Archiwa tagu: Admeto

Admeto, Rè di Tessaglia

, , ,

 

Admeto, Rè di Tessaglia HWV 22 – Admeto, król Tesalii

dramma per musica w trzech aktach
muzyka Georg Friedrich Haendel
libretto Niccola Francesco Haym na podstawie „L’Antigone delusa da Alceste” Aurelio Aurelego i sztuki Ortensio Mauro
premiera w King’s Theatre na Haymarket w Londynie, 31 stycznia 1727

Premierowa obsada
Admeto, król Tesalii (alt-kastrat) – Senesino (1754 – Serafini)
Alceste,  królowa (sopran) – Faustina Bordoni (1754 – Caterina Visconti)
Antigona, księżniczka tojańska (sopran) – Francesca Cuzzoni (1754 – Giulia Frasi)
Ercole (bas) – Giuseppe Maria Boschi (1731 – Giovanni Battista Pinacci, tenor; 1754 – Ottavio Albuzio)
Orindo, służący króla (alt) – Anna Dotti
Trasimede, brat króla (alt-kastrat) – Antonio Baldi (1754 – Christina Passereni)
Meraspe, opiekun Antygony (bas) – Giovanni Battista Palmerini (1754 – Panieri)
Głos Apollina (bas)

Akt I

Król Tesalii Admeto jest śmiertelnie chory. Przebywający na jego dworze Herkules, który przynosi mu wieści o jego bracie Trasimede, zakochanym w portrecie nieznajomej dziewczyny, musi nagle wyjechać, obiecuje jednak rychły powrót. W międzyczasie Apollo wydaje jednak wyrok – tylko jeśli ktoś bliski odda życie za Admeta, król wyzdrowieje, w przeciwnym wypadku – musi umrzeć. Królowa Alcesta postanawia poświęcić życie dla męża.

Tymczasem trojańska księżniczka Antygona przebrana za pasterkę przebywa w uroczym gaju. Wysyła swego opiekuna Meraspe do miasta powieści z dworu – niegdyś miała poślubić Admeta, jednak została wygnana przez Herkulesa.

Alcesta żegna się z bliskimi i zadaje sobie śmierć. Ten czyn ratuje Admeta. Jednak gdy uzdrowiony król odkrywa, że jego żona nie żyje, błaga Herkulesa, by przyprowadził ją z na powrót z zaświatów.

Tymczasem Tresimene spotyka w lesie śliczną pasterkę, która przedstawia się jako Rosilda. Zaprasza ją do pałacu wraz z rzekomym ojcem. Antygona (bo to oczywiście ona i Meraspe) jest zadowolona, jednak nadal kocha Admeta.

Akt II

Alcesta cierpi piekielne męki, przykuta do skały. Herkules bierze na smycz Cerbera i zstępuje do otchłani, gdzie uwalnia nieszczęsna królową.

Tymczasem w ogrodach królewskiego pałacu w Tesalii służący Orindo zaleca się do nowej ogrodniczki, Antygony. Trasimede, rozpoznawszy w niej dziewczynę z portretu, wyznaje jej swoje uczucie. Ta jednak nadal kocha króla. Admeto myśli tylko o zmarłej żonie. Trasimene podejrzewa Admeta i Antygonę o romans. Okazuje się, że pokazywał Admetowi fałszywy portret Antygony, aby zapobiec małżeństwu króla z kobietą, w której się zakochał. Antygona wciąż nie ujawnia swojej tożsamości.

Alcesta chce sprawdzić wierność męża i prosi Herkulesa, by ogłosił porażkę swojej misji. Admeto przeżywa rozterki – nie wie, czy wciąż nosić żałobę, czy zwrócić się ku Antygonie. Trasimede podejmuje próbę porwania księżniczki, jednak ją uwalnia. Alcesta, przebywająca na dworze w przebraniu, widzi Antygonę z portretem Admeta i podejrzewa, że mąż ją zdradza.

Alt III

Meraspe ujawnia królowi tożsamość swojej podopiecznej i jej uczucia. Admeto przeżywa rozterki. Wieść o niepowodzeniu misji Herkulesa go nie porusza. Alcesta zabiera portret męża Antygonie i zostaje aresztowana za kradzież. Herkules ją uwalnia, przyznając, że Admeto kocha Antygonę. Alcesta rozpacza. Antygona ujawnia swą tożsamość Trasimede, wyznając, że chce poślubić króla. Podczas wesela Admeta i Antygony Trasimede próbuje zamordować brata. Zamach uniemożliwia Alcesta. Herkules ujawnia prawdę o niej. Admeto przebacza wszystkim i łączy się z żoną.

Wykonania w Polsce