – Bernard Ładysz
Vespione – Bronisła Pawlik

 

1945, 13 sierpnia – Teatr Lalki i aktora „Groteska” w Krakowie

Kierownictwo muzyczne: Jerzy Procner
Reżyseria: Władysław Jarema
Dekoracje i kostiumy: Andrzej Cybulski, Marian Szulc

Wystąpili:
Serpina – Krystyna Żykowska
Uberto – Leszek Chobot
Vespione – Bronisław Pawlik

 

Salustia

Salustia

drama per musica w trzech aktach
muzyka Giovanni Battista Pergolesi
libretto Sebastiano Morelli(?) na motywach „Alessandro Severo” Apostolo Zeno
premiera w Teatro San Bartolomeo w Neapolu, styczeń 1732, z intermezzo bez tytułu

Premierowa obsada:
Marziano (alt)
Salustia (sopran)
Giulia (sopran)
Alessandro (mezzosopran)
Albina (sopran)
Claudio (tenor)

Salustia, żona Aleksandra Sewera, jest oczerniana przez swoją macochę Julię. Chce ona przekonać Aleksandra do rozwodu. Marziano, ojciec Salustii, usiłuje zabić Julię. Zostaje skazany na śmierć przez pożarcie przez dzikie zwierzęta. Udaje mu się jednak zabić lamparta, który miał go pożreć. Julia mu wybacza, małżonkowie się godzą.

L’Olimpiade

L’Olimpiade – Olimpiada

opera seria w trzech aktach
muzyka Giovanni Battista Pergolesi
libretto Pietro Metastasio
premiera w Teatro Tordinona w Neapolu, 8 stycznia 1735

Premierowa obsada:
Clistene, król Sykionu (tenor) – Giovanni Battista Pinacci
Aristea, córka Clistene, zakochana w Megacle (sopran-kastrat) – Mariano Nicolini
Argene, księżniczka kreteńska zakochana w Licidzie, (sopran-kastrat) – Priori Panini
Licida, królewicz kreteński (sopran-kastrat) – Francesco Bilancioni
Megacle, przyjaciel Lipidy, zakochany w Aristei (sopran-kastrat) – Domenico Ricci
Aminta, mentor Licidy (tenor)
Alcandro, powiernik króla (alt)

Akt I

Licydas, syn króla Krety, jest zakochany w Aristei, córce Klistenesa, króla Sykionu, który urządza w Olimpii igrzyska. Jednak jej rękę zdobędzie tylko zwycięzca. Licydas wzywa przyjaciela, Megaklesa, ateńskiego atletę, winnego mu życie, aby wziął udział w igrzyskach i zdobył rękę Aristei. Megakles i Aristea kochają się potajemnie. Megakles nie zna nagrody za zwycięstwo w igrzyskach. Argene, kreteńska księżniczka zakochana w Licydasie, żyje wśród pasterzy. Licydas musiał zerwać zaręczyny na rozkaz ojca. Argene zwierza się Aristei z miłości do Licydasa i niechęci do Megaklesa, którego kazano jej poślubić. Aristea próbuje odwlec igrzyska. Argene cierpi na wieść, że Licydas bierze w nich udział. Licydas wyjawia Megaklesowi stawkę zawodów. Ten waha się pomiędzy przyjaźnią i miłością.

Akt II

Alcandro, powiernik króla Klistenesa, przynosi księżniczkom wieść o zwycięstwie rzekomego Licydasa. Obie rozpaczają. Amintas, powiernik Licydasa, próbuje pocieszyć Argene, jednak bezskutecznie. Rzekomy Licydas, czyli Megakles, staje przed królem i deklaruje chęć poślubienia Aristei. Powierza ją swemu rzekomemu słudze, czyli Licydasowi. Dopiero sam na sam z księżniczką Megakles wyjawia ukochanej prawdę. Ta pada zemdlona. Ocknąwszy się, znajduje się w ramionach Licydasa, którego miłość odrzuca. Argene grozi, że wyjawi fałszerstwo królowi. Amintas przynosi wieść o samobójstwie zrozpaczonego Megaklesa. Król skazuje oszusta na wygnanie. Licydas rozpacza.

Akt III

Megakles przeżył próbę samobójstwa, Aristea chce się zabić, zostaje jednak uratowana przez Argene. Zrozpaczony Licydas próbował zamachu na króla. Wieść o tym zdarzeniu przynosi Aristei Alcandro. Aristea postanawia wstawić się za zbrodniarzem, Argene chce jego śmierci, Megakles pragnie jego uniewinnienia. Amintas postanawia umrzeć wraz z księciem. Licydas jest gotowy na śmierć, chce tylko jeszcze raz ujrzeć Megaklesa. Przyjaciele żegnają się. Argene, zdjęta litością chce ofiarować swoje życie za życie niewiernego kochanka. Król Klistenes dostrzega na jej szyi drogocenny naszyjnik należący do jego syna Filintasa, którego rozkazał zabić Alcandrowi z powodu przepowiedni, iż podniesie on rękę ojca. Naszyjnik jest prezentem od Licydasa, a właściwie Filintasa, którego Alcandro oszczędził i oddał na wychowanie Amintasowi. Wyroku nie można cofnąć, jednak Megakles uświadamia królowi, że po zakończeniu igrzysk traci on władzę w Olimpii, Klistenes oddaje więc Licydasa pod sąd ludu, który udziela mu przebaczenia. Obie zakochane pary – Licydas i Argene oraz Aristea i Megakles – łączą się w miłości.

Wykonania w Polsce

Lo frate’nnamorato

Lo frate’nnamorato – Zakochany braciszek

commedia per musica w trzech aktach
muzyka Giovanni Battista Pergolesi
libretto Gennaro Antonio Federico w dialekcie neapolitańskim
premiera pierwszej wersji w Teatro San Giovanni dei Fiorentini w Neapolu, 27 września 1732, z intermezzo bez tytułu
premiera drugiej wersji w Neapolu, karnawał 1734

Premierowa obsada:
Marcaniello (bas) – Fiacomo d’Ambrosio
Don Pietro, syn Marcaniella (bas) – Girolamo Piano
Lucrezia, córka Marcaniella (alt)
Ascanio, adoptowany syn Marcaniella (sopran) – Teresa Passaglione
Don Carlo (tenor) – Giambattista Ciriaci
Nena, siostra Niny, bratanica Don Carla (sopran) – Marianna Ferrante
Nina, siostra Neny, bratanica don Carla (alt)
Vanella, służąca Don Carla (sopran) – Margherita Pozzi
Cardella, służąca Marcaniella (sopran) – Wirginia Gasparonio

Akt I

W okolicy Capodimonte odpoczywają dwie rodziny: rzymska rodzina Don Carla i neapolitańska familia Marcaniella. Głowy rodzin uzgodniły mariaże: Marcaniello chce poślubić Ninę, bratanicę Don Carla, a jej siostrę Nenę wydać za swego syna Don Pietra. Don Carlo chce pośluć córkę Marcaniella Lucrezię. Vanella i Cardella, służące rodzin, odkryły te plany. Młodzi nie chca się im podporządkować. Don Pietro zaleca się do służących i dowiaduje się, że Nena pogardza nim. Obie siostry, które wspominaja zaginionego w dzieciństwie grata, wzdychają do Ascania, adoptowanego syna Marcaniella. Również Lucrezia darzy go uczuciem. Nena zaskakuje Don Pietra na zalotach do Vanelli i zrywa z nim. Marcaniello jest wściekły.

Akt II

Marcaniello składa wizytę Don Carlowi, gdzie przekonuje się, że Nina gardzi nim. Don Pietro wysyła Ascania do Neny, która wyznaje młodzieńcowi miłość. Nina i Nena żądają, żeby Ascanio wybrał jedną z nich, lecz on zapewnia, że kocha obie. Lucrezia jest zazdrosna. Marcaniello wyładowuje złość na Ascaniu.

Akt III

Kwitnie uczucie między Ascaniem i Neną. Marcaniello i Don Pietro sekundują pojedynkowi Vanelli i Cardelli. Ascanio i Marcaniello pojedynkują się. Ranny Ascanio ujawnia znamię i okazuje się zaginionym bratem Niny i Neny, porwanym przez zbójców i odnalezionym i wychowanym przez Marcaniella. Ascanio zaręcza się z Lucrezią, Don Carlo i Marcaniello pozostają samotni.

Livietta e Tracollo

Livietta e Tracollo – Livietta i Tracollo

intermezzo w dwóch częściach do opery Adriano in Siria, znane również jako La contadina astuta
muzyka Giovanni Battista Pergolesi
libretto Tommaso Mariani
premiera w Teatro San Bartolomeo w Neapolu, 25 października 1734

Premierowa obsada:
Livietta (sopran) – Lura Monti
Tracollo (bas) – Gioacchino Corrido
Fazenda (rola niema)
Fulva (rola niema)

Intermezzo primo

Tracollo przebrany za ciężarną kobietę z Polski, okradł brata Livietty. Livuietta i flulvia przebioeraja się francuskie wieśniaczki i udają, że śpia pod drzewem. Przebrany Tracollo ze swym sługą Facendem, próbuje okraść śpiące. Kobieta wołają na pomoc wieśniaków. Tracollo jest zmuszony ujawnić się i przyrzec Liviecie małżeństwo. Jednak ivietta odrzuca go i grozi donosem do władz, nie zważając na groźbę samobójstwa.

Intermezzo secondo

Tracollo przebiera się za astrologa i zaleca się do Livietty. Przedstawia się jako duch Tracolla. Livietta pada bez ducha. Zrozpaczony Tracollo uznaje swe grzechy. Wzruszona Livietta wstaje i zgadza się na małżeństwo.

 

Premiera w Polsce 1971, Teatr Wielki.

La serva padrona

La serva padrona – Służąca panią

intermezzo w dwóch częściach do opery Il prigioner superbo
muzyka Giovanni Battista Pergolesi
libretto Gennaro Antonio Federico na motywach sztuki Jacopa Angelo Nelli
premiera 28 sierpnia lub 4 września 1733 w Teatro San Bartolomeo w Neapolu
(prapremiera w Polsce 1774 – wersja niemiecka, 1780 – wersja polska)

Obsada premierowa:
Serpina (sopran) – Laura Monti
Uberto (bas) – Gioacchino Corradi
Vespone (rola niema)

Intermezzo primo

Bogacz Umberto na próżno czeka na śniadanie i pomoc w ubieraniu ze strony swej służącej Serpiny. Ta nie tylko nie zamierza mu pomagać, ale zarządza całym domem żelazną ręką. Rozstawia po kątach zarówno Umberta, jak i niemego służącego Vespone. W końcu Umberto nakazuje Vespone, aby natychmiast znalazł mu żonę. Serpina jest pewna, że to ona jest najlepszą kandydatką.

Intermezzo secondo

Serpina namawia Vespone do udawania zakochanego w niej żołnierza. Chce w ten sposób wzbudzić zazdrość Umberta. Umberto zrazu jest zadowolony, jednak Serpina przynosi mu wiadomość od rzekomego narzeczonego – ma jej dać obfite wiano. Umberto decyduje, że w takim razie woli sam poślubić Serpinę. Vespone ujawnia się, Serpina pada w ramiona Umberta.

Wykonania w Polsce