Flavio, Rè de‘Longobardi HWV 16

Drama per musica w trzech aktach

muzyka Georg Friedrich Haendel

libretto Niccolò Francesco Haym według „Flavio Cuniberto” Matteo Norisa

premiera w King’s Theatre na Haymarket w Londynie, 14 maja 1723

Premierowa obsada

Flavio (alt-kastrat) – Gaetano Berenstadt

Guido (alt-kastrat) – Francesco Bernardi, zwany Senesino

Emilia (sopran) – Francesca Cuzzoni; 1732 – Anna Strada del Pò

Vitige ( sopran) – Margherita Durastanti; 1732 – Anna Bagnolesi (alt)

Teodata (alt) – Anastasia Robinson; 1732 – Francesca Bertolli

Lotario (bas) – Giuseppe Maria Boschi; 1732 – Giovanni Battista Pinacci (tenor)

Ugone (tenor) – Alexander Gordon; 1732 – Alessandro Montagnana (bas)

Akt I

Król Falvio ma dwóch doradców. Pierwszy z nich, Ugona, jest ojcem Guida i Teodaty, drugi zaś, Lotario, ma córkę Emilię, narzeczoną Guida. Natomiast Teodata romansuje z królewskim oficerem Vitige, z którym żegna się po miłosnej nocy (duet Ricordati, mi ben). Nachodzi dwór królewski (Sinfonia). Król planował ogłoszenie Lotaria gubernatorem Anglii, jednak zakochawszy się w Teodacie, postanawia awansować Ugona i w ten sposób pozbyć się go z dworu. To wywołuje gniew Lotaria, który policzkuje rywala. Ugone poleca synowi, aby zemścił się na Lotario, nie zważając na związek syna z córką rywala. Guido chce zabić wroga swego ojca, a jego zachowanie dziwi Emilię (Amante stravagante).

Akt II

Ugone wędrując po zamku królewskim natyka się na Flavia zalecającego się do Teodaty. Dziewczyna sądzi, że zły stan ojca jest dowodem na to, że odkrył on jej związek z Vitige. Przyznaje się do romansu, co pogłębia desperację Ugona. Lotario natomiast nakłania Emilię do zerwania z Guido, na co nieszczęsna nie chce się zgodzić. Jednak Guido demonstruje wyraźny chłód w swoich uczuciach (Parto, sì; Rompo i lacci), Król Flavio prosi Vittige o wstawiennictwo u Teodaty, po czym kochankowie postanawiają na razie zataić swój romans. Tymczasem Guido wyzywa Lotaria na pojedynek i zabija go. Nieszczęśnik umiera w ramionach córki. Emilia jest w rozpaczy (Ma chi punir desio).

Akt III

Emilia i Ugon skarżą się królowi, Flavio musi rozsądzić konflikt pomiędzy swymi doradcami. Tymczasem król jest bardziej zainteresowany Teodatą, która zgodnie z wcześniej ustalonym planem, udaje uległą. Guido rozpacza i prosi Emilię, aby go zabiła, ona jednak nie może zdobyć się na tak radykalna zemstę. Guido jest w rozterce (Amor, bel mio penar). Teodata i Vitige znów się schodzą, co wreszcie spostrzega król. Godzi się z porażką swych miłosnych planów i oddaje Teaodatę Vitige. Rozstrzyga też spór i łączy Guida i Emilię (duet Ti perdono). Na dworze zapanowuje zgoda i szczęście.

Słowa kluczowe: Haendel, opera barokowa, opera włoska