Ottone, Rè di Germania HWV 15

Drama per musica w trzech aktach

muzyka Georg Friedrich Haendel

libretto Niccolò Francesco Haym

premiera w King’s Theatre na Haymarket w Londynie, 12 stycznia 1723

Premierowa obsada

Ottne (alt-kastrat) – Francesco Bernardi, zwany Senesino; 1733 – Giovanni Carestini

Teofane (sopran) – Francesca Cuzzoni; 1733 – Anna Strada del Pò

Emireno (bas) – Giuseppe Maria Boschi; 1733 – Gustav Waltz

Gismonda ( sopran) – Margherita Durastanti

Adalberto (alt-kastrat) – Gaetano Berenstadt; 1733 – Carlo Salzi

Matilda (alt) – Anastasia Robinson; 1733 – Maria Catarina Negri

Akt I

Gismonda, wdowa po włoskim tyranie, pragnie, aby jej syn Adalberto zyskał tron Italii (Put che regni). Adalberto, który zagarnął tron Ottona, króla Germanii, chce teraz posiąść jego wybrankę, Teofane. W tym celu chce udać się do Rzymu i – ponieważ Teofane zna swego narzeczonego tylko z portretu – podać się za Ottona. Sam król jest zajęty walką z piratem Emireno. Teplany w pełni aprobuje Griselda (La speranza è giunta in porto). Teofane jest rozczarowana powierzchownością narzeczonego (Falsa imagine). W tym czasie Ottone pobił pirata i wziął go do niewoli (Concerto). Pirat zapewnia o swoim wysokim pochodzeniu, nie chce jednak zdradzić swego nazwiska (Del minacciar del vento). Matidla, siostra króla, prynosi wieści o zdradzie Adalberta, a ponieważ mieli zostać małżonkami, pała chęcią zemsty na niewiernym. Ottone powierz jej dowództwo jednego oddziału, sam nie traci nadziei na odzyskanie Teofane (Ritorna o dolce amore). Matylda ma nadzieję, że jej małżeństwo mogłoby prynieść pokój(Diresti poi cosi). Tymczasem w Rzymie Griselda udaje matkę Ottona ipoucza Teofane o powinnościach małżeńskich (Pensa ad amare). Podczas ceremonii zaślubin Gridelda przynosi wie1)ść i przybyciu Ottona i Adalberto porzyca Teofane udają się w bój (Affanni del pensier). Trwa bitwa (Sinfonia), jej zwycięaca jest Ottone,który wtrąca Adalberta do lochu wraz z Emirenem. Zwycięski i szczęślwy spieszy na spotkanie narzeczonej (Dall’onda at fieri moti).

Akt II

Matidla – spotykając uwięzionego Adalberta – przekonuje ię ,że wciąż go kocha (Ah! Tu non sai). Staje się sprzymierzeńcem Griseldy, która waha się, czy prosić Ottona o łaske dla syna (Vieni, o figlio). Za to Matilda bez wahania prosi brata o łaskę. Teofane obserwuje z ukrycia scenę i jest przekonana, że Ottone ma romans z Matildą. Król odrzuca prośbę siostrym która wybucha gniewem (All’orro d’un duetlo eterno). Ottone sprzecza się z Teofane, podejrzewając z kolei, że ona zdradziła go z Adalbertem (Alla fama; Dopo l’orrore). Teofane w odosobnieniu nad brzegiem morza pogrąża się w smutku (S’io dir potessi). Adalberto i Emieno uciekają z lochu dziekipomocyMatildy. Pirat udaje się na poszukiwanie łodzi. Nadchodzi Ottone i Matilde. Nastepuje komedia omyłek – Matylda ukrywa przed bratem swoje intencje, Adalberto boi się schwytania, Teofane chce przyłapać narzecznego na zradzie. Jedynie król szczerze ujawnia swoje uczucia (Deh! non dir). Kiedy król wraz z siostrą odchodzą, nadciąga emnireno i wraz z Adalbertem porywają Teofane. Matylda i Gismonda ciesza się z ucieczki Adalberta ( duet Notte cara).

Akt III

Ottone rozpacza po utracie Teofane (Dove się?), Griselda prynosi mu wieść o uciczce Adalberta i Emirena (Trema, tiranno). Ottona natychmiast domyśla się przebiegu wypadków (Io son tradito; Tanti affanni). Sztorm zmusza uciekinierów do przybicia do brzegu. Adalberto błaga niebiosa o łaskę (D’innalzar i flutti). Teofane grozi Emireno zemstą swego brata Brasilia, zaś pirat rzuca się w jej ramiona, uspokajając oboje (Nò, non temere). Teofane przysięga wierność Ottoowi (Benchè mi sia crudele).  Matylda przyznaje się do uwolnienia Adalberta, chce własnoręcznie zabić zdrajcę. Jednak spotyka Emirena, który prowadzi skrepowanego Adalberta. Ottone oddaje zdrajcę ludziom pirata, Griselda chce popełnić samobójstwo,czemu zapobiega Teofane. Ottone i Teofane nareszcie razem (duet A’teneri affetto). Teofan wyjawia tożsamość Emirano – to jej zaginiony brat, wychowywany przez Maurów, przyszły cesarz Bizancjum. Matylda uwalnia Adalberta. Pary łączą się i wszyscy są szczęśliwi.

Słowa kluczowe: Haendel, opera barokowa, opera włoska, Ottone